Ένας από τους λόγους που υποφέρουμε είναι γιατί εδώ και καιρό οι θεσμοί που υποτίθεται ότι μας υπηρετούσαν, κατέληξαν να υπηρετούν τους ανθρώπους που τους στελέχωναν και μέσω αυτών και κυρίως, τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. Είναι κύριο σύμπτωμα της πνευματικής ένδειας που μας κατατρύχει, ότι ξεχάσαμε ή αγνοήσαμε ότι σαν κοινωνία οι μοίρες όλων μας είναι αλληλένδετες, αν όχι απολύτως αλληλοεξαρτημένες. Οι θεσμοί που πρεσβεύουν τα παραπάνω και οι κοινωνικές συμφωνίες που προάγουν την αλληλεγγύη και την κοινωνική ισότητα, διαβρώθηκαν από τον κομματισμό, τις παρεοκρατίες των κολλητών, των κουμπάρων και - τελευταία μαθαίνουμε - και των εξαδέλφων.
Οι βασικοί θεσμοί που νοσούν σε βαθμό αποσύνθεσης και που αν δεν αναταχθούν γρήγορα κινδυνεύουμε όλοι μας, είναι η Δικαιοσύνη και το συνδικαλιστικό κίνημα. Η πρώτη νοσεί βαριά και δημόσια: Οι δικαστικοί λειτουργοί, οι κύριοι εκπρόσωποι της νομιμότητας, καταπατούν απροσχημάτιστα τον κύριο νόμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν, το Σύνταγμα, με ρητά απαγορευμένες, ελαφρώς συγκεκαλυμένες απεργίες. Τώρα γινόμαστε μάρτυρες και της ανεπάρκειας του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς παρακολουθούμε ασύνταχτες κινητοποιήσεις που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, καθώς βασίζονται σε αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.
Ο συνδικαλισμός του τσαμπουκά και των ανερμάτιστων μειοψηφιών μπορεί να απέδωσε κάποια πράγματα στο παρελθόν (τα πρώτα που εξανεμίστηκαν από τα μνημόνια), αλλά έχει προκαλέσει τον κατακερματισμό του κόσμου της εργασίας και έχει οδηγήσει σε ωχαδερφισμό και λογική περιχαρακωμένων και αυτόνομων συντεχνιών. Το συνδικαλιστικώς μεγαλειώδες ΠΑΣΟΚ του Πολυζωγόπουλου και του Φωτόπουλου (κι αυτή η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο...) ανέδειξε ως αποτελεσματικότερη πρακτική την υποβολή των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων στην μεγαλύτερη δυνατή, μηντιακώς κορεσμένη, ταλαιπωρία, ενώ τα μεγαλοστελέχη που προϊσταντο αυτών των μορφών εγωκεντρικού "αγώνα", προαλείφονταν για βουλευτικά έδρανα και υπουργικές πολυθρόνες. Η εικόνα των τρακτέρ στην εθνική οδό, παρά τα καυτά για τους αγρότες προβλήματα, μοιάζει με χιλιοειπωμένο ανέκδοτο σε μπουχτισμένο ακροατήριο. Αν κλείσουν οι δρόμοι είναι πιθανό να έχουμε ανοιχτές συγκρούσεις, καθώς δεν υπάρχει πια ανοχή για την επιβολή μιας κοινωνικής ομάδας επί των άλλων, όσο θεμιτά κι αν είναι τα αιτήματα.
Αυτό το σαθρό και ενοχοποιημένο συνδικαλιστικό οικοδόμημα προσπαθεί, ανακυκλώνοντας επικοινωνιακές στρατηγικές αυτοδιάψευσης, να ξορκίσει τον έξωθεν επιβεβλημένο οικονομικό ζόφο. Αντιμάχεται μια κυβέρνηση που δεν έχει επιλογη παρά να επιβάλει μείωση εισοδημάτων σε όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Η συνδικαλιστική περιχαράκωση προσφέρεται σαν όπλο στην κυβέρνηση, να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης ως "προνομιούχους" και "ταραχοποιούς".
