Η Νέα Δημοκρατία κατεδαφίζεται...

Καθημερινά απομακρύνονται μπάζα

 

Μέσα σε τρεις ημέρες η Νέα Δημοκρατία απώλεσε τρία "προβεβλημένα" στελέχη της, αντιπροσωπευτικά της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού που μας έφερε στην κατάσταση που είμαστε. Με αυτό το ρυθμό, στις επόμενες εκλογές η ΝΔ θα αποτελείται από τον Σαμαρά, τον Φαήλο και τον Χρύσανθο. 

Πίσω τους δεκάδες χιλιάδες σταυροί, ψηφοφόροι που σήμερα καίνε σανίδες και πλαστικά για να ζεσταθούν. Τα εικονιζόμενα ανθρωπάκια έκαναν ότι κάνουν τα ανθρωπάκια, κοιτάζουν να τη γαζώσουν όσο καλύτερα γίνεται και θολώνουν τα νερά για να μην τους πιάσουν. Οι υπόλοιποι τι κάνουμε;

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΨΗΦΟ 

Η χρεωκοπία της ενημέρωσης

Μείζον πολιτικό θέμα αναδείχθηκε στα ελληνικά ΜΜΕ, τα πόθεν έσχες των πολιτικών που μόλις δημοσιοποιήθηκαν για το 2011.

Μεγάλα κανάλια και εφημερίδες, φημισμένοι δημοσιογράφοι, εκπαιδευμένοι στα καλύτερα πανεπιστήμια, πολύπλοκοι και πολυπλόκαμοι μηχανισμοί πληροφόρησης με πηγές στο δημόσιο, την δικαιοσύνη και την αγορά, ρίχτηκαν με φόρα στη μάχη της πληροφόρησης. Διευθυντές με τεράστια πείρα στην ειδησεογραφία, έχουν καλύψει μνημειώδη γεγονότα από Ολυμπιακούς μέχρι τη νίκη της Παπαρίζου στη Γιουροβίζιον κι από τη "Δανία του Νότου" μέχρι "αμάν την δόση" και τη "δραχμή-δραχμούλα", έκαναν πάλι το θαύμα τους.

Οι παραπάνω πολυπλόκαμοι ανέλυσαν με κάθε λεπτομέρεια τα πόθεν έσχες των πολιτικών (δεν θα είχαν κατατεθεί ποτέ αν περιείχαν επιλήψιμα στοιχεία), τα σύγκριναν με προηγούμενα χρόνια και βρήκαν ποιός είναι πλουσιότερος, ποιός φτωχότερος, ποιός κέρδισε, ποιός έχασε, τις καταθέσεις τους σε ευρώ/συνάλλαγμα, αξίες σε μετοχές, μέχρι και το μήκος του σκάφους -ανοιχτού τύπου- του Καμμένου! Αυτές τις συγκλονιστικές πληροφορίες τις παρουσίασαν όλα ανεξαιρέτως τα κανάλια, οι μεγάλες εφημερίδες και τα σάιτ ως "είδηση", δηλαδή προέβαλαν λεπτομερώς τον ίδιο εξονυχιστικό έλεγχο των αιρετών που έβγαλε λάδι τον Τσοχατζόπουλο κατά την εξεταστική του 2005.

Αντίθετα με την διεξοδική ανάλυση του κολοσσιαίου θέματος των πόθεν έσχες, τα προηγούμενα χρόνια δεν υπέπεσαν στην αντίληψή τους κάποια άλλα μικροθεματάκια: Οτι η Στατιστική Υπηρεσία εξέδιδε οικονομικά μεγέθη - μπουρμπουλήθρες, ότι το κράτος δεν κατέγραφε ποιούς πλήρωνε και γιατί, ότι υπουργοί  στα ανώτατα κλιμάκια εξουσίας ήταν κοινοί κλέφτες, ότι το Χρηματιστήριο ήταν κλωτσοσκούφι 10-12 μεγαλοεπιχειρηματιών. Δεν κατέγραψαν με ιδιαίτερη ακρίβεια ότι οι κατασκευές των μεγαλύτερων κρατικών υποδομών ήταν μονοπώλιο 5-6 "νταβατζήδων", όλως τυχαίως αφεντικά τους. Δεν πρόσεξαν ότι οι τιμές αναγκαίων για επιβίωση αγαθών χειραγωγούνταν από σουπερμάρκετ και μεγαλεμπόρους, ότι το μεγαλύτερο μέρος των καυσίμων ήταν προϊόν λαθρεμπορίου, ότι οι κάποιοι συνδικαλιστές ΔΕΚΟ έβγαζαν περισσότερα από τον προέδρο της Δημοκρατίας, ότι κανένας ελεύθερος επαγγελματίας δεν πλήρωνε φόρο εισοδήματος, ότι τα ορισμένα επαγγέλματα ήταν σιδηρόφραχτες ομάδες συμφερόντων με προνομιακή επιρροή στην εξουσία εις βάρος του πολίτη. Κανείς δεν παρατήρησε ότι η νομοθετική διαδικασία, η καρδιά του πολιτεύματος, κατάντησε συστηματική λαθροχειρία άσχετων τροπολογιών και νυχτερινών προεδρικών διαταγμάτων. 

Αυτοί οι άνθρωποι, που εννίοτε γράφουν και ποίηση, συμπληρώνουν τα δελτία που υπογράφουν με ειδήσεις διασημότητων, ημίγυμνες γκομενίτσες και βέβαια λεπτομερείς ειδήσεις ποδοσφαιρικών ομάδων, με εξαίρεση το αποδεδειγμένο γεγονός (μας το σφύριξαν από το εξωτερικό, εμείς που...) ότι κάποιοι αγώνες είναι προκαθορισμένοι και προπληρωμένοι - σαν κάρτες κινητής ένα πράγμα.  Αυτοί λοιπόν οι λεβέντες, που κάθε πρωί με μαγκιά και ανθρώπινη συμπόνοια και κάθε βράδι ψυχρά και σοβαρά, κάνουν "εύστοχα" σχόλια, διαφεντεύουν εδώ και δεκαετίες αυτό που λέμε ενημέρωση. Την απαραίτητη υπηρεσία να γνωρίζουμε που είμαστε και που πρέπει να πάμε σαν χώρα, μια υπηρεσία που για ευνόητους λόγους δεν μπορεί να εκπορεύεται αποκλειστικά από το κράτος. Ουσιαστικά οι "πολυπλόκαμοι" μας έριχναν και μας ρίχνουν ακόμη στάχτη στα μάτια για την πραγματική μας κατάσταση. Κάνουν την τρίχα τριχιά όταν αναφέρονται στα επουσιώδη (δείτε πόσο χρόνο καταλαμβάνουν στα δελτία ειδήσεων οι αλλαγές του καιρού) και υποβαθμίζουν ή αγνοούν εντελώς τα ουσιώδη, όπως τη διαρκή δυσλειτουργία και εκτεταμένη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης.

Αντίθετα με τον μέσο συνωμοσιομανή στο Διαδίκτυο, δεν θα πούμε ότι ήξεραν και έκαναν τα κορόιδα. Κάτι ήξεραν, αλλά δεν ήταν συνωμοσία σιωπής. Επαγγελματική ανεπάρκεια, ρηχότητα χαρακτήρων, τεμπελιά, φόβος και δουλικότητα στα αφεντικά, ψιλολαμογιά, ξεφτίλα ήταν και είναι ακόμη. Συνειδητοποίησαν καθυστερημένα τη χρεωκοπία της χώρας αφού είχε ήδη συντελεστεί και μετά επιδόθηκαν σε ακατάσχετη "μνημονιολογία", για να έχουν κάτι απλό να λένε, να μην ζορίζονται. Ευκολονόητο ακόμη και για αγράμματους, απλό και διαχειρίσιμο επικοινωνιακά, το τρισκατάρατο μνημόνιο έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος όχι μόνο μιας ανίκανης πολιτικής τάξης αλλά και μιας εξίσου ανίκανης δημοσιογραφικής κάστας. Χωρίστηκε η πολιτική σκηνή σε ΄'μνημονιακές' και 'αντιμνημονιακές δυνάμεις', ώστε να διαιωνιστεί το οικείο δίπολο δεξιά-αριστερά σε νέο περιτύλιγμα και να γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος πριν τις διαφημίσεις. Είναι οι επώνυμοι δημοσιογράφοι που ανήγαγαν σε υψηλή τέχνη το copy-paste κρατικών δελτίων τύπου από τα άνετα γραφεία των μεγάλων ομίλων ΜΜΕ κα της ΕΡΤ και επαναπροσδιόρισαν το ρεπορτάζ ως καταγραφή ψιθύρων από κατευθυνόμενες "καλά πληροφορημένες" κυβερνητικές πηγές. Οι επαγγελματίες της φινετσάτης αερολογίας στα ερτζιανά και του επιτηδευμένου ύφους στις στήλες, εξακολουθούν να κρατάνε τα πόστα της πληροφόρησης και να καλύπτουν με την επαγγελματική τους ανεπάρκεια τις πραγματικές αιτίες της χρεωκοπίας. Όταν πάψουν να θεωρούνται ειδήσεις κουραφέξαλα όπως τα πόθεν έσχες των πολιτικών, όταν αποκαλυφθούν οι καλοζωισμένοι γερο-γιάπηδες των καναλιών (παιδιά, ρίχτε το στην ποίηση), που θεωρούν ότι έχουν τον παλμό της χώρας ενώ στην πραγματικότητα πακετάρουν διαφημίσεις με ειδήσεις-παραμύθια για τις μάζες, τότε ίσως καταλάβουμε γιατί πάθαμε αυτά που πάθαμε.

Πενηνταοχτώ πράσινα άλογα

Οργανώνεται σε σώμα η λεγόμενη "κεντροαριστερά" ή άλλως η πολιτική πρωτοβουλία των 58. Μαζεύτηκαν σε κεντρική σάλα της Αθήνας, χαιρετήθηκαν, μίλησαν, άκουσαν, ικανοποιήθηκαν πολιτικώς και έφυγαν γεμάτοι ελπίδα για το μέλλον. Το ακροατήριο περιελάμβανε κάποια μεγάλα ονόματα της ακαδημαϊκής κοινότητας, υπουργούς και υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ πρώην και νυν και μια γαρνιτούρα από ΔΗΜΑΡ και αριστερίζοντες ανένταχτους, πρώην και νυν.

Παρά τις όποιες καλές προαιρέσεις ανθρώπων που δεν έχουν λερώσει τα χέρια τους στην πολιτική μέχρι τώρα, η πρωτοβουλία φαίνεται σαν απόπειρα αναβάπτισης του πολιτικού προσωπικού της χρεωκοπίας, με νέο ιδεολογικό περιτύλιγμα και φρέσκια ρητορική. Οι ίδιοι άνθρωποι και οι παρατρεχάμενοί τους, δυστυχώς με τη νομιμοποίηση επιφανών δασκάλων και σοβαρών αριστερών, λανσάρονται σαν νέα δύναμη από φθαρμένα υλικά. Μάταια ο κύριος Βούλγαρης φώναζε "δεν είμαστε Βενιζελικοί". Ο Ευάγγελος έσπευσε να ασπαστεί την πρωτοβουλία με άψογη πολιτική ορθότητα "χωρίς ηγεμονισμούς" - δυστυχώς η εκδήλωση δεν έγινε στο Ζάππειο, το σύγχρονο μνημείο της ταπεινότητάς του. Εμφανώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διείδε πιθανή σανίδα σωτηρίας για το ναυαγισμένο κόμμα, ένα πρόπλασμα πλατφόρμας πάνω στο οποίο θα μπορούσε να συναντηθεί αργότερα το Φώτη και ίσως και τον Αλέξη και να κρατήσει μια κάποια καρέκλα...

Οι διαλαλημένοι ανά την υφήλιο πολιτικοί προϊστάμενοι της φτωχοποίησης, διεκδικούν πάλι ρόλο με άλλοθι την πλήρωση του κενού μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα να ξόφλησε αλλά η ευρω-κεντρο-αριστερο-θολούρα έχει άλλο αέρα, πιστεύουν ότι αραιώνοντας τους πρωταγωνιστές της χρεωκοπίας σε ένα διάλυμα επώνυμων αριστερών και σεβαστών πανεπιστημιακών, θα αμβλύνουν το όνειδος και θράσος της επιμονής τους. Είναι μια επιθετική κίνηση για να αποσείσουν τις ευθύνες της οικονομικής καταστροφής της χώρας και της αχρήστευσης της δημόσιας διοίκησης.

Είναι εξαιρετικά ατυχές ότι αυτή η συγκεκαλυμμένη προσπάθεια επανασυσκευασίας του ΠΑΣΟΚ, λαμβάνει νομιμοποίηση από λαμπρά ονόματος του πνεύματος και την παραδοσιακής αριστεράς. Τι κοινό έχουν ο Μάρκαρης και ο Ψαριανός με τους πρωταθλητές του εξωτερικού δανεισμού, τους διαμοιραστές του πλούτου των άλλων και τις "παρέες" και κλίκες των "κολλητών". Δεν είναι δυνατόν να δίνουν ευκαιρία άρθρωσης πολιτικού λόγου στους Λοβέρδο, Διαμαντοπούλου, Μπίστη κλπ. που μας πήγαν από την "ισχυρή Ελλάδα" στο "δεν υπάρχει σάλιο"; Πώς εμφανίζονται δίπλα στα ξεθωριασμένα φαντάσματα των κυβερνήσεων Σημίτη όπως ο Γιαννίτσης και ο Χριστοδουλάκης, που προϊσταντο της αποσύνθεσης της παραγωγικής βάσης, παραπλανόντας τους πάντες για τα πραγματικά οικονομικά μεγέθη; Πολλά από τα ονόματα στη λίστα (μετρημένοι στα δάχτυλα οι μη-κρατικοδίαιτοι και όλοι ασπρομάλληδες) δεν πιστεύουμε ότι διαθέτουν πολιτική υστεροβουλία, αλλά δεν μπορουν να αποτελέσουν νέα έκφραση στο εξουθενωμένο πολιτικό τοπίο, διότι έχουν ήδη καπελωθεί μέχρι τα αυτιά από το παραπαίον ΠΑΣΟΚ.

