Η νέα φουρνιά υπουργών που διορίστηκε μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και την ανασύνθεση της κυβέρνησης, αποτελεί παλιά, καθιερωμένη και οικτρά αποτυχημένη συνταγή του πολιτικού συστήματος. Η έννοια του "προβεβλημένου στελέχους", του πολιτικού που διαθέτει μηχανισμό προσλήψεων και "τακτοποιήσεων", θριαμβεύει και πάλι όσον αφορά την διαδικασία επιλογής. Τα τζάκια διαιωνίζονται και οι παρατρεχάμενοι τρίβουν για μια ακόμη φορά τις παλάμες τους για το επερχόμενο τσιμπούσι, ίσως πιο λιτό αυτή τη φορά λόγω κρίσης, αλλά πάντως τσιμπούσι. Η ομάδα του ΠΑΣΟΚ που υπουργοποίηθηκε έχει πίσω της από ένα προσωπικό κομματικό ασκέρι έτοιμο να υπερασπιστεί προνόμια και θεσούλες, να διεκδικήσει πόρους και να ορίσει τις μοίρες μας. Κενοί οιουδήποτε ιδεολογικού περιεχομένου, γι' αυτούς η εξουσία είναι μοίρασμα κρατικών λάφυρων και ανέξοδη αερολογία περί "ανάπτυξης" για τους "πολίτες". Μια γενιά αποτυχημένων υπερ-επικοινωνιακών ανθρωπάκων, έχουν ανάγει σε τέχνη την ικανότητα να χαϊδεύουν αυτιά, να υπόσχονται, να υποδύονται τους απλούς και προσβάσιμους, τα δήθεν παιδιά του λαού που έτυχε να σκαρφαλώσουν στα ανώτατα κλιμάκια. Ενσωματώνουν τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μας, όσων τους ψήφισαν και όσων τους πίστεψαν σαν ηγέτες. Πρέπει να είναι κανείς αυτιστικός ή κομματικά ταγμένος για να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοιο εξευτελισμό. Παλιά έταζαν άρρωστα παιδιά σε αγίους, τώρα τάζουν άνεργα παιδιά στα κόμματα για να επιβιώσουν και εφόσον αυτό συντελεστεί, είναι εφ' όρου ζωής ταγμένα εκεί. Το ΠΑΣΟΚ, ένας κατά κυριολεξία χρεοκοπημένος οργανισμός, ένα συνονθύλευμα καιροσκόπων που επιβιώνει δια του μπουρ μπουρ, είναι το κόμμα που έθεσε τη χώρα στο καθεστώς των υπανάπτυκτων χωρών ενώ υποσχόταν τη "Δανία του Νότου", και που προήδρευσε ατάραχο μιας αργά επερχόμενης οικονομικής καταστροφής ανάλογης με ήττας σε πόλεμο, ενώ μιλούσε για "πιστόλι στο τραπέζι". Αυτός ο ιδιοτελής συφερτός, που θα έπρεπε να λογοδοτεί στη δικαιοσύνη για την κατάληξη των "πολιτικών" τους, σήμερα επανακάμπτει σε μια ακόμη κυβέρνηση με απαξιωμένα στελέχη όπως ο Χρυσοχοϊδης και η Φώφη (τουλάχιστον γλιτώσαμε τον Μπάρι τον Νκουνκουλλόμπουλλο...) και στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης τον πολύ Ευάγγελο. Ο τελευταίος, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ο άνθρωπος πίσω από το νόμο περί ανευθυνότητας υπουργών και το χαράτσι, δηλαδή αυτός που θεσμοθέτησε την ασυδοσία της εξουσίας αλλά και τον ωμό εκβιασμό των πολλών (ότι θα μας κόψει το ρεύμα) υπέρ των λίγων (μεγαλοφοροφυγάδων της λίστας Λαγκάρντ), που έκρυβε στο συρτάρι του.
