Στην Ελλάδα του 21ου (μεσ)αιωνα

Περουσιακό στοιχείο για περιθωριακούς τσιγγάνους, αντικείμενο πλαστογραφίας για επίορκους υπαλλήλους, βραχυπρόθεσμη επένδυση για ανερμάτιστους καναλάρχες και αφορμή υποκρισίας για μια ολόκληρη χώρα. Όλα αυτά πριν κλείσει τα έξι της χρόνια.




Η υπόθεση της μικρής Μαρίας που βρέθηκε στην επιμέλεια τσιγγάνων στα Φάρσαλα, προκάλεσε την αναμενόμενη μηντιακή θύελλα: Σενάρια, ξόρκια, εκτενή ρεπορτάζ, αναδρομές σε παρόμοια περιστατικά, Ολλανδοί εμπειρογνώμονες, Βούλγαροι μαφιόζοι... Χαμός! Επιστρατεύτηκαν πάλι γλυκερά ύφη τηλε-διασκεδαστών (ενίοτε φερόμενων και ως δημοσιογράφων), συμπόνοια, έκπληξη, αποτροπιασμός, οργή με τα ληξιαρχεία που πουλάνε πιστοποιητικά. Κανείς δεν ήξερε ότι ζουν έτσι οι τσιγγάνοι, κανείς δεν γνώριζε ότι τα παιδιά τους όχι μόνο δεν πάνε σχολείο, αλλά αποτελούν και αντικείμενα συναλλαγών.

Πριν την ιστορία της Μαρίας, όλοι υποθέταμε ότι τα παιδιά που ζητιανεύουν κάθε μέρα σε όλες της καφετέριες και τις ταβέρνες της χώρας, που καθαρίζουν προβολείς αυτοκινήτων στα φανάρια, που κάθονται υπνωτισμένα στην αγκαλιά κάποιας τσιγγάνας στην άκρη του πεζοδρομίου, ότι μετά πηγαίνουν σπίτι για να φάνε ζεστό φαγητό, να παίξουν λίγο πλειστέισιον και μετά φρονιστήρια - γλώσσες, μουσική κλπ. Επίσης νομίζαμε ότι παρακολουθούνται συστηματικά παιδιάτρους και οδοντογιατρούς, ενώ δάσκαλοι και γείτονες τα έχουν από κοντά.

Όμως η ιστορία της μικρής Μαρίας, έξαφνα μας αποκάλυψε την ωμή πραγματικότητα, η οποία ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας σε όλο της το τηλεοπτικό μεγαλείο: Κάποια παιδιά στις κοινότητες των τσιγγάνων, τελικά ίσως να μην περνάνε τόσο χαλαρά. Μάθαμε εμβρόντητοι ότι κάποια τα πουλάνε και τα αγοράζουν σαν οικόσιτα ζώα. Συνειδητοποιήσαμε σε μια μηντιακή φλασιά, ότι σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον τους, την υγεία τους, τη μόρφωσή τους, την εύθραυστη ψυχή τους. Καταλάβαμε με διαφορά φάσης, ότι συχνά τους κλέβουν την παιδική ηλικία, αναγκάζοντάς τα να μάθουν τους δρόμους πριν μάθουν τον εαυτό τους.

Αυτά τα ανακαλύψαμε τώρα, που η ξανθούλα Μαρία φάνηκε σαν τη μύγα μεσ' το γάλα μέσα στον τσιγγάνικο καταυλισμό των Φαρσάλων. Χιλιάδες άλλα μελαψά παιδιά δυστυχώς δεν έτυχαν ανάλογου ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, αν και κανείς δεν ξέρει τους γονείς τους, τη καταγωγή τους, την ιστορία τους, το άδηλο και επισφαλές μέλλον τους.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα έλεγε κάποιος ευαισθητοποιημένος, αν δεν γνώριζε την ιδιότητα του μηντιακού προβολέα που φώτισε αυτές τις μέρες τη Μαρία. Μόλις βρει άλλο, πιο ζουμερό θεματάκι o προβολέας στρέφεται αλλού: Μπορεί στους πνιγμένους της Λαμπεντούζα για πλάνα στοιχισμένων φερέτρων, μπορεί στους αμάχους της Συρίας για σκηνές με αιμορραγούντες τραυματίες, μπορεί ακόμη και στο λαμπερό φόρεμα της μπουμπούς που παρουσιάζει το Ντάνσιγκ. 