Το κύριο ερώτημα όμως είναι άλλο: Πού είναι μια νέα γενιά πολιτικών ανδρών και γυναικών από τις εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένους νέους, με πολιτική παιδεία αλλά χωρίς κομματικά βαρίδια, να κοιτάξουν αυτές τις ξοφλημένες παρέες στα μάτια και να τους πουν, "κάνατε ότι κάνατε, ώρα να πάτε στις επαύλεις σας". Οι άνθρωποι που άφησαν τους Έλληνες χωρίς ρεύμα και φάρμακα, έχουν το θράσος να αναδιατάσσονται επικοινωνιακά, με παλιά συνθήματα τύπου "αντίβαρο στη δεξιά" και αναμασημένη ευρω-ιδεολογία. Το σερβίρισμα του ξαναζεσταμένου φαγητού ολοκληρώνεται από μέρος του ξιπασμένου τύπου, που τους προβάλει σαν "λύση" και κάτι καινούργιο. Στο μεταξύ, ακόμη δεν έχει φανεί στον ορίζοντα αντίπαλο δέος, κάτι πραγματικά καινούργιο που θα ξεσκεπάσει την επικοινωνιακή διαχείριση της αποτυχίας και θα ξαναδώσει στο σύστημα και τους θεσμούς τη χαμένη τους νομιμοποίηση.

Στην Ελλάδα του 21ου (μεσ)αιωνα

Περουσιακό στοιχείο για περιθωριακούς τσιγγάνους, αντικείμενο πλαστογραφίας για επίορκους υπαλλήλους, βραχυπρόθεσμη επένδυση για ανερμάτιστους καναλάρχες και αφορμή υποκρισίας για μια ολόκληρη χώρα. Όλα αυτά πριν κλείσει τα έξι της χρόνια.




Η υπόθεση της μικρής Μαρίας που βρέθηκε στην επιμέλεια τσιγγάνων στα Φάρσαλα, προκάλεσε την αναμενόμενη μηντιακή θύελλα: Σενάρια, ξόρκια, εκτενή ρεπορτάζ, αναδρομές σε παρόμοια περιστατικά, Ολλανδοί εμπειρογνώμονες, Βούλγαροι μαφιόζοι... Χαμός! Επιστρατεύτηκαν πάλι γλυκερά ύφη τηλε-διασκεδαστών (ενίοτε φερόμενων και ως δημοσιογράφων), συμπόνοια, έκπληξη, αποτροπιασμός, οργή με τα ληξιαρχεία που πουλάνε πιστοποιητικά. Κανείς δεν ήξερε ότι ζουν έτσι οι τσιγγάνοι, κανείς δεν γνώριζε ότι τα παιδιά τους όχι μόνο δεν πάνε σχολείο, αλλά αποτελούν και αντικείμενα συναλλαγών.

Πριν την ιστορία της Μαρίας, όλοι υποθέταμε ότι τα παιδιά που ζητιανεύουν κάθε μέρα σε όλες της καφετέριες και τις ταβέρνες της χώρας, που καθαρίζουν προβολείς αυτοκινήτων στα φανάρια, που κάθονται υπνωτισμένα στην αγκαλιά κάποιας τσιγγάνας στην άκρη του πεζοδρομίου, ότι μετά πηγαίνουν σπίτι για να φάνε ζεστό φαγητό, να παίξουν λίγο πλειστέισιον και μετά φρονιστήρια - γλώσσες, μουσική κλπ. Επίσης νομίζαμε ότι παρακολουθούνται συστηματικά παιδιάτρους και οδοντογιατρούς, ενώ δάσκαλοι και γείτονες τα έχουν από κοντά.

Όμως η ιστορία της μικρής Μαρίας, έξαφνα μας αποκάλυψε την ωμή πραγματικότητα, η οποία ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας σε όλο της το τηλεοπτικό μεγαλείο: Κάποια παιδιά στις κοινότητες των τσιγγάνων, τελικά ίσως να μην περνάνε τόσο χαλαρά. Μάθαμε εμβρόντητοι ότι κάποια τα πουλάνε και τα αγοράζουν σαν οικόσιτα ζώα. Συνειδητοποιήσαμε σε μια μηντιακή φλασιά, ότι σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον τους, την υγεία τους, τη μόρφωσή τους, την εύθραυστη ψυχή τους. Καταλάβαμε με διαφορά φάσης, ότι συχνά τους κλέβουν την παιδική ηλικία, αναγκάζοντάς τα να μάθουν τους δρόμους πριν μάθουν τον εαυτό τους.

Αυτά τα ανακαλύψαμε τώρα, που η ξανθούλα Μαρία φάνηκε σαν τη μύγα μεσ' το γάλα μέσα στον τσιγγάνικο καταυλισμό των Φαρσάλων. Χιλιάδες άλλα μελαψά παιδιά δυστυχώς δεν έτυχαν ανάλογου ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, αν και κανείς δεν ξέρει τους γονείς τους, τη καταγωγή τους, την ιστορία τους, το άδηλο και επισφαλές μέλλον τους.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα έλεγε κάποιος ευαισθητοποιημένος, αν δεν γνώριζε την ιδιότητα του μηντιακού προβολέα που φώτισε αυτές τις μέρες τη Μαρία. Μόλις βρει άλλο, πιο ζουμερό θεματάκι o προβολέας στρέφεται αλλού: Μπορεί στους πνιγμένους της Λαμπεντούζα για πλάνα στοιχισμένων φερέτρων, μπορεί στους αμάχους της Συρίας για σκηνές με αιμορραγούντες τραυματίες, μπορεί ακόμη και στο λαμπερό φόρεμα της μπουμπούς που παρουσιάζει το Ντάνσιγκ. 

Απόψε διακατεχόμαστε από τηλε-συμπόνοια, αλλά αύριο θα διώξουμε το τσιγγανάκι που μας παρακαλάει φορτικά στην καφετέρια για τα ψιλά μας και θα του φωνάξουμε μέσα από το αυτοκίνητο στο φανάρι, μη μας το γρατζουνίσει. Δεν ξέρουμε αν η Μαρία θα καταλάβει ποτέ την τεράστια έκρηξη υποκρισίας που προκάλεσε ως παιδί σε μια κοινωνία τηλε-κοινωνιστών. Αν ναι, ίσως να ευχηθεί να την είχαν αφήσει ήσυχη, να είχε παραμείνει με τους τσιγγάνους που θα τη πουλούσαν μόνο μια φορά.

Χρειαζόμαστε ένα νόμιμο κράτος, αλλιώς έρχεται το παρακράτος...

Καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά μας μέρα με τη μέρα το σκηνικό με τις ναζιστικές θηριωδίες της Χρυσης Αυγής, όλο και περισσότεροι αναρωτιόνται πως γίνεται αυτοί οι κοινοί εγκληματίες να έχουν πάρει 400 χιλιάδες ψήφους στις τελευταίες εκλογές (και διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα). Τίποτα δεν καταδεικνύει καλύτερα την προέλευση αυτής της καταστροφικής και επονείδιστης πολιτικής εξέλιξης, είτε αυτά περιγράφονται ως οικονομική κρίση ή στροφή κάποιων στο ναζισμό ή τρόικα ή μνημόνια ή πολιτική τάξη αποτυχημένων, όσο δύο ειδήσεις που πέρασαν ως συνήθως στα ψιλά:

Είδηση πρώτη: Μετά από πέντε χρόνια ύφεσης, εκτίναξης της ανεργίας σε πρωτοφανή ύψη και επίσημης χρεοκοπίας του κράτους, μόλις προχθές το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ανακοίνωσε ότι βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να γνωρίζει το σύνολο των υπό δίωξη δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή για πρώτη φορά έχει  πολιτική ηγεσία της χώρας συνολική εικόνα πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπόλογοι υπηρεσιακά και ποινικά, για αδικήματα σχετικά με τη δουλειά τους.

Ως γνωστό, αυτά γίνονται ενόψει της μνημονιακής δέσμευσης για κινητικότητα στο δημόσιο, όπου λογικά θα εισαχθούν πρώτοι όσοι έχουν παραβεί υπηρεσιακές επιταγές και το νόμο. Αν δεν ήταν αυτή απαίτηση των δανειστών να απολυθούν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι -γιατί αυτό προβλέπει τελικά η κινητικότητα- ακόμη δεν θα είχαν καταγραφεί οι συγκεκριμένοι κρατικοί "λειτουργοί".

Το έχουμε γράψει και το επαναλαμβάνουμε: Ο κρατικός μηχανισμός έχει αυτονομηθεί εδώ και χρόνια, υπάλληλοι και οι ανώτεροι λειτουργοί έχουν χρησιμοποιήσει τη είσοδο τους στο δημόσιο μέσω των κομμάτων εξουσίας για να το ιδιοποιηθούν, οδηγώντας εκατομμύρια άλλους Έλληνες σε ταλαιπωρία για κάθε συνδιαλλαγή και μετά την έλευση της κρίσης, στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Έχοντας δρέψει το μερίδιο του λέοντος από τον εθνικό πλούτο που παραδοσιακά εκπορεύεται από το κράτος μέσω εξωτερικού δανεισμού, οδήγησαν την πραγματική οικονομία, την παραγωγική βάση της χώρας σε μαρασμό μέσα από άκριτη φορολόγηση και την αποτελείωσαν με την αφαίμαξη της ρευστότητας από την αγορά.

Είδηση δεύτερη: Η εξέλιξη της δημιουργίας του Εθνικού Κτηματολογίου, που χθες ο αρμόδιος υπουργός βεβαίωσε ότι θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020, σύμφωνα με την σχετική μνημονιακή δέσμευση. Μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της λεηλασίας δημόσιων πόρων. Είκοσι χρόνια μετά την ροή των πρώτων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και εθνικών πόρων συνολικού ύψους 1,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, εξακολουθούμε να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη χωρίς λειτουργικό κτηματολόγιο. Δεν μιλάμε για κάποιο γραφειοκρατικό φετίχ αλλά για ένα απολύτως απαραίτητο και τραγικά καθυστερημένο αναπτυξιακό εργαλείο για τη προσέλκυση επενδύσεων. Είκοσι χρόνια μετά, έχει κτηματογραφεί μόλις το 35 τοις εκατό των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων της χώρας, ενώ οι ειδικοί καταλογίζουν κολοσσιαία λάθη στο σύστημα - όπως ότι τα συνολικά καταγραφέντα δικαιώματα στην Αττική υπερβαίνουν την έκταση του νομού! Οσο δε για τους περιβόητους δασικούς χάρτες, δηλαδή το κλειδί στη μάχη κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής που βιώνουμε κάθε καλοκαίρι, έχει ολοκληρωθεί μόλις το 5 τοις εκατό - με άλλα λόγια δεν ασχολήθηκαν! Επί 20 χρόνια μας εμπαίζουν για μια δουλειά που έπρεπε να έχει ήδη τελειώσει, ενώ για το δισεκατομμύριο που έγινε καπνός όχι μόνο δεν καταλογίστηκε απολύτως καμία ευθύνη, αλλά  μετακύλισαν το κόστος στους ιδιοκτήτες με την επιβολή κτηματογραφικού τέλους!

Συμπερασματικά, υπάρχει μια επίλεκτη κάστα Ελλήνων που συνδέεται με τα κόμματα εξουσίας, που εφόσον μπει στο δημόσιο το καταλαμβάνει: Δεν τηρεί καν προσχήματα στοιχειώδους αξιοπρέπειας απέναντι στη δουλειά τους και το δημόσιο ταμείο. Αντίστοιχα και κατ' αναλογία, δημιουργήθηκε και μια γενιά πληβείων που δεν κατάφεραν ποτέ να τραφούν από το κράτος. Μια γενιά αγράμματων, που πέρασε μέσα από μια ανεπαρκή εκπαίδευση όπου ίσχυαν για τους λειτουργούς της τα παραπάνω. Μια γενιά ανερμάτιστων, ανιστόρητων, παραγραμμένων, αγανακτισμένων, εκδικητικών ανθρώπων, έρμαιων στα κελεύσματα του φασισμού. Φταίει η παραβατική συμπεριφορά κάποιων δημοσίων υπαλλήλων ή η αρπαχτή και αποτυχία κατάρτισης κτηματολογίου για την άνοδο του φασισμού στην χώρα; Όχι, αλλά φταίει η πολιτική αντιμετώπιση τους: "Χαλαρά παιδιά, δεν χρειάζεται να βγαίνουν προς τα έξω τα άπλυτά μας". Γι αυτό δεν ξέραμε μέχρι σήμερα πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι διώκονται και ούτε θα μαθαίναμε ποτέ αν δεν μας φορούσαν στενό κορσέ οι δανειστές - κι αυτά εφόσον είναι πραγματικά τα νούμερα. 

Τι κάνει ένα κατά κανόνα φιλήσυχο άνθρωπο, μαινόμενο χρυσαυγίτη; Η κομματική εξαχρείωση της δημόσιας διοίκησης και επακόλουθη αυτονόμισή της. Εγκατέλειψε την πραγματική της αποστολή που είναι η εύρυθμη λειτουργία του κράτους και έγινε κλίκα  "συναδέλφων". Αλλά πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν το σύνθημα για ρεμούλα εκπορεύεται από το κοινοβούλιο: Σχεδόν κανένα αίτημα άρσης κοινοβουλευτικής ασυλίας από τα εκατοντάδες που έχουν κατατεθεί από την τακτική δικαιοσύνη, δεν έχει ψηφιστεί από την μεταπολίτευση. Έτσι μεταδόθηκε στην δημόσια διοίκηση η νοοτροπία "προστατεύουμε τους δικούς μας πάση θυσία" και αφήνουμε τους άλλους να πάνε να κουρεύονται.

Όντως οι εκτός του κρατικού τσιμπουσίου πάνε και κουρεύονται. Γουλί. Και φοράνε μαύρες μπλούζες και σηκώνουν καδρόνια και επευφημούν αποβράσματα που τσαμπουκαλεύονται και εναντιώνονται τυφλά σε αυτή την διαρκή σαπίλα. Η εκδίκηση του μη-κρατικοδίαιτου Έλληνα που δεν ξενιτεύτηκε είναι μαύρη και μην γελιέται κανείς ότι οι σημερινές διώξεις κατά της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής θα εξαλείψουν το φαινόμενο. Αναλόγως τη νομιμότητα της ποινικής τους μεταχείρισης, μπορεί μακροπρόθεσμα ακόμη και να την εξυψώσει. Το μόνο αντίδοτο στην άνοδο του φασισμού είναι μια υπερκομματική, επαγγελματικά οργανωμένη και αναπτυξιακά χρήσιμη δημόσια διοίκηση. Μόνο αν δουν το κράτος να λειτουργεί υπέρ αυτών θα σταματήσουν οι παραπάνω παραγραμμένοι να υποστηρίζουν τους διώκτες της δημοκρατικής νομιμότητας. Μόνο αν διαχυθεί η ευημερία σε όλα τα κοινωνικά στρώματα θα εκλείψει η οργή και η ανάγκη για εκτόνωση μέσα από τη βία. Μόνο αν ο Έλληνας αισθανθεί μέτοχος και περήφανος για το επίσημο κράτος του, θα σταματήσει να έλκεται από το παρακράτος, τις "τιμές" και τα "αίματά" του.

