Oι σφετεριστές των δημόσιων πόρων και οι εξυπηρετητές σογιών, κουμπάρων και κολλητών (δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμα, τους ξέρουμε όλοι), βρίσκονται αντιμέτωποι με το δύσκολο δίλημμα: Να μαζέψουν τον δημόσιο τομέα και να δυσαρεστήσουν τους τακτικούς πελάτες τους που εργάζονται σε αυτόν ή να συνεχίσουν τα προς κάθε άλλη κατεύθυνση εισπρακτικά μέτρα που προστατεύουν τους ημέτερους αλλά εξαγριώνουν όλη την υπόλοιπη κοινωνία; Το πρώτο είναι εκλογικά επιζήμιο, το δεύτερο πολιτικά καταστροφικό.
Eφόσον αφεθεί μια παράταξη να διορίζει ψηφοφόρους προκειμένου να υφαρπάξει ψήφους, και αφού οι συναλλαγές είναι αμοιβαία επωφελείς, αρχίζουν άγραφα συμβόλαια αλληλοϋεξυπηρέτησης που συχνά διαρκούν ολόκληρες γενιές - γιοί, θυγατέρες, ανήψια, κουμπάροι, εγγόνια και δεν συμμαζεύεται. "Ταχύρυθμη" εργασιακή και μισθολογική εξέλιξη, προστασία από κάθε συνέπεια, μεταθέσεις/μετατάξεις κατά βούληση και γενικά προνομιακή μεταχείριση υπονομεύουν το εύθραστο σύστημα διοίκησης που δεν μπορεί παρά να βασιστεί στην ευσυνειδησία των λειτουργών του, αφού δεν υπάρχουν ουσιαστική αξιολόγηση και κυρώσεις κατά της αβελτηρίας και ανεπάρκειας.
Παρά την καταστροφική οικονομική κατάσταση για την πλειοψηφία των Ελλήνων, οι διακρίσεις υπέρ των εργαζομένων στο δημόσιο σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα ελάχιστα διαφέρουν από τις πρώτερες εποχές των παχιών αγελάδων. Τις προάλλες δημοσιεύτηκε η διαπίστωση του κορυφαίου κρατικού τραπεζίτη της χώρας Προβόπουλου, ότι η ανάκαμψη των οικονομικών μεγεθών βασίζεται υπερβολικά στην υπερφορολόγηση των συνηθών υποζυγίων και ελάχιστα στον απαραίτητο περιορισμό των δαπανών, κατά κύριο λόγο το μισθοδοτικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων. Η διαπίστωση Προβόπουλου θέτει το αυτονόητο ερώτημα: Υπάρχει πολιτικός σχηματισμός στην σημερινή βουλή, ικανός να δαμάσει το κομματικό σύστημα του δημοσίου;
Το πρόβλημα δεν είναι ο συνδικαλισμός των δημ. υπαλλήλων. Αυτός, αν και τυπικά παράνομος στις συναλλαγές του με το κράτος και προσβλητικός στην στάση του απέναντι στην κοινωνία, καλώς αντιστέκεται στις περικοπές, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του, δεν θα περίμενε κανείς κάτι άλλο. Αυτό που σήμερα προκαλεί κάθε σκληρά δοκιμαζόμενο, μη-κρατικοδίαιτο Έλληνα, είναι η διακομματική ομερτά όσον αφορά τους διορισμούς ολόκληρων σογιών, τις αργομισθίες, τις βυσματο-μεταθέσεις/μετατάξεις και την προστασία από αξιολόγηση. Αυτά προσφέρονται παραδοσιακά σε προεκλογικές περιόδους για να συσπειρώσουν τις κομματικές βάσεις.
Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις - όχι αποδείξεις, δεν είναι ηλίθιοι - ότι αυτό το γαϊτανάκι στην πλάτη των φορολογουμένων ξεκίνησε πάλι ενόψει των διπλών εκλογών του 2014. Είναι εξαιρετικά σημαντικό σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να εμφανίσουν αξιοπρεπή ποσοστά στις επικείμενες ευρωεκλογές και δημοτικές: Η ΝΔ για να αποτρέψει την καταγγελία της κυβέρνησης ως μη-νομιμοποιούμενης να επιφέρει τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές και να συρθεί σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Για το δε ΠΑΣΟΚ αξιοπρεπές ποσοστό σημαίνει επιβίωση - λιγότερο από 5% ίσον διάλυση. Έχουν αρχίσει τα γνωστά πολιτευτρόνια να κουνάνε πάλι τα δολώματα μπροστά στους άνεργους. "Παιδιά μην απομακρύνεστε, τα μνημόνια τελειώνουν και σε λίγο διορίζουμε πάλι".
Η εργασιακή καταστροφή που έχει επέλθει στον ιδιωτικό τομέα με την επίσημη ανεργία στο 27% (η πραγματική αγγίζει το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού) οφείλεται στο ότι το κράτος έχει απορροφήσει ΟΛΗ την διαθέσιμη ρευστότητα για να ανταπεξέλθει στο μισθολογικό κόστος του δημοσίου. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι -με κάποιες εξαιρέσεις- μέλη κομματικών στρατών, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που έχουν μετακομίσει ομαδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ουσιαστικά υπαγορεύουν την πολιτική της κυβέρνησης όσον αφορά την αντιμετώπισή τους. Παράδειγμα η κωλοτούμπα για τις διαθεσιμότητες του υπουργείου Παιδείας, υπό την πίεση εξαδέλφων και ανιψιών των καθηγητάδων, των φυτευτών διοικητικών στα πανεπιστήμια. Μερικές δεκάδες πιτσιρικάδες - δόκιμοι των παραπάνω στρατών (δηλαδή πίσω στην ουρά διορισμών), χαράμισαν το εξάμηνο στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας ενάντια σε κάθε δημοκρατική διαδικασία και βούληση της πλειοψηφίας διδασκόντων και φοιτητών.
Η συνεχιζόμενη απασχόληση μεγάλου αριθμού ανεπαρκών δημ. υπαλλήλων απομυζά πλέον δυσανάλογους πόρους για την σημερινή φοροδοτική ικανότητα της κοινωνίας. Οι εγωκεντρικές συμπεριφορές, η νοοτροπία του "εμείς" εννοούμενη ώς "όχι εσείς" και η ανύπαρκτη προσφορά αποτελούν πλέον ύβρεις για όλους όσοι μετράνε το τελευταίο ευρώ. Πρέπει να σταματήσει ένα τεράστιο ποσοστό να αναζητά με νύχια και με δόντια εργασιακή εξασφάλιση στο δημόσιο. Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν υπάρχει τέτοια εξασφάλιση, να μισθοδοτούνται δημόσιοι υπάλληλοι ακόμη και στη φυλακή για καταχρήσεις κατά της υπηρεσίας (φόνο προϊσταμένου σε μια περίπτωση!). Πουθενά εργαζόμενοι δεν πληρώνονται και προάγονται ανεξαρτήτως ικανοτήτων και επιδόσεων.
Με άλλα λόγια, στις επόμενες εκλογές υπάρχουν δύο επιλογές: Να ψηφίσουμε κάποιο από τα κόμματα της κομματικής ομερτάς υπέρ των παραθυρο-διορισμένων του δημοσίου, παρόντες και μέλλοντες, ή να ψηφίσουμε κάποιο από τα άλλα κόμματα που δεν έχουν δείξει ότι ασπάζονται αυτή τη λογική, τα εξής δύο: Τους φαιδρούς (ΑΝΕΛ) και τους επικίνδυνους (Χρυσή Αυγή). Συνεπώς η απάντηση είναι ότι η πελατειακή κομματοκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα, που είναι είτε υπεύθυνα ή ηθικοί αυτουργοί της διοικητικής παράλυσης. Πρέπει να αναδυθούν νέες πολιτικές δυνάμεις για γίνουν μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση. Με αυτό το σκεπτικό η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει ήδη λήξει, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο παρά τίμιες εκλογές και την αποχώρησή της. "Τίμιες εκλογές" σημαίνει απλή αναλογική, ώστε να εγκαθιδρυθεί επιτέλους η λογική των κυβερνητικών συμπράξεων και της συναίνεσης και να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η εξουσία σαν κομματικό λάφυρο.
