Φοροκυνήγι και υπαλληλοφιλία

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε προχθές απολύσεις "επίορκων" του δημοσίου, όπου "επίορκος" βλέπε υπάλληλος που δεν δουλεύει ή/και κλέβει ΚΑΙ πληρώνεται. Πρόκειται για άλλη μια κακοστημένη αβάντα να μας πείσει πόσο αυστηρό έγινε το κράτος και πόσο καλά λειτουργούν οι θεσμοί για όσους καταπατούν τον όρκο καλής υπηρεσίας που έδωσαν κατά την πρόσληψή τους. Η είδηση έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο "επιταχύνονται οι πειθαρχικές διαδικασίες στο δημόσιο". Θυμίζουμε ότι πρόσφατα αποτέλεσε είδηση το γεγονός ότι "παύθηκαν" τρεις υπάλληλοι που είχαν εξαφανιστεί από τις υπηρεσίες τους, ένας μάλιστα είχε δικό του μαγαζί! Τον περασμένο μήνα, με ευθύνη του Κυριάκου (ποιού Κυριάκου; ντον'τ μπι σίλι ντίαρ...) παύθηκαν καμιά εκατοστή δημόσιοι υπάλληλοι που οι υποθέσεις τους είχαν "χρονίσει". Άλλοι τόσοι είχαν παυθεί και ολόκληρο το προηγούμενο 12μηνο, από συνόλου 617 χιλιάδων! Για να μην τρομάξουν, ακολούθησε δικαστική απόφαση γι αυτούς που έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα, ότι δικαιούνται πλήρη σύνταξη ακόμη και μέσα στη φυλακή. Κανείς δεν θέλει κι άλλες απολύσεις, αλλά ούτε και διαρκή (ανεξαρτήτως αναγκών, επιδόσεων και συμπεριφοράς) ασυλία μέσα στη γενικευμένη θύελλα της ανεργίας.

Oι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με το βούρδουλα και οι του δημοσίου με το γάντι. Έτσι ήταν ανέκαθεν, το αποδεχθήκαμε σαν ένα από τα αλαζονικά χούγια του κράτους. Όσο έρεε χρήμα, έστω αυτό το λίγο πριν την κρίση, το προσπερνούσαμε γιατί όλοι λίγο-πολύ έχουμε στην οικογένειά μας ή στον κύκλο μας κάποιον κρατικοδίαιτο. Σήμερα όμως με τη διαρκή έλλειψη ρευστού στην αγορά και το ανελέητο φοροκυνήγι, αυτή η διάκριση γίνεται προκλητικά οδυνηρή. Δύο διαδοχικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να αυξήσουν τη λογοδοσία στο δημόσιο όπως άλλωστε έχουν υπογράψει στα μνημόνια, αλλά έδεσαν τα χέρια του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, αφαιρώντας του τη δυνατότητα να εφεσιβάλλει τα κατά κανόνα απαλλακτικά ή χαϊδευτικά πορίσματα των διακομματικώς υπερβυσματωμένων πειθαρχικών συμβουλίων. 

Μέσα λοιπόν σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα η προστασία των υπαλλήλων του δημοσίου αλλά και η εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα βγάζει μάτι, ειδικά όταν η εφορία -εφαρμόζοντας την τροϊκανή επιταγή για τα έσοδα- στέλνει το ένα ραβασάκι μετά το άλλο. Όμως για να ανταποκριθούν οι φορολογούμενοι, αυτοί που μπορούν δηλαδή γιατί οι άλλοι έτσι κι αλλιώς δεν θα μας κάνουν τη χάρη, πρέπει να υπάρξουν κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις φορολογικής νομιμοποίησης, αυτονόητες αλλά ανύπαρκτες στην ταπεινή μας πατρίδα. Δεν μιλάμε για τους μεγαλο-φοροφυγάδες, οι λίστες τους είναι έγκλειστες από καιρό στα σκοτεινά συρτάρια πρώην υπουργών και εισαγγελέων. Η φορολογική νομιμοποίηση προϋποθέτει νομιμότητα στην διαχείριση των πόρων. Θα είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί, όταν είναι φανερό ότι επικρατεί δημοσιονομική ασυδοσία, που διευκολύνεται από τη σκόπιμη και μόνιμη θεσμική ανεπάρκεια. Παρά την κυβερνητική προπαγάνδα ότι επιβλήθηκε πειθαρχία, οι πολίτες βλέπουν τι γίνεται στα γκισέ και στις υπηρεσίες, τους αραχτούς στα κινητά τηλέφωνα ενώ τα υπηρεσιακά σπάνε, το αρειμάνιο κάπνισμα, τα ανοικτά παράθυρα με τα κλιματιστικά στο φουλ, τα άδεια γραφεία με τους φακέλους μέχρι το ταβάνι, την εν γένει υπεροψία των κομματικά προστατευόμενων. Και συμπληρώνουν τις φορολογικές τους δηλώσεις ανάλογα.