Είναι σαφές ότι δεν χρειαζόμαστε άλλες εκλογές γιατί δεν έχει υπάρξει ακόμη εκείνη η σύμπτυξη του πολιτικού σκηνικού για ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και έκφραση υπαρχόντων με νέους τρόπους, δυστυχώς με μόνη εξαίρεση τους φασίστες. Είναι ένα από τα γνωστά ελληνικά παράδοξα ότι όλα αυτά αργούν, περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα. Ένα άλλο ελληνικό παράδοξο και μια βαθιά συντηρητική λογική είναι η ευρεία αντίληψη ότι αν κάποιος πολιτικός αναδειχθεί στην εποχή του ως ικανός, το ίδιο θα συμβεί αργότερα και με τους απογόνους του, δηλαδή εκλέγουμε σόγια, όχι ανθρώπους. Με αυτή τη λογική εκλέξαμε δύο διαδοχικούς πρωθυπουργούς, λες και η χώρα ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση, δεδομένης της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού να τη διαχειριστεί, φέρουν οι "νοικοκυραίοι", οι συντηρητικοί άνθρωποι για τους οποίους η κοινωνική ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει εντός της οικογένειας, ευρύτερης και ευρύτατης. Όλους τους υπόλοιπους τους κατατάσσουν από αδιάφορους ως εχθρούς, όπως ακριβώς κάνουν και οι μαφιόζοι.
Όμως ακόμη και γι αυτή την κυβέρνηση των αποδεδειγμένα αποτυχημένων, των υπουργών του "λεφτά υπάρχουν" και της "νέας διακυβέρνησης", υπάρχει διακύβευμα. Δεν είναι όπως παλιά η διαιώνισή της στην εξουσία, είναι δεδομένο ότι αυτό έχει ήδη απαλειφθεί σαν πιθανότητα: Είναι βέβαιη η αποπομπή της όποιας κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές, κανένας πολιτικός σχηματισμός όσο ευρεία βάση και να διαθέτει, δεν μπορεί να επιβιώσει έχοντας επιφέρει τόσο πόνο στο εκλογικό σώμα. Στο εξωτερικό ήδη αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα σαν πρωθυπουργό εν αναμονή, αν και με τις μεγαλύτερες επιφυλάξεις όσον αφορά τη δική του πολιτική αθυροστομία. Το διακύβευμα γι αυτή την κυβέρνηση είναι η δυνατότητα αυτών των υπουργών να ζήσουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα στην χώρα, όταν τελειώσει η θητεία τους και η καριέρα τους στην πολιτική. Ας μην το σκεφτούν αυτό σαν απειλή από αυτό τον ταπεινό ιστότοπο, που ποτέ δεν διακήρυξε βία. Νομίζουμε ότι είναι μια αυτονόητη έκβαση, μια σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια όσων έχουν συμβεί αλλά κι αυτών που πρόκειται να συμβούν. Τέτοια κολοσσιαίου μεγέθους αποτυχία και ανικανότητα δεν μπορούν να καλύπτονται εσαεί με επικοινωνιακά κόλπα τύπου "success story". Δεν μπορείς να πει κανείς στο μακροχρόνια άνεργο, στον πνιγμένο στα χρέη, στον γονιό του οποίου τα παιδιά υποσιτίζονται ότι πετύχαμε. Δεν πετύχαμε παρά να διατηρήσουμε ανέπαφο το κατά κανόνα (υπάρχουν εξαιρέσεις) άχρηστο δημόσιο που κτίστηκε πάνω σε πελατειακές σχέσεις. Ακόμη δεν έχει γίνει καμία σοβαρή τομή, ακόμη δεν έχει αποκρατικοποιηθεί καμία από τις σπάταλες κρατικές επιχειρήσεις, ακόμη δεν έχουν ξηλωθεί τα θεσμικά πλαίσια και οι "λειτουργοί" που επέτρεψαν την απαξιώσή τους, ακόμη δεν έχουν απελευθερωθεί επαγγέλματα-κλειδιά όπως του δικηγόρου, ακόμη δεν έχουμε έγκαιρη απόδοση δικαιοσύνης, ακόμη οι υποδομές υγείας παραπαίουν και το πιο βδελυρό όλα, ακόμη απολογούνται οι υπουργοί στην τρόικα σαν αδιάβαστα σχολιαρόπαιδια. Τέλος, το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο, ακόμη δεν έχει αποδοθεί απολύτως καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι!
