Ο Αρης και τα μουσεία

Η πρόταση Σπηλιωτόπουλου για την μουσειοποίηση των μεγάλων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του κέντρου της Αθήνας έχει μια ατολμία και μια εσωστρέφεια που άλλωστε χαρακτηρίζει τον ταπεινό αυτό νέο που σύρθηκε να αναλάβει κατ’ εθνική επιταγή το πιο ηλεκτροφόρο υπουργείο της χώρας.

Όχι μόνο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κέντρου, όλη την παιδεία μπορούμε να κάνουμε μουσείο, να έρχονται οι τουρίστες να πληρώνουν για να δουν τι κάνανε οι Έλληνες την τρισχιλιετή κληρονομιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι με μια απλή κίνηση απαλλασσόμαστε από την μαρασμένη σε βαθμό αυτοκαταστροφής πλέον δημόσια παιδεία (το "δωρεάν" είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο) παραδίδοντας την, όπως και τα λιμάνια και την Ολυμπιακή πρόσφατα, στον ιδιωτικό τομέα, υπό την εποπτεία των εγνωσμένης αποτελεσματικότητας κρατικών μηχανισμών. Να άλλος ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος να μειώσουμε το έλλειμμα και να σταματήσει να μας στριμώχνει η ΕΕ. Να πουλήσουμε την εκπαίδευση, όλες τις βαθμίδες, όλους τους κλάδους. Άλλωστε και ο Πλάτωνας έπαιρνε λεφτά από τους «παραγωγούς» της εποχής του γιατί πίστευε ακράδαντα ότι η δική του δουλειά ήταν να γεννά ιδέες. Ετσι και ο Άρης, γέννησε την ιδέα των μουσείων. Μα το κλαδί της ελιάς των τιμημένων προγόνων μας ας γεμίσουμε την Αθήνα μουσεία, αρχίζοντας από την οδό Μητροπόλεως. Ο Αρης με την λιτή του συνοδεία θα μπορούσε να μεταφερθεί στου Φιλοπάππου ως άλλος Πλάτων, να γεννά υπαιθρίως συγκλονιστικές ιδέες προς μεταλαμπάδευση στην ανθρωπότητα.

Οι γνωστοί νταβατζήδες περιμένουν ήδη από χρόνια με έτοιμες ιδιωτικές δομές να υποκαταστήσουν την δημόσια εκπαίδευση. Απλά θα πάρουν και τις σφραγίδες και τότε πλέον η δ.δ. παιδεία όντως μπαίνει στο μουσείο σαν μια προσωρινή κρατιστική αντίσταση στην πορεία εξάπλωσης της αγοράς, η οποία παρεπιπτόντως κι αυτή τρώει τις σάρκες της την τελευταία περίοδο, αλλά όχι αρκετά να φοβηθεί να άλλη μια ζουμερή σύμπραξη με το δημοσιονομικώς διάτρητο δημόσιο. Στην γέφυρα Ρίου Αντιρρίου και στο αεροδρόμιο των Σπάτων κάτσανε όχι μόνο επικερδέστατες συμβάσεις αλλά και ακλόνητα πλέον ερείσματα στην κρατικοδίαιτη ελληνική οικονομία.

Να λοιπόν τι εννοεί ο Άρης όταν θέλει καινούρια μουσεία στην Αθήνα. Δεν τον απασχολεί ότι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αθήνας είναι ζωντανά μνημεία, σε χρήση, όπως κι άλλες ιστορικές αρχιτεκτονικές - πολιτιστικές υποδομές στις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου. Η μουσειοποίηση τα απενεργοποιεί, ενώ έτσι (νομίζει ότι)ξεφορτώνεται με ένα σμπάρο και τον βραχνά του άσυλου. Λες και δεν έχει μαγαζιά να κάψουν στου Ζωγράφου. Εκτός φυσικά αν το Κολωνάκι έχει το κάτι του για τον Αρη οπότε ο άνθρωπος απλά εξέφρασε μια προσωπική του προτίμηση οι κουκουλοφόροι παρακαλεί να τα σπάτε αλλού, όχι Κολωνάκι που έχει και καλό κόσμο…

Ο πόλεμος κατά της κουκούλας

Όταν η πατρίδα κυνηγάει την ουρά της...