"Τρύπα" συνείδησης

Μέσα στη μηντιακή υστερία αντιφασιστικής πλειοδοσίας που επικρατεί (ενώ δημοσιογράφοι, κοινό και βέβαια ψηφοφόροι ήξεραν ότι η Χρυσή Αυγή διενεργεί δολοφονικές επιχειρήσεις κατά μεταναστών και Ελλήνων), νιώθουμε την ανάγκη να αναμεταδώσουμε ένα μύνημα ψυχραιμίας, αυτοκριτικής και πολιτικής τάξης. Αντιγράφουμε από το www.in.gr:


Το δικό του μήνυμα για όσα συμβαίνουν στον απόηχο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, έστειλε ο τραγουδοποιός Γιάννης Αγγελάκας στη συναυλία που έδωσε την Κυριακή στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα. «Γενικά τραγουδάμε για τα χάλια μας. Σήμερα τραγουδάμε για τον Παύλο» είπε ο τραγουδοποιός.
Ο Γιάννης Αγγελάκας διέκοψε τη συναυλία όταν ακούστηκε το σύνθημα «φασίστες κουφ... έρχονται κρεμάλες» και μίλησε στο κοινό του.
«Εμένα δεν μου αρέσει αυτό το σύνθημα. Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, να είναι προϊόν ορθής σκέψης και κυρίως χρειάζεται όλοι να προσέχουμε καθημερινά τον φασισμό που κρύβουμε μέσα μας... Βεβαίως και κρύβουμε. Ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Αλλά δεν μπορεί να είναι η βία απάντηση στη βία. Αν είναι δυνατόν. Πρέπει να φτάσουμε σε μία κοινωνία πολιτών με ευφυΐα και συνείδηση».
Ο Γιάννης Αγγελάκας συνέχισε, λέγοντας: «Λυπάμαι για όλους... Ξερνάμε την παράνοια και τον κυνισμό στα μούτρα μας».

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231266271 

Ευχαριστούμε Γιάννη για τη ακριβή διάγνωση. Περαστικά μας...

Η συνταγματική κυριαρχία είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένη...

Ας σταματήσει πια η σαχλαμάρα του "συνταγματικού τόξου" και συναφών επικοινωνιακών εφευρημάτων που ρίχνουν στάχτη στα μάτια του Έλληνα για να ξεχάσει ότι χρεωκόπησαν τη χώρα. Δεν υπάρχει ανάγκη ορισμού του συνταγματικού τόξου, γιατί απλούστατα δεν υφίσταται πολιτική εκτός αυτού. Με άλλα λόγια, νόμιμα κόμματα και πολιτικές δυνάμεις -κοινοβουλευτικές ή μη- ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως ανήκουν στο συνταγματικό τόξο, είτε θέλουν, είτε όχι. 

Μπορεί να μην μας αρέσει η κυβέρνηση, μπορεί να μην συμφωνούμε με τον τρόπο που εκλέχτηκε, για παράδειγμα ότι βασίστηκε σε ένα ζαβό εκλογικό νόμο ή ότι έχει καταπατήσει σχεδόν όλες τις προγραμματικές της διακηρύξεις. Το γεγονός παραμένει ότι οι νόμοι του κράτους και ειδικά ο θεμελιώδης νόμος, το Σύνταγμα, δεν είναι προαιρετικά. Αν κάποιος θέλει να δράσει εκτός αυτών, έχουν προβλεφθεί λεπτομερειακά ποιές συνέπειες θα υποστεί, αναλόγως τη δράση. Το "τόξο", δηλαδή οι ομαλές δημοκρατικές διαδικασίες, ο ελεύθερος διάλογος και η έννομη τάξη, αφορούν τους πάντες ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ όσο υπάρχει ψηφισμένο Σύνταγμα και εκλεγμένη κυβέρνηση. Αν δεχθούμε ότι υπάρχει πολιτικό κόμμα ή χώρος που λειτουργεί εκτός του Συντάγματος, τότε η συνταγματική τάξη έχει ήδη καταλυθεί.

Οι φασίστες ή οι κουκουλοφόροι και τελοσπάντων όποιοι θεωρούν ότι μπορούν να σκοτώνουν, να τα σπάνε και να το λένε αυτό "αγώνα", πρέπει σε κάθε περίπτωση να καθίστανται υπόλογοι στο νόμο. Αυτοί που δεν τους αρέσουν οι θεσμοί ως έχουν, όσοι πιστεύουν ότι νόμος είναι το δίκιο οιουδήποτε πλην ΚΑΘΕ πολίτη ή ότι το κράτος διοικείται από προδότες και λακέδες, να κατέβει στις επόμενες εκλογές να πείσει το εκλογικό σώμα. Αλλά μέχρι να συμφωνήσει μια πλειοψηφία σε διαφορετικούς θεμελιώδεις νόμους και κανόνες συνύπαρξης, ισχύουν για όλους οι υφιστάμενοι - τελεία και παύλα.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις αηδίες περί "συνταγματικού τόξου" γιατί αποπροσανατολίζουν υπέρ αυτών που θέλουν να επιβάλλουν άλλα τόξα, τοξικά. Δεν υπάρχει Σύνταγμα α λα καρτ, εφόσον ζεις στη χώρα είτε αποδέχεσαι την κυριαρχία του Συντάγματος και των νόμων ή κηρύσσεσαι παράνομος.

Τα παραπάνω ΔΕΝ ταυτίζονται με την προπαγάνδα της κυβέρνησης περί άκρων ή του Χ. Λαζαρίδη που αμφισβητεί τη νομιμότητα της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Χρειάζεται ψυχραιμία και ανιδιοτελή (δηλαδή μη-κομματική) πολιτική αντίληψη ώστε να διαχωρίσει κανείς τη θεσμικότητα των παρατάξεων και τη νομιμότητα ιδεολογιών, από τις παράνομες πράξεις που διαπράττονται στο όνομά τους. Έγινε και στον εμφύλιο: Χιλιάδες ποινικά εγκλήματα βαφτίστηκαν από τους δράστες ένοπλος αγώνας ή προάσπιση της ελευθερίας, για να θολώσουν τα νερά και να αποφύγουν τον καταλογισμό. 

Οι ευθύνες για την κορύφωση της βίας και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στις γειτονιές, δεν είναι πολιτικές. Δεν διαθέτουν καμία ιδεολογική κάλυψη από κόμμα ή παράταξη. Δεν ανέλαβε κανένας την ευθύνη για το θάνατο των εργαζομένων στη Marfin, ούτε για τη δολοφονία Φύσσα. Ακόμη και η θρασύτατη Χρυσή Αυγή, αρνήθηκε ανάμειξη και καταδίκασε τη δολοφονία. Ακόμη και οι φασίστες απέφυγαν να δώσουν πολιτική κάλυψη σε ένα εγκληματία, αν και είναι εμφανές ότι στοχοποίησαν τον Φύσσα για την αντιφασιστική του δράση. Το γεγονός παραμένει ότι τα εγκλήματα είναι εγκλήματα και τίποτα περισσότερο. Οι αυτουργοί τους είναι ανεπιθύμητοι στην κοινωνία ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ή μάλλον πολιτικής θολούρας.   

Βάζοντας εγκλήματα στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης, όσο στυγνά κι αν είναι, δίνουμε την ευκαιρία σε αυτούς που έφεραν τη χώρα σε οικτρή οικονομική κατάσταση να εμφανίζονται ως ηρωικοί προστάτες του πολιτεύματος. Προστάτες του πολιτεύματος ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ. Αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα. Δεν είναι δημοκρατία να κηρύσσονται παράνομα, κόμματα που είναι νομίμως εκλεγμένα. Δημοκρατία είναι να βάζεις τα μέλη τους που παρανομούν στη φυλακή. Δεν είναι δημοκρατία να αφήνεις επί δεκαετίες να κλέβουν το κράτος και να εμφανίζεσαι ως νοικοκυρεύων τη ρεμούλα των δικών σου. Δημοκρατία είναι να βάζεις αυτούς που κλέβουν στη φυλακή, κι αν προέρχονται από τη παράταξή σου να κάνεις κάθαρση κι αυτοκριτική. 

Η πολιτική διαδικασία και η εφαρμογή του κοινού ποινικού δικαίου εξ' ορισμού δεν ταυτίζονται, παρά μόνο στην αναγκαία συνθήκη ότι κανένα απο τα δύο δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς πολιτική βούληση και λαϊκή υποστήριξη. Δεν θα καταφέρουμε ποτέ να συζητήσουμε πολιτικά σε αυτή τη χώρα αν ασχολούμαστε συνέχεια με εγκλήματα. Η πραγματική πολιτική εκ των πραγμάτων βρίσκεται στο κέντρο της κοινωνικής ζωής. Οι εγκληματίες ανήκουν στο περιθώριο.

Ο Γιώργος μίλησε!.. Τσάμπα!

Μετά την προ καιρού μνημειώδη ρήση του "λεφτά υπάρχουν", που συνοδεύτηκε μερικούς μήνες αργότερα από την χρεωκοπία της χώρας, ο Γιώργος (Ποιός Γιώργος; Ντον'τ μπι σίλι ντίαρ!) ξαναχτύπησε χθες με τις ίδιες ακριβώς λέξεις ο αθεόφοβος. Είπε ΠΑΛΙ στην επετειακή φιέστα του κόμματος ότι "λεφτά υπάρχουν", αλλά αυτή τη φορά εξειδίκευσε συμπληρώνοντας "αν γίνουν μεταρρυθμίσεις".

Δεν βρέθηκε ένα μέλος του κόμματος με δείκτη νοημοσύνης υψηλότερο του μέσου βετέξ να τον ρωτήσει "γιατί δεν έκανες τις ρημάδες τις μεταρρυθμίσεις δύο χρόνια που ήσουν πρωθυπουργός και άφησες να χρεοκοπήσουμε;". Δυστυχώς αυτά γίνονται σε σοβαρές πολιτείες, όπου οι πολιτικοί οι οποίοι άλλα λένε κι άλλα κάνουν, χάνουν αυτοδικαίως το δικαίωμα να λένε οτιδήποτε και πάνε ήσυχα-ήσυχα σπίτια τους. Όμως εδώ όπου ψηφίζουμε αποκλειστικά παιδιά καλών οικογενειών ("έλα μωρέ, ένα λάθος έκανε και έτυχε να βουλιάξει η χώρα, αμάν πια, το φάγανε το παιδί...") αντί λαμπρών επιστημόνων με ταπεινές καταβολές ή φτασμένων επιχειρηματιών που δεν ξέρουμε από που κρατάει η σκούφια τους - λες ότι αρλούμπα θέλεις. Απλά χρειάζεται να τη παρουσιάσει ο ANTENNA, το MEGA και το SKAI σαν σοβαρή είδηση και μετά να βγουν τα στρατευμένα παπαγαλάκια να τη σχολιάσουν με ύφος καρδιναλίων ως προς το περιεχόμενο, το ύφος και την δομή... 

Τέλοσπαντων, ας είμαστε ευγνώμονες που ο Γιώργος προσέφερε τα φώτα του αφιλοκερδώς. Ως γνωστό, χρεώνει τεράστια ποσά για διαλέξεις στο εξωτερικό, οπότε η παρέμβασή του, έστω και με την θρασύτατη επανάληψη του "λεφτά υπάρχουν", αποτελεί δωρεάν παροχή στη δοκιμαζόμενη ψωρογιώργαινα. Τουλάχιστον δεν μας χρέωσε... 

Εικονολάτρες και εικονοκλάστες

Η αριστερά από τη θέση του ηττημένου του εμφυλίου και συνεπώς αποκλεισμένη από τη συγγραφή της επίσημης ιστορίας, ανέδειξε τους ήρωές της στην λαϊκή μνήμη και συνείδηση. Γλέζος (από τύχη επιβιώσας), Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Παναγούλης, λαμπρά ονόματα πεσόντων στον αγώνα κατά του μετεμφυλιακού ψυχροπολεμικού ολοκληρωτισμού. Και βέβαια ο Χρόνης Μίσσιος, που δεν έπεσε (επίσης από τύχη) στα μετεμφυλιακά κολαστήρια και παρέδωσε το καλύτερο αφήγημα των διωγμών, πριν τα αποκηρύξει όλα και εκπνεύσει πρόωρα από τις κακουχίες.

Είναι σαν θρησκεία, κι ας αποφεύγουν την ταύτιση: Χρειάζονται τους οσιομάρτυρες για να εμπνεύσουν την επόμενη γενιά που δεν έζησε και ούτε πρόκειται να ζήσει πολιτικούς διωγμούς. Οι παραπάνω μάρτυρες είναι όντως φωτεινά παραδείγματα: Αφιέρωσαν τα πάντα, στρατεύτηκαν χωρίς επιφυλάξεις, κινητοποίησαν χιλιάδες και στο τέλος έδωσαν και τη ζωή τους για τον πολιτικό τους σκοπό. Σκοτώθηκαν (πλην Γλέζου και Μίσσιου) με την ίδια συνέπεια που έζησαν, συνέχισαν το έργο της ζωής τους με το θάνατό τους, κι αυτό τους έθεσε στο πάνθεον των ηρώων.