Είναι βέβαιο ότι η νοοτροπία του "διορίζειν προς εκλέγεσθαι" (και επανεκλέγεσθαι κοκ.) δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν λογοδοτήσουν για την άθλια αυτή πρακτική τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς που έχουν διορίσει χιλιάδες άχρηστους στις καρέκλες της δημόσιας διοίκησης. Αν δεν τιμωρηθεί κάποιος για τη χρήση κρατικών πόρων προς εξαγορά ψήφων, δεν πρόκειται να γίνει καμία αποτελεσματική μεταρρύθμιση. Δεν είναι κυβερνήσιμο ένα έθνος που εκλαμβάνει την δημόσια διοίκηση ως πάροχο απασχόλησης, αντί για εργαλείο ποιοτικής διαβίωσης και ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια στο δημόσιο, είναι γεμάτο από διευθυντές της πλάκας που στην αγορά δεν θα τους έπαιρναν ούτε για κλητήρες. Το χειρότερο όμως είναι ότι η πολιτική προσέγγιση "business as usual", η άρνηση του μεγέθους της αποτυχίας και η αποφυγή ανάληψης των πολιτικών ευθυνών με την ανακύκλωση αερολόγων στους υπουργικούς θώκους, απαξιώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική διαδικασία και βέβαια δεν φέρνει κοντύτερα καμία λύση. Τι σκεφτόταν ο Σαμαράς όταν διόριζε (ξανά!) τον άκρατο παρλαπίπα Παναγιωτόπουλο, τον μουράτο ποζέρ Αβραμόπουλο, την κληρονομικώ δικαιώματι υπερσοσιαλίστρια Φώφη; Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι στην ρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας από τους ίδιους, που επιτάσσει ότι αυτή τη φορά η έλλειψη τομών στη δημόσια διοίκηση και η διαιώνιση του τέλματος θα καταστρέψει εντελώς την υστεροφημία τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους.
Είναι σαφές ότι δεν χρειαζόμαστε άλλες εκλογές γιατί δεν έχει υπάρξει ακόμη εκείνη η σύμπτυξη του πολιτικού σκηνικού για ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και έκφραση υπαρχόντων με νέους τρόπους, δυστυχώς με μόνη εξαίρεση τους φασίστες. Είναι ένα από τα γνωστά ελληνικά παράδοξα ότι όλα αυτά αργούν, περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα. Ένα άλλο ελληνικό παράδοξο και μια βαθιά συντηρητική λογική είναι η ευρεία αντίληψη ότι αν κάποιος πολιτικός αναδειχθεί στην εποχή του ως ικανός, το ίδιο θα συμβεί αργότερα και με τους απογόνους του, δηλαδή εκλέγουμε σόγια, όχι ανθρώπους. Με αυτή τη λογική εκλέξαμε δύο διαδοχικούς πρωθυπουργούς, λες και η χώρα ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση, δεδομένης της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού να τη διαχειριστεί, φέρουν οι "νοικοκυραίοι", οι συντηρητικοί άνθρωποι για τους οποίους η κοινωνική ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει εντός της οικογένειας, ευρύτερης και ευρύτατης. Όλους τους υπόλοιπους τους κατατάσσουν από αδιάφορους ως εχθρούς, όπως ακριβώς κάνουν και οι μαφιόζοι.