Eφόσον αφεθεί μια παράταξη να διορίζει ψηφοφόρους προκειμένου να υφαρπάξει ψήφους, και αφού οι συναλλαγές είναι αμοιβαία επωφελείς, αρχίζουν άγραφα συμβόλαια αλληλοϋεξυπηρέτησης που συχνά διαρκούν ολόκληρες γενιές - γιοί, θυγατέρες, ανήψια, κουμπάροι, εγγόνια και δεν συμμαζεύεται. "Ταχύρυθμη" εργασιακή και μισθολογική εξέλιξη, προστασία από κάθε συνέπεια, μεταθέσεις/μετατάξεις κατά βούληση και γενικά προνομιακή μεταχείριση υπονομεύουν το εύθραστο σύστημα διοίκησης που δεν μπορεί παρά να βασιστεί στην ευσυνειδησία των λειτουργών του, αφού δεν υπάρχουν ουσιαστική αξιολόγηση και κυρώσεις κατά της αβελτηρίας και ανεπάρκειας.
Παρά την καταστροφική οικονομική κατάσταση για την πλειοψηφία των Ελλήνων, οι διακρίσεις υπέρ των εργαζομένων στο δημόσιο σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα ελάχιστα διαφέρουν από τις πρώτερες εποχές των παχιών αγελάδων. Τις προάλλες δημοσιεύτηκε η διαπίστωση του κορυφαίου κρατικού τραπεζίτη της χώρας Προβόπουλου, ότι η ανάκαμψη των οικονομικών μεγεθών βασίζεται υπερβολικά στην υπερφορολόγηση των συνηθών υποζυγίων και ελάχιστα στον απαραίτητο περιορισμό των δαπανών, κατά κύριο λόγο το μισθοδοτικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων. Η διαπίστωση Προβόπουλου θέτει το αυτονόητο ερώτημα: Υπάρχει πολιτικός σχηματισμός στην σημερινή βουλή, ικανός να δαμάσει το κομματικό σύστημα του δημοσίου;
Το πρόβλημα δεν είναι ο συνδικαλισμός των δημ. υπαλλήλων. Αυτός, αν και τυπικά παράνομος στις συναλλαγές του με το κράτος και προσβλητικός στην στάση του απέναντι στην κοινωνία, καλώς αντιστέκεται στις περικοπές, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του, δεν θα περίμενε κανείς κάτι άλλο. Αυτό που σήμερα προκαλεί κάθε σκληρά δοκιμαζόμενο, μη-κρατικοδίαιτο Έλληνα, είναι η διακομματική ομερτά όσον αφορά τους διορισμούς ολόκληρων σογιών, τις αργομισθίες, τις βυσματο-μεταθέσεις/μετατάξεις και την προστασία από αξιολόγηση. Αυτά προσφέρονται παραδοσιακά σε προεκλογικές περιόδους για να συσπειρώσουν τις κομματικές βάσεις.
Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις - όχι αποδείξεις, δεν είναι ηλίθιοι - ότι αυτό το γαϊτανάκι στην πλάτη των φορολογουμένων ξεκίνησε πάλι ενόψει των διπλών εκλογών του 2014. Είναι εξαιρετικά σημαντικό σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να εμφανίσουν αξιοπρεπή ποσοστά στις επικείμενες ευρωεκλογές και δημοτικές: Η ΝΔ για να αποτρέψει την καταγγελία της κυβέρνησης ως μη-νομιμοποιούμενης να επιφέρει τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές και να συρθεί σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Για το δε ΠΑΣΟΚ αξιοπρεπές ποσοστό σημαίνει επιβίωση - λιγότερο από 5% ίσον διάλυση. Έχουν αρχίσει τα γνωστά πολιτευτρόνια να κουνάνε πάλι τα δολώματα μπροστά στους άνεργους. "Παιδιά μην απομακρύνεστε, τα μνημόνια τελειώνουν και σε λίγο διορίζουμε πάλι".