Απόψε διακατεχόμαστε από τηλε-συμπόνοια, αλλά αύριο θα διώξουμε το τσιγγανάκι που μας παρακαλάει φορτικά στην καφετέρια για τα ψιλά μας και θα του φωνάξουμε μέσα από το αυτοκίνητο στο φανάρι, μη μας το γρατζουνίσει. Δεν ξέρουμε αν η Μαρία θα καταλάβει ποτέ την τεράστια έκρηξη υποκρισίας που προκάλεσε ως παιδί σε μια κοινωνία τηλε-κοινωνιστών. Αν ναι, ίσως να ευχηθεί να την είχαν αφήσει ήσυχη, να είχε παραμείνει με τους τσιγγάνους που θα τη πουλούσαν μόνο μια φορά.

Χρειαζόμαστε ένα νόμιμο κράτος, αλλιώς έρχεται το παρακράτος...

Καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά μας μέρα με τη μέρα το σκηνικό με τις ναζιστικές θηριωδίες της Χρυσης Αυγής, όλο και περισσότεροι αναρωτιόνται πως γίνεται αυτοί οι κοινοί εγκληματίες να έχουν πάρει 400 χιλιάδες ψήφους στις τελευταίες εκλογές (και διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα). Τίποτα δεν καταδεικνύει καλύτερα την προέλευση αυτής της καταστροφικής και επονείδιστης πολιτικής εξέλιξης, είτε αυτά περιγράφονται ως οικονομική κρίση ή στροφή κάποιων στο ναζισμό ή τρόικα ή μνημόνια ή πολιτική τάξη αποτυχημένων, όσο δύο ειδήσεις που πέρασαν ως συνήθως στα ψιλά:

Είδηση πρώτη: Μετά από πέντε χρόνια ύφεσης, εκτίναξης της ανεργίας σε πρωτοφανή ύψη και επίσημης χρεοκοπίας του κράτους, μόλις προχθές το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ανακοίνωσε ότι βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να γνωρίζει το σύνολο των υπό δίωξη δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή για πρώτη φορά έχει  πολιτική ηγεσία της χώρας συνολική εικόνα πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπόλογοι υπηρεσιακά και ποινικά, για αδικήματα σχετικά με τη δουλειά τους.

Ως γνωστό, αυτά γίνονται ενόψει της μνημονιακής δέσμευσης για κινητικότητα στο δημόσιο, όπου λογικά θα εισαχθούν πρώτοι όσοι έχουν παραβεί υπηρεσιακές επιταγές και το νόμο. Αν δεν ήταν αυτή απαίτηση των δανειστών να απολυθούν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι -γιατί αυτό προβλέπει τελικά η κινητικότητα- ακόμη δεν θα είχαν καταγραφεί οι συγκεκριμένοι κρατικοί "λειτουργοί".

Το έχουμε γράψει και το επαναλαμβάνουμε: Ο κρατικός μηχανισμός έχει αυτονομηθεί εδώ και χρόνια, υπάλληλοι και οι ανώτεροι λειτουργοί έχουν χρησιμοποιήσει τη είσοδο τους στο δημόσιο μέσω των κομμάτων εξουσίας για να το ιδιοποιηθούν, οδηγώντας εκατομμύρια άλλους Έλληνες σε ταλαιπωρία για κάθε συνδιαλλαγή και μετά την έλευση της κρίσης, στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Έχοντας δρέψει το μερίδιο του λέοντος από τον εθνικό πλούτο που παραδοσιακά εκπορεύεται από το κράτος μέσω εξωτερικού δανεισμού, οδήγησαν την πραγματική οικονομία, την παραγωγική βάση της χώρας σε μαρασμό μέσα από άκριτη φορολόγηση και την αποτελείωσαν με την αφαίμαξη της ρευστότητας από την αγορά.

Είδηση δεύτερη: Η εξέλιξη της δημιουργίας του Εθνικού Κτηματολογίου, που χθες ο αρμόδιος υπουργός βεβαίωσε ότι θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020, σύμφωνα με την σχετική μνημονιακή δέσμευση. Μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της λεηλασίας δημόσιων πόρων. Είκοσι χρόνια μετά την ροή των πρώτων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και εθνικών πόρων συνολικού ύψους 1,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, εξακολουθούμε να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη χωρίς λειτουργικό κτηματολόγιο. Δεν μιλάμε για κάποιο γραφειοκρατικό φετίχ αλλά για ένα απολύτως απαραίτητο και τραγικά καθυστερημένο αναπτυξιακό εργαλείο για τη προσέλκυση επενδύσεων. Είκοσι χρόνια μετά, έχει κτηματογραφεί μόλις το 35 τοις εκατό των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων της χώρας, ενώ οι ειδικοί καταλογίζουν κολοσσιαία λάθη στο σύστημα - όπως ότι τα συνολικά καταγραφέντα δικαιώματα στην Αττική υπερβαίνουν την έκταση του νομού! Οσο δε για τους περιβόητους δασικούς χάρτες, δηλαδή το κλειδί στη μάχη κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής που βιώνουμε κάθε καλοκαίρι, έχει ολοκληρωθεί μόλις το 5 τοις εκατό - με άλλα λόγια δεν ασχολήθηκαν! Επί 20 χρόνια μας εμπαίζουν για μια δουλειά που έπρεπε να έχει ήδη τελειώσει, ενώ για το δισεκατομμύριο που έγινε καπνός όχι μόνο δεν καταλογίστηκε απολύτως καμία ευθύνη, αλλά  μετακύλισαν το κόστος στους ιδιοκτήτες με την επιβολή κτηματογραφικού τέλους!