Όμως ο πιτσιρικάς που σκοτώθηκε πηδώντας από το τρόλεϊ ενώ προσπαθούσε να αποφύγει τις συνέπειες της έλλειψης εισιτηρίου, ΔΕΝ είναι τέτοια περίπτωση, κι ας έσπευσε η αριστερά να τον εντάξει στο πάνθεον της. ΔΕΝ ήταν πολιτική πράξη να μην πληρώσει εισιτήριο, ούτε να αποφύγει τις συνέπειες. Αντιθέτως, ήταν αποφυγή ευθύνης. Μικρή, καθημερινή, αθώα, κατανοήσιμη για την ηλικία και το εισόδημα, αλλά πάντως αποφυγή ευθύνης. Και σκοτώθηκε σε ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ, όχι πολιτικά διωκόμενος. Κανείς δεν θέλει να βλέπει παιδιά να σκοτώνονται σε δυστυχήματα, κανείς δεν αντέχει ότι χιλιάδες νέοι έχουν ξεψυχήσει στην άσφαλτο λόγω μικρών, μοιραίων λαθών. Κανείς δεν θέλει να πει στην οικογένειά του, πόσο αναίτια έχασε το παιδί, από ένα ασήμαντο περιστατικό, ένα ατόπημα, μια απόφαση της στιγμής που θα μπορούσε να μην είχε απολύτως καμία συνέπεια. Επίσης δεν θέλει κανείς να παραδεχτεί πόσο ευάλωτη, πόσο κοντά στο έρεβος είναι η ζωή όλων μας, από ένα χαζό λάθος, μια απερίσκεπτη πράξη, μια στιγμιαία αλλά καθοριστική παρόρμηση.

Γιατί όμως συγκινήθηκε ολόκληρη η κοινωνία από μια καταφανή πράξη αποφυγής ευθύνης, έστω και με τραγικό αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι ότι ταυτιζόμαστε με τον άτυχο νέο. Εδώ και χρόνια, από τότε που ξέσπασε η κρίση και όσο χειροτερεύει, ζούμε μια διαρκή άρνηση. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην χρεωκοπία και την ανέχεια ήταν κυρίως δικό μας δημιούργημα. Προτιμάμε να πηδήξουμε από το τρόλεϊ με άδηλα αποτελέσματα, παρά να υποστούμε τις συνέπειες για τις απαράδεκτες επιλογές μας. Μοιάζουμε με την μεταπολεμική Γερμανία ή τη μετα-γιουγκοσλαβική Σερβία που αρνούνταν να δεχτούν ότι οι ηγέτες που τις έσυραν σε αιματηρές περιπέτειες ήταν εκλεκτοί τους και ότι τους παρέδωσαν με ενθουσιασμό την τύχη τους, σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές. 

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας: Δεν ήταν ο ελεγκτής ούτε ο οδηγός, ούτε το σύστημα που απαιτεί να έχει κάποιος εισιτήριο για να ανέβει στο τρόλεϊ. Δεν ήταν πολιτικό θύμα του μνημονίου επειδή έφτασε στα άκρα για ένα-είκοσι. Δεν έχουμε δικτατορία που διαγράφει ανθρώπινες ζωές επειδή τολμούν να μιλήσουν, δεν θα βρουν ενόχους εκτός από αυτούς που σκυλεύουν την ανθρώπινη μετά θάνατο αξιοπρέπεια για πολιτικούς πόντους. Ας σεβαστεί η αριστερά την ιστορία της και να μη δίνει πολιτικό περιεχόμενο σε ένα καταφανές δυστύχημα, γιατί έτσι διαγράφει το λαμπρό της πάνθεον με επικοινωνιακά κόλπα και  τσαμπουκάδες στα νεκροταφεία. Το παιδί που σκοτώθηκε προσπαθώντας να αποφύγει τη τιμωρία δεν ήταν ήρωας, ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος που έχασε τη ζωή του άδικα και πρόωρα. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από μας, όλοι, ζωντανοί και πρόωρα χαμένοι που έχουμε υποστεί τις βάρβαρες επιπτώσεις του μνημονίου, αλλά αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη μας γι αυτό. Δεν είμαστε ήρωες της αριστεράς, αλαφιασμένοι πιτσιρικάδες που τρέχουμε να ξεφύγουμε από το μπαμπούλα είμαστε. Αν στο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν αίτια για εξέγερση, να τη βρουν αλλού και να μην τρελαίνουν περισσότερο την οικογένεια του νεκρού παιδιού.

Καλό Δεκαπενταύγουστο αγαπητοί Χριστιανοί, πάντα υπό της σκέπη της Μεγαλόχαρης...

Αθήνα, χαράματα Δεκαπενταύγουστου.

Χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες γιορτάζουν σήμερα, μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης και της χώρας. Γλέντια, γονυκλησίες, πανυγήρια, κατάνυξη, ντουφεκιές στο αέρα, εικονίτσες και κομποσκοίνια στο πεζοδρόμιο, συνωστισμός. Στις εκκλήσίες τάματα, κεράκια, πλανώδιοι - οι περισσότεροι πλέον έγχρωμοι αλλοδαποί, χάος στους χώρους στάθμευσης, σκόνη σύννεφο από τα τζιπ, καλοντυμένοι μικροαστοί, ακριβά αρώματα, γόβες στιλέτο στα πλακάκια της εκκλησίας, πατημένα τσιγάρα παντού. Ακόμη μυρίζουν τα αποκαϊδια από την πυρκαγιά στο απέναντι βουνό, πριν λίγη ώρα έτρεχε με τη σειρήνα το τελευταίο πυροσβεστικό. Ζέστη, αφόρητη ζέστη παρά το κατά περιόδους μελτέμι, ένα πνιγηρό αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με χίλια κεριά και χιλιάδες πνευμόνια να ανταγωνίζονται για το λιγοστό οξυγόνο και στο τέλος να μην έχουν αρκετό και να σβήνουν ένα-ένα.

Μαρία, πάνσεπτο όνομα, Κυρά της Χριστιανοσύνης, Μητέρα του θεϊκού και του ανθρώπινου πόνου, γλυκύτητα της Γης και λιμάνι της καταλαγής, συγχωρητική, δακρύζουσα, ανθρώπινη περισσότερο παρά θεϊκή στην όψη και όμως, πιο θεϊκή από ότι ανθρώπινη γιατί πονάει περισσότερο από τη χοντρόπετση ανθρωπιά μας. Δεν βγάζει άχνα, μας κυτάζει αμίλητη και συνεχίζει να απεικονίζει το μεγαλείο που θέλαμε κάποτε να φθάσουμε αλλά τώρα ξέρουμε ότι δεν έχουμε καμία ελπίδα.

Σε αυτή τη χώρα της κατάνυξης, της αφόρητης σκόνης και του περιορισμένου οξυγόνου, χιλιάδες ξένοι, κάποτε δυναμικοί, στόχευαν κι αυτοί στο μεγαλείο, σήμερα καταντήματα της τυφλής παγκοσμιοποίησης, τυφλοί κι αυτοί, χωρίς αίσθηση που πάνε και τι ζητούν, τους οδηγεί είναι η ίδια πνιγηρή αίσθηση να φύγουν αμέσως από εκεί που στοιβάχτηκαν  Τελειώνει κι εκεί το οξυγόνο, σβήνουν ένα-ένα τα κεριά και μαραζώνουν οι ζωές των ανθρώπων που πόθησαν να ζήσουν σαν αυτό που ήταν: σαν άνθρωποι.

Χιλιάδες πιστοί θα συρρεύσουν σε λίγο στις εκκλησίες για να τιμήσουν την Μεγαλόχαρη, να προσευχηθούν υπέρ υγείας και μακροημέρευσης, για να ζητήσουν χάρες και να κάνουν τάματα στο όνομά Της. Αλλοι τόσοι μετά στα τραπεζώματα και στις πίστες, στα κεράσματα και στα γλέντια, στις παραλίες και στις βουνοκορφές. Ομως κανείς δεν θα κάνει τάμα ούτε σπονδή, δεν θα προσφέρει καμία γιορτινή μέριμνα στους χιλιάδες εγκλωβισμένους στη ζώνη της σκόνης και της αλα καρτ κατάνυξης. Αυτοί έχουν σκούρο δέρμα, μιλούν άλλη γλώσσα, είναι μιαροί στα ρούχα και παράξενοι στους τρόπους και στην θρησκεία. Ας το ομολογήσουμε πια: δεν μας μοιάζουν ακριβώς σαν άνθρωποι αλλά κάτι, λίγο, πάντως κάτι λιγότερο. Δεν απασχολούν κανένα εκτός από κάτι ελαφρώς ψωνισμένους αλλά καλόψυχους πιτσιρικάδες εθελοντές αριστερών οργανώσεων - που δεν ανάβουν ποτέ κερί στο αφιόνι των λαών. Κανείς δεν ενδιαφέρεται που θα καταλήξουν μετά από ένα χρόνο στα κοντέινερ της Αμυγδαλέζας. Το κράτος, ο φιλόδοξος υπουργός, έπρεπε να δείξει έργο και τους στοίβαξε και έδειξε στα κανάλια πως καθάρισε ο τόπος στο κέντρο της Αθήνας (λες και μπορεί να καθαρίσει η οικιστική μιζέρια δεκαετιών με επιχειρήσεις-σκούπα). Τους αποθήκευσαν εκεί και τους παράτησαν, σαν αντικείμενα σε ράφι, σαν αχρείαστα συμπράγκαλα σε αποθήκη.

"Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια..." ηρωικά άσματα, θέλουμε πολέμους και εχθρούς για να βρούμε ευκαιρία να υψώσουμε τα περήφανα λάβαρα της φυλής, συγκρούσεις και τσαμπουκά για να δώσουμε νόημα στον ύμνο μας. Η ταπεινότατη Παναγιά που σκύβει πάνω από κάθε ανθρώπινο πόνο έχει δώσει τη θέση της στην πολεμίστρια της ρομφαίας και την καταναλώτρια των επάργυρων, θέλει διωγμούς για να σηκωθεί από τις εικόνες και ακριβά τάματα για να ευχαριστηθεί. Η Παναγία των παιδικών μας χρόνων, της ιερής συγκατάβασης και της θείας γλυκύτητας, δεν υπάρχει πια. Είμαστε όλοι έγκλειστοι στην Αμυγδαλέζα, σε ένα πνιγηρό παρόν με άδηλο μέλλον γιατί σαν τους έγχρωμους, ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε. Ξεχάσαμε ποιους και γιατί πολεμήσαμε, ξεχάσαμε ότι νικήσαμε μαζί με τους άλλους ελεύθερους λαούς, ξεχάσαμε ακόμη και να αναγνωρίζουμε την Παναγία στις εικόνες των εκκλησιών. Βλέπουμε γκισέ για ρουσφέτια και καθρέφτη ανωτερότητας, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάζουμε τον ανομολόγητο και ξεχασμένο πόνο μας, την πληγή που δεν έκλεισε, το δόγμα που δεν κατανοήθηκε, την αγάπη που αποτρέψαμε, το σκοτάδι που φοβηθήκαμε να αναμετρηθούμε. Η κατάσταση στην Αμυγδαλέζα, τα πτώματα που ξεβράζει κάθε τόσο το Αιγαίο και η αθλιότητα που αφήνουμε να διαιωνίζεται με τους ξένους, παρά το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα βαρύ το φορτίο λόγω της γεωγραφικής μας θέση και αποικιοκρατικών αμαρτιών των ισχυρών, μας κάνει λιγότερο Έλληνες και λιγότερο Χριστιανούς. Γινόμαστε ένας ετερόκλητος συφερτός αυτοεξυπηρετούμενων συμφερόντων, ένα μπουλούκι παραζαλισμένων ψηφο/θεατών που ξέρουν να κρίνουν άριστα μια πιρουέτα ή μια κορώνα αλλά αδυνατούν να εσωτερικεύσουν τα βασικά της ανθρώπινης ιδιότητας και φυσικά δεν έχουν καμία ελπίδα να κατανοήσουν την θεϊκή.

Τη Χάρη Σου, επειγόντως.

Πρόστιμο στα θύματα!

Εξάντλησε την αυστηρότητά της η Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα με το πρόστιμο των εκατόν πενήντα χιλιάδων ευρώ (το υψηλότερο προβλεπόμενο) που επέβαλε στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του ΥΠΟΙΚ, για την διαρροή οικονομικών στοιχείων των φορολογουμένων, που εντοπίστηκαν στην αγορά δεδομένων. Συγκεκριμένα βρέθηκε ψηφιακός δίσκος με οικονομικά δεδομένα ΟΛΩΝ των Ελλήνων φορολογούμενων σε βάθος χρόνου μέχρι και χρήσεων του 2000, στα χέρια "επιχειρηματία" του κλάδου της εμπορίας καταλόγων πελατείας, που ισχυρίστηκε ότι τα αγόρασε από υπάλληλο της Γραμματείας.

Πληροφορίες όπως ονόματα, διευθύνσεις, ονόματα συγγενών, ΑΦΜ, εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία, ακόμη και πληροφορίες για τέλη κυκλοφορίας οχημάτων που έχουν δηλωθεί στην εφορία, πουλήθηκαν από "επίορκο" σε αετονύχηδες που τώρα έχουν στην διάθεσή τους εκατομμύρια θύματα για να κλέψουν και να εξαπατήσουν. Πρόσφατη περίπτωση, γυναίκα στη Βούλα που εμφανίστηκε με πλαστή ταυτότητα, πούλησε γη που δεν της ανήκε με χρήση των φορολογικών στοιχείων του πραγματικού ιδιοκτήτη, εισέπραξε σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ και εξαφανίστηκε - ένα παράδειγμα πόσο ευάλωτοι είμαστε τώρα που τα οικονομικά δεδομένα μας είναι πλέον στη μαύρη αγορά.

