Ένας κατά γενική παραδοχή γραφικός non-serious πολιτικός ίδρυσε ένα κόμμα-συνονθύλευμα δυσαρεστημένων της δεξιάς χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό στίγμα πλην μιας πνευματικού τύπου προσήλωσης στο "στράτευμα" και της στάνταρ αντίθεσης στα μνημόνια, δηλαδή ένα non-party. Στις πρόσφατες εκλογές των εκβιαστικών non-democratic διλημμάτων, κατά περίεργο τρόπο συνέλαβε ένα πρωτοφανές αλλά πλασματικό ποσοστό της ψήφου που αντανακλούσε θυμό και απελπισία, ένα non-vote.
Ακολούθως εξέδωσε ένα ανώνυμο non-paper σχετικά με τις προθέσεις του, με το οποίο προσπάθησε να εκβιάσει την είσοδό του σε κάποιο εφήμερο κυβερνητικό σχήμα ανάγκης, μια κατ' ουσία non-government. Ο εκβιασμός του δεν πέρασε και ίδιος κινδύνεψε να εκτεθεί, γι' αυτό επέλεξε να εκθέσει τους ανθρώπους που μετέφεραν το μήνυμα του εκβιασμού, για να μην μπορούν να του προσάψουν κάτι και να γλιστρήσει, σαν ομελέτα σε αντικολλητικό τηγάνι non-stick.
Τέλος, αφού συνειδητοποίησε ότι πλέον αποκλείεται να ηγηθεί πολιτικώς του αγαπημένου του "στρατεύματος", αγνόησε το κόμμα-όχημα και εμφανίζεται πλέον ως μοναχικός υπερασπιστής των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με έφεση στις ΑΟΖ και τον κρυμμένο ορυκτό πλούτο. Όσοι τον ψήφισαν σαν εναλλακτική στη μνημονιακή πολιτική, μουντζώνουν εαυτούς για την κουταμάρα να εμπιστευτούν τις κορώνες του. Μόνον ένας τόσο non-sequitur τύπος θα έκανε τον Γ. Μανώλη να μοιάζει συγκροτημένος...