Η εργασιακή καταστροφή που έχει επέλθει στον ιδιωτικό τομέα με την επίσημη ανεργία στο 27% (η πραγματική αγγίζει το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού) οφείλεται στο ότι το κράτος έχει απορροφήσει ΟΛΗ την διαθέσιμη ρευστότητα για να ανταπεξέλθει στο μισθολογικό κόστος του δημοσίου. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι -με κάποιες εξαιρέσεις- μέλη κομματικών στρατών, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που έχουν μετακομίσει ομαδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ουσιαστικά υπαγορεύουν την πολιτική της κυβέρνησης όσον αφορά την αντιμετώπισή τους. Παράδειγμα η κωλοτούμπα για τις διαθεσιμότητες του υπουργείου Παιδείας, υπό την πίεση εξαδέλφων και ανιψιών των καθηγητάδων, των φυτευτών διοικητικών στα πανεπιστήμια. Μερικές δεκάδες πιτσιρικάδες - δόκιμοι των παραπάνω στρατών (δηλαδή πίσω στην ουρά διορισμών), χαράμισαν το εξάμηνο στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας ενάντια σε κάθε δημοκρατική διαδικασία και βούληση της πλειοψηφίας διδασκόντων και φοιτητών.
Η συνεχιζόμενη απασχόληση μεγάλου αριθμού ανεπαρκών δημ. υπαλλήλων απομυζά πλέον δυσανάλογους πόρους για την σημερινή φοροδοτική ικανότητα της κοινωνίας. Οι εγωκεντρικές συμπεριφορές, η νοοτροπία του "εμείς" εννοούμενη ώς "όχι εσείς" και η ανύπαρκτη προσφορά αποτελούν πλέον ύβρεις για όλους όσοι μετράνε το τελευταίο ευρώ. Πρέπει να σταματήσει ένα τεράστιο ποσοστό να αναζητά με νύχια και με δόντια εργασιακή εξασφάλιση στο δημόσιο. Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν υπάρχει τέτοια εξασφάλιση, να μισθοδοτούνται δημόσιοι υπάλληλοι ακόμη και στη φυλακή για καταχρήσεις κατά της υπηρεσίας (φόνο προϊσταμένου σε μια περίπτωση!). Πουθενά εργαζόμενοι δεν πληρώνονται και προάγονται ανεξαρτήτως ικανοτήτων και επιδόσεων.
Με άλλα λόγια, στις επόμενες εκλογές υπάρχουν δύο επιλογές: Να ψηφίσουμε κάποιο από τα κόμματα της κομματικής ομερτάς υπέρ των παραθυρο-διορισμένων του δημοσίου, παρόντες και μέλλοντες, ή να ψηφίσουμε κάποιο από τα άλλα κόμματα που δεν έχουν δείξει ότι ασπάζονται αυτή τη λογική, τα εξής δύο: Τους φαιδρούς (ΑΝΕΛ) και τους επικίνδυνους (Χρυσή Αυγή). Συνεπώς η απάντηση είναι ότι η πελατειακή κομματοκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα, που είναι είτε υπεύθυνα ή ηθικοί αυτουργοί της διοικητικής παράλυσης. Πρέπει να αναδυθούν νέες πολιτικές δυνάμεις για γίνουν μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση. Με αυτό το σκεπτικό η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει ήδη λήξει, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο παρά τίμιες εκλογές και την αποχώρησή της. "Τίμιες εκλογές" σημαίνει απλή αναλογική, ώστε να εγκαθιδρυθεί επιτέλους η λογική των κυβερνητικών συμπράξεων και της συναίνεσης και να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η εξουσία σαν κομματικό λάφυρο.
No comments:
Post a Comment