Ανεξάρτητη αρχή λοιπόν, ιδρυθείσα και θεσμοθετημένη από το κράτος, επιβάλει υψηλότατο πρόστιμο σε κρατική υπηρεσία για πλημμελή άσκηση καθηκόντων εις βάρος των φορολογουμένων, που τελικά θα πληρώσουν οι ΙΔΙΟΙ οι φορολογούμενοι. Οχι μόνο αφήνονται οι υπαλλήλοι να εμπορεύονται κρατικές πληροφορίες κατά βούληση, αλλά επιβάλεται και το υψηλότερο δυνατό πρόστιμο το οποίο τελικά θα βαρύνει αναπόφευκτα τους θιγόμενους. Πως θα εδραιωθεί η ρημάδα η "φορολογική συνείδηση" όταν η φορολογική πολιτική έτσι όπως εφαρμόζεται και η όλη αντιμετώπιση των φορολογουμένων, επιβραβεύει όσους κρύβουν τα πραγματικά τους στοιχεία και διώκει τους ειλικρινείς;

Δεν πιστεύει κανείς ότι θα περικοπούν μισθοί σαν αποτέλεσμα του προστίμου, ούτε ότι θα μειωθεί το μέγεθος ή η αποστολή της ΓΓΠΣ, η οποία χειρίζεται το TAXIS-NET και όλη τη μηχανοργάνωση του φορολογικού μηχανισμού και είναι κομβική στη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αν οι κυνηγοί των φοροφυγάδων είναι ανίκανοι να περιφρουρήσουν αντικείμενο της εργασίας τους τότε σίγουρα δεν είναι ικανοί να διεκπαιρεώσουν το περίπλοκο έργο που έχουν αναλάβει και συνεπώς η απόκρυψη οικονομικών στοιχείων από το κράτος δεν είναι μόνο η οικονομικότερη στρατηγική αλλά και η ασφαλέστερη. Πρόκειται για κολοσσιαία αποτυχία, που απειλεί να τινάξει στον αέρα βασικές λειτουργίες του κράτους και της αγοράς όπως τις αγοροπωλησίες περουσιακών στοιχείων. Το δε υψηλό πρόστιμο χωρίς άλλο θα το πληρώσουν τα γνωστά υποζύγια. 

Τώρα, αν τα κρατικά έξοδα ξεφύγουν πάλι, προτείνουμε την συνεχή και διαρκή επιβολή προστίμων σε κάθε οικονομικά διάτρητη κρατική υπηρεσία: Τα συνταξιοδοτικά ταμεία, το ΙΚΑ, τον ΕΟΠΥΥ, το ΕΣΥ, τα ΚΤΕΛ, τα ΚΕΠ κλπ. να τιμωρηθούν, έτσι, για να μάθουμε...

Φοροκυνήγι και υπαλληλοφιλία

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε προχθές απολύσεις "επίορκων" του δημοσίου, όπου "επίορκος" βλέπε υπάλληλος που δεν δουλεύει ή/και κλέβει ΚΑΙ πληρώνεται. Πρόκειται για άλλη μια κακοστημένη αβάντα να μας πείσει πόσο αυστηρό έγινε το κράτος και πόσο καλά λειτουργούν οι θεσμοί για όσους καταπατούν τον όρκο καλής υπηρεσίας που έδωσαν κατά την πρόσληψή τους. Η είδηση έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο "επιταχύνονται οι πειθαρχικές διαδικασίες στο δημόσιο". Θυμίζουμε ότι πρόσφατα αποτέλεσε είδηση το γεγονός ότι "παύθηκαν" τρεις υπάλληλοι που είχαν εξαφανιστεί από τις υπηρεσίες τους, ένας μάλιστα είχε δικό του μαγαζί! Τον περασμένο μήνα, με ευθύνη του Κυριάκου (ποιού Κυριάκου; ντον'τ μπι σίλι ντίαρ...) παύθηκαν καμιά εκατοστή δημόσιοι υπάλληλοι που οι υποθέσεις τους είχαν "χρονίσει". Άλλοι τόσοι είχαν παυθεί και ολόκληρο το προηγούμενο 12μηνο, από συνόλου 617 χιλιάδων! Για να μην τρομάξουν, ακολούθησε δικαστική απόφαση γι αυτούς που έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα, ότι δικαιούνται πλήρη σύνταξη ακόμη και μέσα στη φυλακή. Κανείς δεν θέλει κι άλλες απολύσεις, αλλά ούτε και διαρκή (ανεξαρτήτως αναγκών, επιδόσεων και συμπεριφοράς) ασυλία μέσα στη γενικευμένη θύελλα της ανεργίας.

Oι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με το βούρδουλα και οι του δημοσίου με το γάντι. Έτσι ήταν ανέκαθεν, το αποδεχθήκαμε σαν ένα από τα αλαζονικά χούγια του κράτους. Όσο έρεε χρήμα, έστω αυτό το λίγο πριν την κρίση, το προσπερνούσαμε γιατί όλοι λίγο-πολύ έχουμε στην οικογένειά μας ή στον κύκλο μας κάποιον κρατικοδίαιτο. Σήμερα όμως με τη διαρκή έλλειψη ρευστού στην αγορά και το ανελέητο φοροκυνήγι, αυτή η διάκριση γίνεται προκλητικά οδυνηρή. Δύο διαδοχικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να αυξήσουν τη λογοδοσία στο δημόσιο όπως άλλωστε έχουν υπογράψει στα μνημόνια, αλλά έδεσαν τα χέρια του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, αφαιρώντας του τη δυνατότητα να εφεσιβάλλει τα κατά κανόνα απαλλακτικά ή χαϊδευτικά πορίσματα των διακομματικώς υπερβυσματωμένων πειθαρχικών συμβουλίων. 

Μέσα λοιπόν σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα η προστασία των υπαλλήλων του δημοσίου αλλά και η εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα βγάζει μάτι, ειδικά όταν η εφορία -εφαρμόζοντας την τροϊκανή επιταγή για τα έσοδα- στέλνει το ένα ραβασάκι μετά το άλλο. Όμως για να ανταποκριθούν οι φορολογούμενοι, αυτοί που μπορούν δηλαδή γιατί οι άλλοι έτσι κι αλλιώς δεν θα μας κάνουν τη χάρη, πρέπει να υπάρξουν κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις φορολογικής νομιμοποίησης, αυτονόητες αλλά ανύπαρκτες στην ταπεινή μας πατρίδα. Δεν μιλάμε για τους μεγαλο-φοροφυγάδες, οι λίστες τους είναι έγκλειστες από καιρό στα σκοτεινά συρτάρια πρώην υπουργών και εισαγγελέων. Η φορολογική νομιμοποίηση προϋποθέτει νομιμότητα στην διαχείριση των πόρων. Θα είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί, όταν είναι φανερό ότι επικρατεί δημοσιονομική ασυδοσία, που διευκολύνεται από τη σκόπιμη και μόνιμη θεσμική ανεπάρκεια. Παρά την κυβερνητική προπαγάνδα ότι επιβλήθηκε πειθαρχία, οι πολίτες βλέπουν τι γίνεται στα γκισέ και στις υπηρεσίες, τους αραχτούς στα κινητά τηλέφωνα ενώ τα υπηρεσιακά σπάνε, το αρειμάνιο κάπνισμα, τα ανοικτά παράθυρα με τα κλιματιστικά στο φουλ, τα άδεια γραφεία με τους φακέλους μέχρι το ταβάνι, την εν γένει υπεροψία των κομματικά προστατευόμενων. Και συμπληρώνουν τις φορολογικές τους δηλώσεις ανάλογα.

Επιτέλους μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση!

Η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε με πείσμα να φθηνήνουν καφετέριες, ψησταριές και εστιατόρια (ΑΝ τελικά φθηνήνουν), ενώ όλες οι μελέτες συγκλίνουν ότι έχουμε από τα ακριβότερα τρόφιμα (στο ράφι) και καύσιμα στην Ευρώπη. 

Συμπερασματικά, οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί περί ανάπτυξης στοχεύουν να τρεφόμαστε με σουβλάκια, πίτσες και καφέδες και να ζεσταινόμαστε το χειμώνα κάνοντας ποδήλατο ή τζόγκινκ προς και από τις καφετέριες και τις ψησταριές...

Προσλήψεις στη δημόσια τηλεόραση εν μέσω θέρους; Ωχ!!

Άσχημα ξεκίνησε η στελέχωση της νέας δημόσιας τηλεόρασης, με το ίδιο δοκιμασμένο κόλπο. Είναι βέβαια και η χρονική συγκυρία της κατάργησης της ΕΡΤ και η σχετική δικαστική απόφαση για άμεση επαναλειτουργία της συχνότητας, αλλά δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι η αίτηση για τις προσλήψεις στο ενδιάμεσο σχήμα (και σε αυτή τη χώρα ουδέν μονιμότερον του προσωρινού) αναρτήθηκε 21 Ιουλίου. Kατά παράδοση οι προκηρύξεις για προσλήψεις στην ΕΡΤ γίνονταν αρχές Αυγούστου, όταν τα "προβεβλημένα στελέχη" μπορούσαν να ανενόχλητα να χώνουν τους ψηφοφόρους τους, γιατί τα κορόιδα που έχουν φάει τα θρανία και έχουν οργώσει τα πανεπιστήμια, πήγαιναν διακοπές.

 Ας μην υποστούμε άλλη μια φουρνιά χρυσές μετριότητες στη δημόσια τηλεόραση. Ας αποφύγουμε κομματικά τσιράκια να μας ενημερώνουν με δελτία τύπου υπουργείων και χαζοχαρούμενα βλαχο-ροκάκια να μας ψυχαγωγούν ενώ η οικονομία καταρρέει, και μετά να αναζητούν ευθύνες στα καυσαέρια των αεροπλάνων! Ποιά δικά τους παιδιά φωτογραφίζει άραγε η προκήρυξη που επιτρέπει οι δημοσιογράφοι να είναι απόφοιτοι λυκείου - όταν εκπαιδευτικοί, ακόμη και δημοτικοί αστυνομικοί με διδακτορικά κινδυνεύουν με απόλυση; Μήπως από Καλαμάτα μεριά;

Για πρώτη φορά υπάρχει η ευκαιρία κάτι να αλλάξει καθώς τα περισσότερα "στελέχη" (βλ. "κατσαπλιάδες") έχουν λουφάξει υπό το βάρος της αποτυχίας των παρατάξεών τους. Ο Στουρνάρας, που εποπτεύει τις προσλήψεις δεν μοιράζεται την ευθύνη, ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί κομματικός, αλλά έχει πολλούς φίλους σε κακόφημα μαγαζιά - τα οποία παρεμπιπτόντως είναι και χρεωκοπημένα - δεν τους έδινε καμιά συμβουλή; Πεδίο υπερκομματικής δόξης λαμπρό υπουργέ, ας μην πάει χαμένη κι αυτή η ευκαιρία, αρκετά έφαγε η Καλαμάτα...

Copycats!!

Τόσο κομπλεξικοί πια αυτοί της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, να προσπαθούν να κλέψουν την ελληνική δόξα του ονόματος 
πρίγκηψ Γεώργιος; 

Λένε ότι η μίμηση είναι η καλύτερη μορφή κολακείας. Ας είναι λοιπόν, η Θυμηδία εύχεται να ζήσει ο Γιωργάκης το γαλαζοαίματο εγγλεζάκι, να γίνει κι αυτός με τη σειρά του ηγέτης κληρονομικώ δικαιώματι! 

stonagyristo.grrr

Ο Χρήστος ο Παντοφλής, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πάντα στις επάλξεις των αγώνων της τακτοποίησης φίλων, ψηφοφόρων και "συναγωνιστών" στο δημόσιο, μετά από λαμβρή πορεία σαν σκυλάκι του Ανδρέα, επίτροπος στην Κομισιόν και υπουργός με ειδικότητα τα εγκαίνια, έχοντας στηθεί για τις κάμερες μπροστά σε εκατοντάδες μακέτες έργων, τιμάται τώρα με μια σημαντική θέση στο εξωτερικό σαν εκπρόσωπος της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Κάποιοι εξ ημών όμως νιώθουμε ότι ο Χρηστάκης (κατά τον έτερο ογκόλιθο της πολιτικής πρασινίλας, τον Κίμωνα) αξίζει μιας τοποθέτησης ανάλογης του πραγματικού του βεληνεκούς. Συγκεκριμένα μας απασχολεί η απόσταση από τη νέα έδρα του Χρηστάκη (στην Ουάσινγκτον αν δεν απατώμεθα). Ένα στέλεχος τέτοιου βεληνεκούς λοιπόν, με χιλιάδες διορισμένα τσιράκια, μπορεί να επανακάμψει μια μέρα στο δασύτριχο ΠΑΣΟΚ που χρόνια ενσάρκωνε - άλλωστε είχε θέσει και υποψηφιότητα για την αρχηγία. Κάποιοι εξ ημών λοιπόν θεωρούμε ότι ένα τέτοιο στέλεχος αξίζει μιας μεγαλιωδέστερης αποστολής, έξω από τα όρια που έχει συνηθίσει να μεγαλουργεί. Αυτή η αποστολή δεν θα αφορά μόνο τη δοκιμαζόμενη ψωροχρήσταινα αλλά όλη την οικουμένη και ακόμη παραπέρα. Ο Χρηστάκης ο Παντοφλής διαθέτει τα εχέγγυα να ηγηθεί της σχεδιαζόμενης διαστημικής αποστολής στον πλανήτη Άρη! 

Ως γνωστόν η αποστολή σχεδιάζεται να είναι μιας διαδρομής: Οι επίλεκτοι αστροναύτες θα ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στον κόκκινο πλανήτη, επειδή για την ώρα υπάρχει μόνο η τεχνολογία για να πάνε, αλλά όχι να επιστρέψουν. Θα κάνουν πειράματα, πιθανά να δημιουργήσουν την πρώτη γενιά ανθρώπων εκτός της Γης, θα προάγουν τη γνώση και την επιστήμη σε νέα σύνορα και θα γράψουν τα ονόματά τους στην ιστορία, άρα ο Χρηστάκης ο Παντοφλής είναι ήδη εκεί (πνευματικώς).

Σε μια προσπάθεια επιλογής μιας αποστολής αντάξιας του ανδρός, η Θυμηδία εγκαινιάζει εκστρατεία συλλογής υπογραφών με αίτημα τη διαπλανητική αποστολή του Χρηστάκη. Πληροφορίες στην ιστοσελίδα www.stonagyristo.grrr

Eδρολαγνεία στο δρόμο για την εξουσία;

Η αριστερά στο σταυροδρόμι της συναλλαγής

Πίσω από το "ιδρυτικό" συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το "ποιοτικό άλμα"  με την διάλυση των συνιστωσών και μετατροπή σε ενιαίο κόμμα, υπάρχει μια και μοναδική αιτία: Να μπορεί να καρπωθεί την πριμοδότηση των πενήντα κοινοβουλευτικών εδρών που προβλέπει ο ισχύων εκλογικός νόμος για το πρώτο κόμμα στις εκλογές. Αυτό το σενάριο είναι απολύτως πιθανό (αν όχι αναπόφευκτο με την ανεπάρκεια της σημερινής κυβέρνησης) αφού τώρα απέχει δημοσκοπικά μια - δύο ποσοστιαίες μονάδες από την πρώτη θέση.