Τελικά το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας ήταν ότι οι πιτσιρικάδες φοράνε κουκούλα όταν τα σπάνε. Συνειδητοποιήσαμε όλοι, έστω και με καθυστέρηση ότι πράγματι πρόκειται για ύβρη κατά του πολιτεύματος και των θεσμών. Γιατί να φοράει κουκούλα όταν σπάει δηλαδή; Που είναι η πολιτική του αγωγή, η υπερηφάνεια του για την ιθαγένεια και την ιδιότητα του πολίτη; Γιατί να μην καταστρέφει περιουσίες με την ταυτότητα του κρεμασμένη με παρησία στο λαιμό του και την σημαία της κατάληψης στο χέρι, να την παίρνουν οι κάμερες και να ξέρουμε ότι ο/η πολίτης Χ αγανάκτησε και τα έκανε λαμπόγιαλο; Γιατί να μην δικαιούμαστε να βγαίνουμε στα μπαλκόνια μας και με την άσβεστη φλόγα του ελληνισμού να ρίχνουμε μολότωφ σε διερχόμενα περιπολικά; Ο Κολοκοτρώνης και ο Παπαφλέσσας με κουκούλες πολέμησαν; Τα ράσα επιτρέπονται σε οποιαδήποτε περίσταση όπως αποδεικνύουν οι τηλεοπτικές εμφανίσεις Βαβύλη. Τελικά ποιόν πολεμάμε και γιατί, αφού έφυγαν οι Τούρκοι και δεν έχουμε άλλους εσωτερικούς εχθρούς εκτός από τα λαμόγια. Είναι απλό: πολεμάμε μεταξύ μας και ψηφίζουμε τα λαμόγια. Αφού σε όλους μας αρέσει ο χαβαλές και η αναρχία, έτσι ζήσαμε όλη μας τη ζωή κάτω από τα κόμματα. Χάος στα σχολεία, χάος στο δημόσιο, χάος τα ταμεία, χάος ακόμη και τα μοναστήρια!

Αλλά πιο πολύ από όλα μας αρέσει το άφτερ γκέιμ εβέντ στα κανάλια . Εκεί αναστενάζει πλέον η Ελλάδα, με τις στοχευμένες παπαριές του Πρετεντέρη και του Τράγκα. Εκεί που πασχίζουν να σπάσουν αυτό το κουκουλωμένο απόστημα που μολύνει την ζωή της χώρας, να κάτι ειδήσεις για καλπάζουσα ανεργία, στέγνωμα αγοράς, κατάρρευση ταμείων και νοσοκομείων χωρίς γάζες. Από τη μία η μιζέρια που καλλιεργήσαμε και μας χαρακτηρίζει. Από την άλλη η αντίδραση των κουκουλοφόρων, που υπονομεύουν το εθνικό μας γίγνεσθαι με σπασμένες βιτρίνες και καμπριολεμένα τζιπ του Κολωνακίου. Ενδελεχής έρευνα των καναλιών έδειξε ότι κάποιοι είναι κουκουλοφόροι κατ’ επάγγελμα, άλλοι κατά συνήθεια και κάποιοι απλά επειδή βρέχει… Ονόματα και διευθύνσεις για τους τίτλους, ρε!

Και στην μέση ο μαστουρωμένος Έλλην τηλεθεατής που του έκοψαν τα δάνεια και δεν μπορεί να αγοράσει πλέον την τελευταία πλάσμα, βλέπει στο περσινό μοντέλο τους μισούς να ουρλιάζουν στους άλλους μισούς για το εθνικό αίσχος της κουκούλας. Θέλουμε κουκουλοφόρους στο τσιγγέλι, αλλιώς θα πέσει η κυβέρνηση και θα πανηγυρίζει ο Πολύδωρας ότι χάθηκε το στοίχημα της ασφάλειας όταν έφυγε από το υπουργείο. Μόνο μια φυλή κουκουλοφόρων θα μπορούσε να κάνει τον Βύρωνα να μοιάζει σημαντικός.

Εκεί καταντήσαμε, να κρύβουμε τα πρόσωπα μας όταν αντιμετωπίζουμε την κρατική καταστολή, να φοβόμαστε τα χημικά και τις ζαρντινιέρες, εμείς οι απόγονοι του Λεωνίδα και του Μέγα Αλέξανδρου… Να μην μπορούμε πια να ψωνίσουμε σινιέ ρούχα χωρίς να βάζουμε το κεφάλι μας στο ντορβά! Που είναι η αστυνομία να δώσει μάχη σώμα με σώμα για τα 700 ευρώ που απομυζά ο καθένας τους; Που είναι τα κρατικά ταμεία ρευστότητας να μας αποζημιώσουν; Επιτέλους, δεν έχει αρκετά ελικόπτερα η χώρα για να δραπετεύσουμε όλοι. Κάποιοι θα μείνουν εγκλωβισμένοι μέσα στην Δ΄ πτέρυγα, με τους ποινικούς, που γουστάρουν κολπάκια με εγγυημένη ανωνυμία.