Συμπερασματικά, υπάρχει μια επίλεκτη κάστα Ελλήνων που συνδέεται με τα κόμματα εξουσίας, που εφόσον μπει στο δημόσιο το καταλαμβάνει: Δεν τηρεί καν προσχήματα στοιχειώδους αξιοπρέπειας απέναντι στη δουλειά τους και το δημόσιο ταμείο. Αντίστοιχα και κατ' αναλογία, δημιουργήθηκε και μια γενιά πληβείων που δεν κατάφεραν ποτέ να τραφούν από το κράτος. Μια γενιά αγράμματων, που πέρασε μέσα από μια ανεπαρκή εκπαίδευση όπου ίσχυαν για τους λειτουργούς της τα παραπάνω. Μια γενιά ανερμάτιστων, ανιστόρητων, παραγραμμένων, αγανακτισμένων, εκδικητικών ανθρώπων, έρμαιων στα κελεύσματα του φασισμού. Φταίει η παραβατική συμπεριφορά κάποιων δημοσίων υπαλλήλων ή η αρπαχτή και αποτυχία κατάρτισης κτηματολογίου για την άνοδο του φασισμού στην χώρα; Όχι, αλλά φταίει η πολιτική αντιμετώπιση τους: "Χαλαρά παιδιά, δεν χρειάζεται να βγαίνουν προς τα έξω τα άπλυτά μας". Γι αυτό δεν ξέραμε μέχρι σήμερα πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι διώκονται και ούτε θα μαθαίναμε ποτέ αν δεν μας φορούσαν στενό κορσέ οι δανειστές - κι αυτά εφόσον είναι πραγματικά τα νούμερα. 

Τι κάνει ένα κατά κανόνα φιλήσυχο άνθρωπο, μαινόμενο χρυσαυγίτη; Η κομματική εξαχρείωση της δημόσιας διοίκησης και επακόλουθη αυτονόμισή της. Εγκατέλειψε την πραγματική της αποστολή που είναι η εύρυθμη λειτουργία του κράτους και έγινε κλίκα  "συναδέλφων". Αλλά πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν το σύνθημα για ρεμούλα εκπορεύεται από το κοινοβούλιο: Σχεδόν κανένα αίτημα άρσης κοινοβουλευτικής ασυλίας από τα εκατοντάδες που έχουν κατατεθεί από την τακτική δικαιοσύνη, δεν έχει ψηφιστεί από την μεταπολίτευση. Έτσι μεταδόθηκε στην δημόσια διοίκηση η νοοτροπία "προστατεύουμε τους δικούς μας πάση θυσία" και αφήνουμε τους άλλους να πάνε να κουρεύονται.

Όντως οι εκτός του κρατικού τσιμπουσίου πάνε και κουρεύονται. Γουλί. Και φοράνε μαύρες μπλούζες και σηκώνουν καδρόνια και επευφημούν αποβράσματα που τσαμπουκαλεύονται και εναντιώνονται τυφλά σε αυτή την διαρκή σαπίλα. Η εκδίκηση του μη-κρατικοδίαιτου Έλληνα που δεν ξενιτεύτηκε είναι μαύρη και μην γελιέται κανείς ότι οι σημερινές διώξεις κατά της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής θα εξαλείψουν το φαινόμενο. Αναλόγως τη νομιμότητα της ποινικής τους μεταχείρισης, μπορεί μακροπρόθεσμα ακόμη και να την εξυψώσει. Το μόνο αντίδοτο στην άνοδο του φασισμού είναι μια υπερκομματική, επαγγελματικά οργανωμένη και αναπτυξιακά χρήσιμη δημόσια διοίκηση. Μόνο αν δουν το κράτος να λειτουργεί υπέρ αυτών θα σταματήσουν οι παραπάνω παραγραμμένοι να υποστηρίζουν τους διώκτες της δημοκρατικής νομιμότητας. Μόνο αν διαχυθεί η ευημερία σε όλα τα κοινωνικά στρώματα θα εκλείψει η οργή και η ανάγκη για εκτόνωση μέσα από τη βία. Μόνο αν ο Έλληνας αισθανθεί μέτοχος και περήφανος για το επίσημο κράτος του, θα σταματήσει να έλκεται από το παρακράτος, τις "τιμές" και τα "αίματά" του.