Εδώ υπάρχει μια θεμελιώδης αντίφαση: Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως άλλωστε και όλη η αριστερά, υποστήριζε και θεωρητικά ακόμη υποστηρίζει τη θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής ως εκλογικό μέτρο, δηλαδή την αντιστοίχηση της κατανομής των εδρών της βουλής με τα εκλογικά ποσοστά. Δικαίως και σωστά, η αριστερά θέλει η σύνθεση της βουλής να αντανακλά την χροιά της λαϊκής εντολής: Ότι ποσοστό έχεις στον κόσμο να έχεις και στην βουλή. Τα μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας έχουν αντιτάξει από καιρό σε αυτή τη δίκαια αλλά δύσκολα εφαρμόσιμη πρακτική, ότι η ενσάρκωση ατόφιας της λαϊκής εντολής αποδίδει ασταθείς συμμαχίες, εύθραυστες ισορροπίες και τελικά ακυβερνησία. Η λογική μέχρι τώρα ήταν των "καθαρών λύσεων" - εφόσον ένα κόμμα είχε σχετική πλειοψηφία στο λαό, έπαιρνε με πριμοδότηση του εκλογικού νόμου απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τη δυνατότητα να κυβερνά αυτόνομα, χωρίς να εξαρτάται από υποχρεωτικές συμπράξεις. Δεν είναι τόσο δημοκρατικό, όσο είναι πρακτικό γιατί επιτρέπει τον σχηματισμό συμπαγούς κυβέρνησης την επόμενη των εκλογών, ακόμη κι αν δεν διαθέτει τη νομιμότητα ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της λαϊκής εντολής, αλλά μόνο μέρους της.

Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε σθεναρή αντίσταση στην αυτοδιάλυση των συνιστωσών γιατί φοβούνται την αποδυνάμωση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Εμβληματική μορφή αυτής της αντίστασης ο Μανώλης Γλέζος, το βαρύτερο όνομα του χώρου (με τον αναχωρητή Μίκη Θεοδωράκη). Η αντίφαση είναι η εξής: Γιατί να ανασχηματίσει τη σύνθεσή του ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να επωφεληθεί τις πλασματικές έδρες που προβλέπει ένας εκλογικός νόμος στον οποίο ήταν και είναι αντίθετος, ως αλλοιωτικό της λαϊκής βούλησης; Μήπως αυτή είναι η αρχή του μετασχηματισμού του σε αρχηγικό κόμμα εξουσίας, όπου ο εκλεγμένος εκλεκτός επιβάλει δικές του "καθαρές λύσεις", παίρνοντας τα κλειδιά του κράτους και τα πόστα για παρατρεχάμενους, όπως είθισται; Μήπως η απομείωση της εσωκομματικής λογοδοσίας προκειμένου να επωφεληθεί από ένα δημοκρατικά ελλειμματικό νομοθέτημα, είναι η πώληση της ψυχής του ΣΥΡΙΖΑ στο διάβολο με αντάλλαγμα την εξουσία; Δύσκολα ερωτήματα σε μια δύσκολη εποχή, για ένα πολιτικό σχηματισμό που περιλαμβάνει από οπαδούς του Τσε Γκεβάρα, του Σιμόν Μπολίβαρ και του Δον Κιχώτη, μέχρι σοβαρούς ανθρώπους όπως ο Δραγασάκης κι ο Σταθάκης.

Το δυσκολότερο όμως για την ελληνική αριστερά δεν θα είναι ο εσωτερικός της κατακερματισμός, αυτός δυνητικά μπορεί να καταλήξει και σε μια δημιουργική σύνθεση. Το ζητούμενο για την αριστερά σήμερα είναι η υπέρβαση της ιστορικής κλήσης για "όπλο πάρα πόδα", την καταστροφική ιδεολογική κληρονομιά της ήττας του εμφυλίου, που έχει εδραιώσει σε κάθε παραδοσιακό αριστερό το καθήκον της "ανυπακοής", της "ανατροπής" και της "ακύρωσης στην πράξη" της έννομης τάξης, εφόσον σε αυτή προΐστανται αστικά κόμματα. Παρ' όλες τις στρεβλώσεις του ζαβού μας πολιτεύματος, τα πολιτικώς έκφυλα προεδρικά διατάγματα και τις νυχτερινές τροπολογίες εκλογικής αρπαχτής, το γεγονός παραμένει και είναι αδιαμφισβήτητο, ότι είναι η καλύτερη κοινοβουλευτική δημοκρατία που είχαμε ποτέ. Σε αυτή λοιπόν την ελληνική δημοκρατία της κομματοκρατίας τουλάχιστον μέχρι τώρα η αριστερά αποτελούσε πάντα μια ισχυρή μειοψηφία, της οποίας η ιδεολογική απήχηση και ακτιβιστική εμβέλεια ήταν μεγαλύτερη του εκλογικού της αναστήματος. Όποτε μετριόνταν τα κουκιά, οι αριστεροί ήταν πάντα λιγότεροι αναλογικά με τη συνδικαλιστική τους ισχύ, την επιρροή τους στην παιδεία και στις τέχνες, τον αντίλαλό τους στο εξωτερικό. Ακόμη και αν λάβει κανείς υπόψη τα εκβιαστικά διλήμματα "εμείς ή το χάος" από τα κόμματα εξουσίας λίγο πριν τις κάλπες, πάλι κανείς σώφρων αριστερός δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ανήκει σε κάποια πλειοψηφία, ότι είναι μέρος μια πολιτικά κυρίαρχης τάξης (όπως κανείς σώφρων αριστερός δεν μπορεί να κουβεντιάζει σοβαρά με το ψεκασμένο κόμμα-γιούχου του Καμμένου). 

Στην προσπάθεια της να διατηρήσει την ψυχή της καθ' οδόν προς την εξουσία, η αριστερά θα πρέπει να σταματήσει να φέρεται σαν η ηττημένη που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την ήττα και να επανεδραιώσει την πραγματική της παράδοση του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της ισότητας που ανέκαθεν της έδιναν ιδεολογικό προβάδισμα, ειδικά ανάμεσα στους νέους. Σήμερα βλέπουμε περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη από ιδιωτικά ΜΜΕ και ιδρύματα του εξωτερικού, απ' οτι από την θεωρητική πηγή της στην πολιτική ιστορία, εκτός αν κάποιοι στην Κουμουνδούρου νομίζουν ότι η κοινωνική αλληλεγγύη προσωποποιείται από πολιτικούς τυχοδιώκτες όπως ο Φωτόπουλος και ο Μπαλασόπουλος και εξαντλείται με θεσούλες στο δημόσιο και τσαμπουκά κατά την διαπραγμάτευση των κλαδικών συμβάσεων. Η επικρατούσα νοοτροπία της τυφλής και ιδιοτελούς αλλά πολιτικά αδιέξοδης αντιπαράθεσης, δε φαίνεται να έχει σκοπό την βελτίωση της ζωής του Έλληνα, αλλά τη πολιτική κυριαρχία με κάθε μέσο, μέσα ή έξω από τα όρια του νόμου - το βαθιά αντιδημοκρατικό "πάρα πόδα". Όμως εδώ που έχουμε φθάσει με την κρίση, την άνοδο του φασισμού ως απόρριψη του πολιτικού συστήματος συνολικά και την εξάντληση από την ανέχεια και την πολική ένδεια, δεν υπάρχουν περιθώρια για παιχνίδια κυριαρχίας, ακόμη κι ανήκεις στην ευγενή πολιτική τάξη των αδικημένων από την ιστορία. 

Δεν είναι ανατροπή να αποκόπτεσαι από την ιστορική σου διαδρομή για να πέσεις με τα μούτρα σε μια ρηχή επικοινωνιακή νεωτερικότητα, γιατί χωρίς τα διδάγματα του παρελθόντος θα κάνεις τα ίδια λάθη. Όσοι δεν έζησαν εμφύλιο δεν ξέρουν το πραγματικό νόημα των όρων "ρήξη" και "σύγκρουση", δεν μπορούν να φανταστούν την τεράστια αξία της σύνθεσης, δε δέχονται στο λεξιλόγιό τους το "συμβιβασμό" και την "καταλαγή". Δυστυχώς δεν έχουν το πολιτικό βάθος (που συνήθως προέρχεται από την πείρα) να συνειδητοποιήσουν ότι δεξιοί και αριστεροί μετά το πέρας της πολιτικής διαδικασίας θα πρέπει να ζήσουν και να δημιουργήσουν νέο πλούτο συνεργατικά, κάτω από την ίδια σημαία. 

Αν η δυνητικά κυβερνώσα αριστερά που σήμερα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ θέλει την εξουσία χωρίς να έχει  πουλήσει τη ψυχή της στο διάβολο, και συνεπώς και τη χώρα, ας ξεκαθαρίσει τι θα κάνει με τον εκλογικό νόμο, αν και όταν εκλεγεί. Ο σημερινός  μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ουσιαστικά προσαρμογή στο σύστημα που λέει ότι θέλει να αλλάξει. Αν το κάνει για να κυβερνήσει ώστε να εγκαθιδρύσει την απλή αναλογική που δεκαετίες τώρα διακηρύσσει, είναι θεμιτή. Αλλά αν το κάνει απλά για να αναρριχηθεί με κάθε μέσο και να ανατρέψει την έκβαση του εμφυλίου που ακόμη φαίνεται να καίει στη συλλογική μνήμη της αριστεράς, τότε η ως άνω συναλλαγή έχει ήδη συντελεστεί και θα μας ξαναγυρίσει στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια των εκατέρωθεν διωγμών.

Ανασχηματισμός, όπως ανακύκλωση

Η νέα φουρνιά υπουργών που διορίστηκε μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και την ανασύνθεση της κυβέρνησης, αποτελεί  παλιά, καθιερωμένη και οικτρά αποτυχημένη συνταγή του πολιτικού συστήματος. Η έννοια του "προβεβλημένου στελέχους", του πολιτικού που διαθέτει μηχανισμό προσλήψεων και "τακτοποιήσεων", θριαμβεύει και πάλι όσον αφορά την διαδικασία επιλογής. Τα τζάκια διαιωνίζονται και οι παρατρεχάμενοι τρίβουν για μια ακόμη φορά τις παλάμες τους για το επερχόμενο τσιμπούσι, ίσως πιο λιτό αυτή τη φορά λόγω κρίσης, αλλά πάντως τσιμπούσι. Η ομάδα του ΠΑΣΟΚ που υπουργοποίηθηκε έχει πίσω της από ένα προσωπικό κομματικό ασκέρι έτοιμο να υπερασπιστεί προνόμια και θεσούλες, να διεκδικήσει πόρους και να ορίσει τις μοίρες μας. Κενοί οιουδήποτε ιδεολογικού περιεχομένου, γι' αυτούς η εξουσία είναι μοίρασμα κρατικών λάφυρων και ανέξοδη αερολογία περί "ανάπτυξης" για τους "πολίτες". Μια γενιά αποτυχημένων υπερ-επικοινωνιακών ανθρωπάκων, έχουν ανάγει σε τέχνη την ικανότητα να χαϊδεύουν αυτιά, να υπόσχονται, να υποδύονται τους απλούς και προσβάσιμους, τα δήθεν παιδιά του λαού που έτυχε να σκαρφαλώσουν στα ανώτατα κλιμάκια. Ενσωματώνουν τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μας, όσων τους ψήφισαν και όσων τους πίστεψαν σαν ηγέτες. Πρέπει να είναι κανείς αυτιστικός ή κομματικά ταγμένος για να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοιο εξευτελισμό. Παλιά έταζαν άρρωστα παιδιά σε αγίους, τώρα τάζουν άνεργα παιδιά στα κόμματα για να επιβιώσουν και εφόσον αυτό συντελεστεί, είναι εφ' όρου ζωής ταγμένα εκεί. Το ΠΑΣΟΚ, ένας κατά κυριολεξία χρεοκοπημένος οργανισμός, ένα συνονθύλευμα καιροσκόπων που επιβιώνει δια του μπουρ μπουρ, είναι το κόμμα που έθεσε τη χώρα στο καθεστώς των υπανάπτυκτων χωρών ενώ υποσχόταν τη "Δανία του Νότου", και που προήδρευσε ατάραχο μιας αργά επερχόμενης οικονομικής καταστροφής ανάλογης με ήττας σε πόλεμο, ενώ μιλούσε για "πιστόλι στο τραπέζι". Αυτός ο ιδιοτελής συφερτός, που θα έπρεπε να λογοδοτεί στη δικαιοσύνη για την κατάληξη των "πολιτικών" τους, σήμερα επανακάμπτει σε μια ακόμη κυβέρνηση με απαξιωμένα στελέχη όπως ο Χρυσοχοϊδης και η Φώφη (τουλάχιστον γλιτώσαμε τον Μπάρι τον Νκουνκουλλόμπουλλο...) και στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης τον πολύ Ευάγγελο. Ο τελευταίος, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ο άνθρωπος πίσω από το νόμο περί ανευθυνότητας υπουργών και το χαράτσι, δηλαδή αυτός που θεσμοθέτησε την ασυδοσία της εξουσίας αλλά και τον ωμό εκβιασμό των πολλών (ότι θα μας κόψει το ρεύμα) υπέρ των λίγων (μεγαλοφοροφυγάδων της λίστας Λαγκάρντ), που έκρυβε στο συρτάρι του. 

Είναι σαφές ότι δεν χρειαζόμαστε άλλες εκλογές γιατί δεν έχει υπάρξει ακόμη εκείνη η σύμπτυξη του πολιτικού σκηνικού για ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και έκφραση υπαρχόντων με νέους τρόπους, δυστυχώς με μόνη εξαίρεση τους φασίστες. Είναι ένα από τα γνωστά ελληνικά παράδοξα ότι όλα αυτά αργούν, περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα. Ένα άλλο ελληνικό παράδοξο και μια βαθιά συντηρητική λογική είναι η ευρεία αντίληψη ότι αν κάποιος πολιτικός αναδειχθεί στην εποχή του ως ικανός, το ίδιο θα συμβεί αργότερα και με τους απογόνους του, δηλαδή εκλέγουμε σόγια, όχι ανθρώπους. Με αυτή τη λογική εκλέξαμε δύο διαδοχικούς πρωθυπουργούς, λες και η χώρα ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση, δεδομένης της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού να τη διαχειριστεί, φέρουν οι "νοικοκυραίοι", οι συντηρητικοί άνθρωποι για τους οποίους η κοινωνική ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει εντός της οικογένειας, ευρύτερης και ευρύτατης. Όλους τους υπόλοιπους τους κατατάσσουν από αδιάφορους ως εχθρούς, όπως ακριβώς κάνουν και οι μαφιόζοι.