Όμως ακόμη και γι αυτή την κυβέρνηση των αποδεδειγμένα αποτυχημένων, των υπουργών του "λεφτά υπάρχουν" και της "νέας διακυβέρνησης", υπάρχει διακύβευμα. Δεν είναι όπως παλιά η διαιώνισή της στην εξουσία, είναι δεδομένο ότι αυτό έχει ήδη απαλειφθεί σαν πιθανότητα: Είναι βέβαιη η αποπομπή της όποιας κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές, κανένας πολιτικός σχηματισμός όσο ευρεία βάση και να διαθέτει, δεν μπορεί να επιβιώσει έχοντας επιφέρει τόσο πόνο στο εκλογικό σώμα. Στο εξωτερικό ήδη αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα σαν πρωθυπουργό εν αναμονή, αν και με τις μεγαλύτερες επιφυλάξεις όσον αφορά τη δική του πολιτική αθυροστομία. Το διακύβευμα γι αυτή την κυβέρνηση είναι η δυνατότητα αυτών των υπουργών να ζήσουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα στην χώρα, όταν τελειώσει η θητεία τους και η καριέρα τους στην πολιτική. Ας μην το σκεφτούν αυτό σαν απειλή από αυτό τον ταπεινό ιστότοπο, που ποτέ δεν διακήρυξε βία. Νομίζουμε ότι είναι μια αυτονόητη έκβαση, μια σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια όσων έχουν συμβεί αλλά κι αυτών που πρόκειται να συμβούν. Τέτοια κολοσσιαίου μεγέθους αποτυχία και ανικανότητα δεν μπορούν να καλύπτονται εσαεί με επικοινωνιακά κόλπα τύπου "success story". Δεν μπορείς να πει κανείς στο μακροχρόνια άνεργο, στον πνιγμένο στα χρέη, στον γονιό του οποίου τα παιδιά υποσιτίζονται ότι πετύχαμε. Δεν πετύχαμε παρά να διατηρήσουμε ανέπαφο το κατά κανόνα (υπάρχουν εξαιρέσεις) άχρηστο δημόσιο που κτίστηκε πάνω σε πελατειακές σχέσεις. Ακόμη δεν έχει γίνει καμία σοβαρή τομή, ακόμη δεν έχει αποκρατικοποιηθεί καμία από τις σπάταλες κρατικές επιχειρήσεις, ακόμη δεν έχουν ξηλωθεί τα θεσμικά πλαίσια και οι "λειτουργοί" που επέτρεψαν την απαξιώσή τους, ακόμη δεν έχουν απελευθερωθεί επαγγέλματα-κλειδιά όπως του δικηγόρου, ακόμη δεν έχουμε έγκαιρη απόδοση δικαιοσύνης, ακόμη οι υποδομές υγείας παραπαίουν και το πιο βδελυρό όλα, ακόμη απολογούνται οι υπουργοί στην τρόικα σαν αδιάβαστα σχολιαρόπαιδια. Τέλος, το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο, ακόμη δεν έχει αποδοθεί απολύτως καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι!
Είναι βέβαιο ότι η νοοτροπία του "διορίζειν προς εκλέγεσθαι" (και επανεκλέγεσθαι κοκ.) δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν λογοδοτήσουν για την άθλια αυτή πρακτική τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς που έχουν διορίσει χιλιάδες άχρηστους στις καρέκλες της δημόσιας διοίκησης. Αν δεν τιμωρηθεί κάποιος για τη χρήση κρατικών πόρων προς εξαγορά ψήφων, δεν πρόκειται να γίνει καμία αποτελεσματική μεταρρύθμιση. Δεν είναι κυβερνήσιμο ένα έθνος που εκλαμβάνει την δημόσια διοίκηση ως πάροχο απασχόλησης, αντί για εργαλείο ποιοτικής διαβίωσης και ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια στο δημόσιο, είναι γεμάτο από διευθυντές της πλάκας που στην αγορά δεν θα τους έπαιρναν ούτε για κλητήρες. Το χειρότερο όμως είναι ότι η πολιτική προσέγγιση "business as usual", η άρνηση του μεγέθους της αποτυχίας και η αποφυγή ανάληψης των πολιτικών ευθυνών με την ανακύκλωση αερολόγων στους υπουργικούς θώκους, απαξιώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική διαδικασία και βέβαια δεν φέρνει κοντύτερα καμία λύση. Τι σκεφτόταν ο Σαμαράς όταν διόριζε (ξανά!) τον άκρατο παρλαπίπα Παναγιωτόπουλο, τον μουράτο ποζέρ Αβραμόπουλο, την κληρονομικώ δικαιώματι υπερσοσιαλίστρια Φώφη; Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι στην ρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας από τους ίδιους, που επιτάσσει ότι αυτή τη φορά η έλλειψη τομών στη δημόσια διοίκηση και η διαιώνιση του τέλματος θα καταστρέψει εντελώς την υστεροφημία τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους.
No comments:
Post a Comment