Όμως ακόμη και γι αυτή την κυβέρνηση των αποδεδειγμένα αποτυχημένων, των υπουργών του "λεφτά υπάρχουν" και της "νέας διακυβέρνησης", υπάρχει διακύβευμα. Δεν είναι όπως παλιά η διαιώνισή της στην εξουσία, είναι δεδομένο ότι αυτό έχει ήδη απαλειφθεί σαν πιθανότητα: Είναι βέβαιη η αποπομπή της όποιας κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές, κανένας πολιτικός σχηματισμός όσο ευρεία βάση και να διαθέτει, δεν μπορεί να επιβιώσει έχοντας επιφέρει τόσο πόνο στο εκλογικό σώμα. Στο εξωτερικό ήδη αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα σαν πρωθυπουργό εν αναμονή, αν και με τις μεγαλύτερες επιφυλάξεις όσον αφορά τη δική του πολιτική αθυροστομία. Το διακύβευμα γι αυτή την κυβέρνηση είναι η δυνατότητα αυτών των υπουργών να ζήσουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα στην χώρα, όταν τελειώσει η θητεία τους και η καριέρα τους στην πολιτική. Ας μην το σκεφτούν αυτό σαν απειλή από αυτό τον ταπεινό ιστότοπο, που ποτέ δεν διακήρυξε βία. Νομίζουμε ότι είναι μια αυτονόητη έκβαση, μια σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια όσων έχουν συμβεί αλλά κι αυτών που πρόκειται να συμβούν. Τέτοια κολοσσιαίου μεγέθους αποτυχία και ανικανότητα δεν μπορούν να καλύπτονται εσαεί με επικοινωνιακά κόλπα τύπου "success story". Δεν μπορείς να πει κανείς στο μακροχρόνια άνεργο, στον πνιγμένο στα χρέη, στον γονιό του οποίου τα παιδιά υποσιτίζονται ότι πετύχαμε. Δεν πετύχαμε παρά να διατηρήσουμε ανέπαφο το κατά κανόνα (υπάρχουν εξαιρέσεις) άχρηστο δημόσιο που κτίστηκε πάνω σε πελατειακές σχέσεις. Ακόμη δεν έχει γίνει καμία σοβαρή τομή, ακόμη δεν έχει αποκρατικοποιηθεί καμία από τις σπάταλες κρατικές επιχειρήσεις, ακόμη δεν έχουν ξηλωθεί τα θεσμικά πλαίσια και οι "λειτουργοί" που επέτρεψαν την απαξιώσή τους, ακόμη δεν έχουν απελευθερωθεί επαγγέλματα-κλειδιά όπως του δικηγόρου, ακόμη δεν έχουμε έγκαιρη απόδοση δικαιοσύνης, ακόμη οι υποδομές υγείας παραπαίουν και το πιο βδελυρό όλα, ακόμη απολογούνται οι υπουργοί στην τρόικα σαν αδιάβαστα σχολιαρόπαιδια. Τέλος, το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο, ακόμη δεν έχει αποδοθεί απολύτως καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι!

Είναι βέβαιο ότι η νοοτροπία του "διορίζειν προς εκλέγεσθαι" (και επανεκλέγεσθαι κοκ.) δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν λογοδοτήσουν για την άθλια αυτή πρακτική τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς που έχουν διορίσει χιλιάδες άχρηστους στις καρέκλες της δημόσιας διοίκησης. Αν δεν τιμωρηθεί κάποιος για τη χρήση κρατικών πόρων προς εξαγορά ψήφων, δεν πρόκειται να γίνει καμία αποτελεσματική μεταρρύθμιση. Δεν είναι κυβερνήσιμο ένα έθνος που εκλαμβάνει την δημόσια διοίκηση ως πάροχο απασχόλησης, αντί για εργαλείο ποιοτικής διαβίωσης και ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια στο δημόσιο, είναι γεμάτο από διευθυντές της πλάκας που στην αγορά δεν θα τους έπαιρναν ούτε για κλητήρες. Το χειρότερο όμως είναι ότι η πολιτική προσέγγιση "business as usual", η άρνηση του μεγέθους της αποτυχίας και η αποφυγή ανάληψης των πολιτικών ευθυνών με την ανακύκλωση αερολόγων στους υπουργικούς θώκους, απαξιώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική διαδικασία και βέβαια δεν φέρνει κοντύτερα καμία λύση. Τι σκεφτόταν ο Σαμαράς όταν διόριζε (ξανά!) τον άκρατο παρλαπίπα Παναγιωτόπουλο, τον μουράτο ποζέρ Αβραμόπουλο, την κληρονομικώ δικαιώματι υπερσοσιαλίστρια Φώφη; Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι στην ρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας από τους ίδιους, που επιτάσσει ότι αυτή τη φορά η έλλειψη τομών στη δημόσια διοίκηση και η διαιώνιση του τέλματος θα καταστρέψει εντελώς την υστεροφημία τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους.

Πονάει ΕΡΤ, κλείσει ΕΡΤ...

Δεν έμελε να είναι οι εκατομμύρια άνεργοι, η πεντάχρονη ύφεση, οι τιμές βασικών προϊόντων που πάνε από το χωράφι στο ράφι μέσω Ελβετίας. Δεν έμελε να είναι η απαξίωση της δικαιοσύνης, η υποβάθμιση των παροχών υγείας ή ο διεθνής εξευτελισμός. Όχι, η διάλυση της τρικομματικής κυβέρνησης που  παρά λίγο να οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση (στο χρηματιστήριο όχι "παρά λίγο", κανονικότατα), ήταν η χιλιοτραγουδισμένη, η τσαχπίνα και σκανταλιάρα, η εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, για τους φίλους, εραστές και βιαστές - ΕΡΤ. Είναι ακριβές αυτό που αναφέρετο συνεχώς στα μήντια, ότι επρόκειτο για στρεβλό όργιο: η ΕΡΤ εξεδίδετο συστηματικά αλλά όχι εις τους πελάτας που επλήρωναν και εσυγκροτούσαν ολόκληρη την ηλεκτροδοτούμενη ελληνική οικονομία με το ανταποδοτικό τέλος (η ανταπόδοση ήταν το σερβίρισμα των Παπαρίζου, Ρουβά και Παπαδόπουλου ως ελληνικό πολιτισμό). Άλλοι επλήρωναν και άλλοι εσυνουσιάζοντο! Η ΝΔ ως πρώτο κόμμα ανέκραξε πολλάκις "ρε παιδιά, να οργανωθούμε" και εκεί που ήταν στα τέσσερα και "παθητική" (μονοψήφια ποσοστά στις συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες), βρέθηκε με το χέρι στον διακόπτη, κυρίαρχη του σήματος, έστω και αν αυτό είναι το "μαύρο" της οθόνης...

Ο πρωθυπουργός Αντώνης μπορεί να έχει ένα μειλήχιο ύφος, να ρέπει προς τη λογοτεχνία και το λυρισμό, να είναι συγκαταβατικός με τους Ευρωπαίους και προσγειωμένος στις δημόσιες εμφανίσεις, αλλά έχει μαθητέψει τον νεοελληνικό πολιτικό αρχηγισμό σε άλλα χρόνια, δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Το ότι ο ίδιος δεν φέρει πλήρες και αναλλοίωτο το βαφτιστικό του όνομα ("Αντώνιος") είναι παραχώρηση στη νεωτερικότητα και το προσγειωμένο δημόσιο στυλ που καλλιεργεί. Στην πραγματικότητα έχει γαλουχηθεί από το ηγετικό ύφος του Ανδρέα και τον "δικαιώματι" προεδρικό αέρα του φίλου του, του Κώστα. Δεν είναι νιού έιτζ τύπος, ακούει κάποιους, πιστεύει λίγους και εφαρμόζει αυτά που ξέρει, ότι για να κυβερνήσεις πρέπει να δείχνεις πυγμή. Ένα χρόνο τώρα, έχοντας βγει πρώτο κόμμα σε δύο διαδοχικές αναμετρήσεις (έστω και με ποσοστά αβαρίας), ανέχτηκε τον Μανιτάκη να τον κοροϊδεύει δια της διοικητικής μεταρρύθμισεως. Ώσπου ένα πρωϊ του Ιούνη ανεφώνησε "σώνει!" και απόσωσε η ΕΡΤ...

Είναι δύσκολο να υιοθετήσει κανείς τη θέση του κύριου πυρήνα της δεξιάς (και του ΣτΕ) ότι η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ ήταν σωστή. Οτι και να πεις, επιφέρει ανεργία σε χιλιάδες εργαζόμενους. Είναι όμως εξίσου δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ της διαιώνισης του μοντέλου της ΕΡΤ, που ήταν ένας δημόσιος οργανισμός κομματικής ιδιοκτησίας και χρήσης. Όπως κι η Ολυμπιακή, η δημόσια ραδιοτηλεόραση ήταν από τη παλαιοπασοκική περίοδο και χωρίς ουσιαστική αλλαγή κατά την Νεο-Δημοκρατική διακυβέρνηση, ένα ζουμερό βιλαέτι ημετέρων. Η ψευδο-αριστερή πλειοδοσία με τα λεφτά άλλων και η διάχυτη αντίληψη ότι το κρατικό χρήμα είναι ιδεολογικώς αμόλυντο και ποσοτικώς αστείρευτο, γιγάντωσαν την κομματική κυριαρχία. Η κουλτούρα έγινε "λαϊκή", η ενημέρωση ρηχή και η τηλεθέαση έπεσε στα τάρταρα. Όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα, δεν βοήθησε και η προκλητική ιδιαιτερότητα του ανταποδοτικού τέλους μέσω της ΔΕΗ. Το κομματικό αλισβερίσι χρεωνόταν κατ'ευθείαν στον κόσμο και συνέχισε να το χρεώνεται σε μια εποχή που αυτός ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει ούτε το ρεύμα που καταναλώνει. Και παρά το φόρο που επέβαλε το κράτος στους απανταχού καταναλωτές ρεύματος -ήταν δεν ήταν καταναλωτές του προϊόντος της ΕΡΤ- η επιδοτούμενη δημόσια ραδιοτηλεόραση πουλούσε ΚΑΙ διαφημίσεις, με άλλα λόγια εισέπραττε από παντού - και ήταν και στον πάτο της τηλεθέασης.

Όμως αυτό που καθόρισε την μοίρα της ΕΡΤ, και είναι τραγική αυτή η μοίρα γιατί η δημόσια ραδιοτηλεόραση περιείχε θύλακες αριστείας (όπως την ΕΡΤ3, τα μουσικά σύνολα και το ψηφιακό αρχείο), είναι η ανεπάρκεια της ενημέρωσης που παρείχε (και πάλι με λαμπρές εξαιρέσεις όπως "Εξάντας", "Μηχανή του Χρόνου", "Σαν σήμερα", "Εκατολογία", "Στα Άκρα" κλπ). Ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος αλλά κυρίως οι μεγαλοδημοσιογράφοι της ΕΡΤ, προνομιούχοι ως προς την πρόσβαση στην εξουσία, οφείλουν να απαντήσουν στους πολίτες που τόσα χρόνια πλήρωναν το μισθό τους από την τσέπη τους, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΗ ΕΓΚΑΙΡΩΣ Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, η οποία πρώτα συντελέστηκε και μετά μαθεύτηκε;

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η ελληνική κοινωνία πλην κομματικών παρατρεχάμενων και άμεσα ενδιαφερόμενων δεν κόπτεται για το κλείσιμο της ΕΡΤ και τους εργαζόμενους της. Κυρίες και κύριοι της ΕΡΤ, και σεις κύριε Λιάτσο, εμετρηθήκατε, εζυγισθήκατε και ευρεθήκατε ελλειπείς, ομολογουμένως όχι με απόλυτα δική σας ευθύνη, αλλά σίγουρα με δική σας ανοχή. Το μαύρο στην οθόνη είναι απότοκο της κομματικής υποβάθμισης που έγινε και με ευθύνη του προσωπικού της, αυτών που επωφελούνταν κι ακόμη και αυτών που έκαναν τη φασίνα, έπαιρναν ένα μισθούλη (συμβασιούχοι κλπ.) και έκαναν μόκο. Αλλά περισσότερο από όλους, υπεύθυνοι για τον αφανισμό της ΕΡΤ είναι η δημοσιογραφική ελίτ της, που έγινε ένα με την εξουσία, αντί να στέκεται μόνιμα και σταθερά απέναντί της με την αυτονόητη αποστασιοποίηση που προσέφερε η κατ'ευθείαν από τους φορολογούμενους χρηματοδότηση. Αντίστοιχα στην Βρετανία που ισχύουν λίγο-πολύ τα ίδια, είναι βέβαιο ότι αν προσπαθούσε οποιαδήποτε -οσοδήποτε λαοφιλής- κυβέρνηση να κλείσει το BBC, θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους ίδιους ακροατές/τηλεθεατές, που νιώθουν συνιδιοκτήτες του δημόσιου μέσου. Οι λαοί εξεγείρονται για τα ασημικά, όχι τα μπιχλιμπίδια.

Τελικά χορέψανε στο Ζάλογγο ή όχι;

Την ώρα που ο μέσος Έλληνας βυθίζεται αργά στα χρέη και την ανεργία, σε μια κατάσταση όπου αρχίζουν να λείπουν τα απαραίτητα για την επιβίωση, οι πολιτικοί μας επιβεβαιώνουν ότι δεν είναι ικανοί για δύο γαϊδάρων άχυρα. Όταν η αγορά έχει ουσιαστικά κατεβάσει ρολά από την έλλειψη ρευστότητας και έμποροι και καταναλωτές κοιτάζονται αμήχανα χωρίς αντικείμενα και μέσα συναλλαγής, στην Βουλή διυλίζουν τον κώνωπα της λίστας Λαγκάρντ, λες και δεν ξέραμε ότι υπήρχε ανέκαθεν μια κάστα εφαπτόμενη στην πολιτική, που έχαιρε διαρκούς φορολογικής ασυλίας. Κόπτονται για την άρνηση του ολοκαυτώματος και τις παραδοσιακές ιστορικές εκδοχές δεξιάς και αριστεράς στις πιο αμυδρές τους λεπτομέρειες (Μπούγιο στη Σμύρνη; Χοροεσπερίδα στο Ζάλογγο;), σαν να μην υπήρχαν ανέκαθεν παράλληλες, πολιτικώς εδραιωμένες "αφηγήσεις" του τι είναι ιστορικά ο Έλληνας. Όμως σε αυτή την σπουδή τους να ξεσκονίσουν τις μύχιες λεπτομέρειες του παρελθόντος μας, αγνοούν το πιο εξόφθαλμο όσο και επώδυνο μάθημα της ιστορίας, που κατέχει ακόμη κι ο μέσος μαθητής της Β' Γυμνασίου: Οτι σε περιόδους κρίσης οι Έλληνες παραδοσιακά χωριζόμαστε σε δύο ή περισσότερα στρατόπεδα και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας ακολουθώντας τυφλά δημαγωγούς που προτιμούν να είναι αρχηγοί περιχαρακωμένων παρατάξεων/παρεών, παρά εργάτες ειρήνης και ευημερίας. Δεν βολεύει καμία παράταξη, ούτε την εθνο-λογούσα δεξιά ούτε τη ταξικο-λογούσα αριστερά, ότι μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή που επέφεραν στη χώρα οι Γερμανοί κατά την κατοχή, έκανε ο εμφύλιος που ακολούθησε. Δεν ζητάει κανείς αποζημιώσεις από τους ΕΑΜοβούλγαρους/γερμανοτσολιάδες, πολιτικοί επίγονοι των οποίων είναι τα αλλοπρόσαλλα ανθρωπάκια που σήμερα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια με σαχλαμάρες τύπου λίστας Λαγκάρντ και αντιρατσιστικής νομοθεσίας, ενώ συνεχίζουν την διαρκή προδοσία του έθνους/ξεπούλημα των εργαζομένων. Δεν πρόκειται για την θεωρία των άκρων που μοιάζουν, η αποτυχία είναι διακομματική, πολιτικά οικουμενική και λογικά αυταπόδεικτη από τη χρεωκοπία που προκάλεσαν: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να παράξουν χρήσιμη πολιτική και να στήσουν αποτελεσματική διοίκηση, ούτε να κάνουν παραγωγική αντιπολίτευση. Ειδικεύονται μόνο στις επικοινωνιακές κορώνες χωρίς αντίκρυσμα, με αποτέλεσμα να ρίχνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής. Απλό παράδειγμα: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ψηφίσει περισσότερα από 60 νομοθετήματα τα τελευταία χρόνια που υπαγορεύουν την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης, επιβάλλοντας ασφυκτικές διορίες στους υπερφορτωμένους δικαστικούς, οι οποίοι φυσικά δεν μπορούν να τις τηρήσουν - δηλαδή εκθέτουν τους δικαστές απέναντι στο νόμο. Αντί να ενισχύσουν την δικαιοσύνη υλικοτεχνικά και οργανωτικά, αφού κατά γενική ομολογία λειτουργεί με όρους της δεκαετίας του '70, νομοθέτησαν την κατάργηση της ανεπάρκειάς της - που είναι και φθηνότερο! Όταν τα ταμεία δεν θα μπορούν πλέον να πληρώνουν φάρμακα, θα θεσπίσουν την κατάργηση της αρρώστιας και των γηρατειών! Όταν δεν θα έχουμε αρκετά να αγοράσουμε τρόφιμα, θα απαγορεύσουν την  πείνα και πάει λέγοντας...

Καταγγελία: όργιο οπλοκατοχής στη Βουλή

Μείζον Πολιτικό Θέμα στα ΜΜΕ

Συστηματική και προκλητική χαρακτηρίζεται η οπλοκατοχή στην Βουλή, η οποία, αντίθετα με αρχικές εκτιμήσεις, δεν περιορίζεται μόνο στα καθιερωμένα πιστόλια και περίστροφα. Η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός κάθε ελέγχου καθώς κυκλοφορούν πολλά πολεμικά τουφέκια, τα οποία φέρουν, άκουσον, άκουσον, ακόμη και ξιφολόγχες!

Οι φέροντες τα όπλα δεν φαίνεται να έχουν σώας τας φρένας και θεωρούνται ότι δυνητικά αποτελούν δημόσιο κίνδυνο, καθώς ντύνονται εκκεντρικά, βηματίζουν με παράξενο τρόπο ενώ κατά περίπτωση μένουν ώρες ακίνητοι, κραδαίνοντας επιδεικτικά τα όπλα τους! 

Κορυφαίοι παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου εκτιμούν ότι απαιτείται άμεση αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που αφορά στην οπλοκατοχή στη Βουλή. Επίσης οι ίδιοι κύκλοι προκρίνουν ως αναγκαία την επανεξέταση  μιας προς μιας όλων των αδειών οπλοφορίας που έχουν εκδοθεί σε πολιτικούς από μηδενική βάση, ειδικά για τους πρώην πρωθυπουργούς που φέρονται να οπλοφορούν ενώ κατά γενική ομολογία στερούνται σοβαρότητας και αξιοπιστίας. Είναι θέμα χρόνου μέχρι να τραυματιστεί κάποιος ή να θρηνήσουμε ακόμη και θύματα από αυτούς τους παράφρονες κουμπουροφόρους της δημοκρατίας. 

Ακολουθεί αποκαλυπτικό φωτορεπορτάζ της Θυμηδίας, όπου καταγράφεται η προκλητική, συστηματική και κατ' εξακολούθηση παρανομία. Οι εμπλεκόμενοι δεν φαίνεται να τηρούν ούτε καν τα στοιχειώδη προσχήματα:

Καρέ-καρέ το αίσχος της επιδεικτικής 

οπλοκατοχής πέριξ της Βουλής
από τον φακό της Θυμηδίας

Ειλικρινής συγγνώμη στους άνδρες και γυναίκες της προεδρικής φροουράς, η παραπάνω σάτιρα στοχεύει στους πολιτικούς τους προϊσταμένους και μόνο.

Φτιάξε και συ ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, μπορείς!

Τώρα που η εγχώρια πολιτική τάξη έλυσε τα προβλήματα της χώρας και ολοκλήρωσε το "σαξές στόρι" που λέγεται ελληνική οικονομία (ποιητική αδεία του Αντώνη, προέρχεται από τα συνθετικά "σεξ στόρι" και "Σόιμπλε"), είπε να καταπιαστεί και με την Χρυσή Αυγή και το βδελυρό τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται και αντιμετωπίζει τους λαθρομετανάστες.

Έτσι, εκτός των ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ, που προτίθενται να καταθέσουν στη βουλή τις δικές τους, διαφορετικές (!) προτάσεις νόμου κατά του ρατσισμού, η Θυμηδία καλεί όλους τους αναγνώστες να συνδράμουν την προσπάθεια του "συνταγματικού τόξου" να καθαρίσει επιτέλους η πολιτική σκηνή από την ρατσιστική μάστιγα.

Ο καθένας μπορεί να δώσει το δικό του ορισμό για το τί είναι ρατσισμός και μετά να τον καταργήσει νομοθετικώς. Σε κούρασαν οι οπαδοί της ΑΕΚ που κλαίγονται διαρκώς για την κατάντια της ομάδας τους; Σου τη σπάνε οι γιάπηδες που παρκάρουν τα μικρά και ακριβά αυτοκίνητα τους όπου γουστάρουν; Σε χαλάει η αλογοουρά του Κρίτωνα Αρσένη, που εμφανίζει και κάποια σημάδια ρήξης με σαμπουάν και βούρτσες (για οικολογικούς λόγους, σίγουρα...); Όλα αυτά μπορείς να τα καταστήσεις παράνομα με λίγες απλές λεξούλες, τις οποίες, πρώτον τυπώνεις σε ένα χαρτί δίπλα στον όρο "ρατσισμός" ή "φυλετικές διακρίσεις" επί το ελληνικότερον, δεύτερον το κάνεις πολλές-πολλές φωτοτυπίες, το φέρνεις στην βουλή προς ψήφιση και αν περάσει, μετά το δίνεις στους αστυνομικούς που τρέχουν όλη μέρα με τις μηχανές και τους λες "εφαρμόστε το". Τέλος! Με μια μικρή συγγραφική δουλίτσα και κάποιες τυπικές διαδικασίες, δίνεις μια στον ρατσισμό και τον καταστρέφεις! Έτσι έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη ότι απάλλαξες την κοινωνία από την μάστιγα των Σμαρτ στα πεζοδρόμια και των κιτρινόμαυρων κασκόλ κάθε Κυριακή στις δημόσιες συγκοινωνίες. Οι ανθρωπιστές του ηθικώς βαρέος (και δομικώς σαθρού, διαβρωμένου από την διαφθορά και την υποκρισία) συνταγματικού τόξου, μπορούν ατενίζουν τον συνάνθρωπο με την πνευματική ανάταση της νομοθετικώς κατοχυρωμένης ανοχής τους, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου κλπ. Ανοχή, πολυπολιτισμός και βιοποικιλότητα! Μια χαρά...

Όμως στους γκρίζους δρόμους του αθηναϊκού κέντρου, ο Αλή, ο Χασάν, η Φατμέ και οι άλλοι μέτοικοι από τις εμπόλεμες ζώνες του κόσμου, μάλλον δεν θα διαβάσουν το ΦΕΚ για να ξέρουν πόσο ασφαλέστεροι θα είναι εφόσον τους περιέβαλαν με τέτοια νομοθετική βιοποικιλότητα ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ. Η σταθερή δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής και οι βλακώδεις μικροπολικές πρακτικές τύπου τζάμπα αντιρατσιστική πλειοδοσία που την τροφοδοτούν, αποτελούν μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο κλίμα ασφάλειας και διαπολιτισμικής αρμονίας που θα νιώθουμε από δω και πέρα. Και προκειμένου να παραγράψουμε τέτοιες λεπτομέρειες και να αναδειχθούμε όλοι σε τιτάνες φιλευσπλαχνίας, γιατί να μην γράψει ο καθένας μας το δικό του αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, να το βάλει σε ένα φάκελο και να το στείλει στην βουλή προς ψήφιση, έτσι βρε αδελφέ, για να νιώσει μέλος του μεγάλου, πολύχρωμου τόξου της στοιβαρής μας δημοκρατίας!

Πάμε Κινέζικο (νόμισμα);

Η Θυμηδία, βαθύτατα απογοητευμένη που πρόλαβε ο Θόδωρος Κατσανέβας να ιδρύσει κόμμα υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, και μετά από μια γρήγορη δημοσκόπηση που έδειξε ότι δεν υπάρχει λαϊκή υποστήριξη για επιστροφή στη μνα ή το γρόσι, προτείνει σήμερα μια εξίσου ρηξικέλευθη νομισματική λύση.

Προκειμένου να αποτραπεί πάση θυσία επιστροφή του Θ. Κατσανέβα στην επικαιρότητα κι αφού αυτές τις μέρες ο πρωθυπουργός επισκέπτεται την Κίνα για την προσέλκυση κατάλληλων επενδυτών (του είδους που έλκονται από τα ασημικά των ξεπεσμένων αριστοκρατών), ας εξετάσουμε σαν χώρα την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος της Κίνας, του γουάν!

Τα προτερήματα; Θα έχουμε το νόμισμα της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου, με τεράστια διεισδυτικότητα στην παγκόσμια αγορά. Επιπλέον, επειδή το γουάν είναι συνδεδεμένο με μια ομάδα ισχυρών νομισμάτων, θα απολαμβάνουμε νομισματική σταθερότητα και συνεπώς θα ανανεωθεί η πρόσβαση μας σε διεθνείς πιστώσεις για να συνεχίσουμε τις παραδοσιακές μας λαμογιές ("μωρέ, βάλτον κάπου στο δημόσιο να παίρνει ένα μισθό, η κακομοίρα η μάνα του έχει αιμορροϊδες...").

Οι Κινέζοι για κάποιο ανεξήγητο λόγο δείχνουν με την επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά ότι μας εμπιστεύονται, αντίθετα με την υπόλοιπη ανθρωπότητα που αποτιμά τα κρατικά ομόλογα ως λίγο πιο χρήσιμα από χαρτί περιτυλίγματος. Εφόσον σταθεροποιηθεί η οικονομία μας, θα μπορέσουμε να πατήσουμε στα χνάρια της κινεζικής οικονομικής ανάπτυξης με ένα παρόμοιο μοντέλο εξωστρέφειας. Παντού στον κόσμο Κινέζοι ανοίγουν μαγαζιά με το πιο ανταγωνιστικό εξαγωγικά προϊόν τους: φθηνά ρούχα. Κάθε ελληνική πόλη και χωριό πλέον έχουν κινεζική παρουσία στην αγορά οικονομικών ρούχων.

Έλληνες με τη δύναμη του γουάν θα μπορούσαν να ανοίξουν μαγαζιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, με τα δικά μας εξαγωγικά προϊόντα: Τυλιχτά στη Χαβάη, μπουγάτσες στην Αγκόλα, φρέντους στην Σιβηρία. Στην Ταϊλάνδη, δίπλα στους υπαίθριους πάγκους με τις ψητές ακρίδες, ο σαλονικιός να "σπρώχνει" σουσαμένια κουλούρια. Στο Μπαχρέιν, μέσα στην έρημο, καντίνες με βρώμικο να λιγδώνει το άντερο των βεδουϊνων. Πατσατζίδικα στα ξενυχτάδικα της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου και βέβαια, η κορωνίδα της εγχώριας επιχειρηματικότητας: σκυλάδικα σε διεθνή θέρετρα όπως το Μπαλί και οι Μαλβίδες, με πλήρη σετ τραγουδιστάδων, κονσοματζούδων, λουλουδούδων, φουσκωτών και παρκαδόρων.

Εντάξει, το ξέρουμε ότι είναι ευφάνταστο, αλλά η κουβέντα για έξοδο από το ευρώ χωρίς να παράγουμε αρκετά αγαθά πρώτης ανάγκης για να επιβιώσουμε (τρόφιμα, ενέργεια, φάρμακα κλπ.) είναι το ίδιο ευφάνταστη. Τώρα μάλιστα που εμφανίζονται κάτι θλιβεροί πρώην να την υποστηρίζουν, είναι και λιγότερο σοβαρή.