Το μέτρο της απόλυτης χρεωκοπίας του συνδικαλισμού στην Ελλάδα είναι ότι μετά από πέντε χρόνια ύφεσης, τρία μνημόνια και το ευρωπαϊκό ρεκόρ ανεργίας, δεν κατάφερε να υψώσει αποτελεσματικό ανάστημα ενάντια στις υφεσιακές πολιτικές. Δεν έχει να επιδείξει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην πιο δυσβάσταχτη οικονομική πολιτική που έχουν βιώσει δύο γενιές! Συνδικαλισταράδες άλλοτε πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών, με προσβάσεις και επιρροή σε κράτος και κοινωνία, δεν κατάφεραν μια πάνδημη κινητοποίηση, να στείλουν σαφές μήνυμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι οι εργαζόμενοι έχουν θέση στο τραπέζι, ακόμη και για την αποπληρωμή του χρέους. Ο συνδικαλισμός δεν είναι μόνο για να μοιράζει την πίτα ή μάλλον, τα ξένα κόλλυβα - αλλά για να προάγει πραγματοποιήσιμες λύσεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Επίσης δεν κατάφεραν, και αυτό είναι αποτυχία και των άλλων εμπλεκομένων, να διεθνοποιήσουν τα ζητήματα που δεν είναι αποκλειστικά ελληνικές ιδιαιτερότητες (υφεσιακές συνταγές, διαφθορά, στρεβλώσεις της αγοράς κλπ.). Η λιτότητα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αν κι εδώ φαίνεται να έχει γίνει η μεγαλύτερη ζημιά. Δεν επιχειρήθηκε ουσιαστικός συντονισμός με συνδικαλιστικά κινήματα άλλων χωρών με την ίδια παθογένεια. Αν οι πολιτικοί θώκοι πανευρωπαϊκά διακατέχονται από νεοφιλελευθερισμό, τότε θα περίμενε κανείς ότι θα σχηματιζόταν αυθόρμητα ένα αντίπαλο δέος από τους χώρους εργασίας, κάτι που δεν συνέβει, ή άν συνέβει δεν εδραιώθηκε.
Αντί αυτών, έχουμε άναρθρες κραυγές της αυτιστικής αριστεράς και της "πατριωτικής" δεξιάς, με κύριο σύνθημα την ΜΗ αποπληρωμή του χρέους, δηλαδή την απομόνωση της χώρας. Μικροί Χότζες μιας αξιολύπητης περιχαρακωμένης Αλβανίας της φαντασίας τους, γραφικοί και ξεπερασμένοι, τώρα αξιολογούνται από άχρηστοι μέχρι επικίνδυνοι. Το βεβαρημένο παρελθόν του συνδικαλισμού και η ανικανότητα του να κινητοποιήσει ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες και γιατί όχι και τους ευρωπαίους εργαζόμενους σε ένα θεμιτό αγώνα κατά της οικονομικής καταδυνάστευσης, εσωτερικής και εξωτερικής, στοιχίζει πολύ σε όλους μας και θα αποτυπωθεί σαν μια από της μεγαλύτερες αποτυχίες της εποχής μας.
Οι βασικοί θεσμοί που νοσούν σε βαθμό αποσύνθεσης και που αν δεν αναταχθούν γρήγορα κινδυνεύουμε όλοι μας, είναι η Δικαιοσύνη και το συνδικαλιστικό κίνημα. Η πρώτη νοσεί βαριά και δημόσια: Οι δικαστικοί λειτουργοί, οι κύριοι εκπρόσωποι της νομιμότητας, καταπατούν απροσχημάτιστα τον κύριο νόμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν, το Σύνταγμα, με ρητά απαγορευμένες, ελαφρώς συγκεκαλυμένες απεργίες. Τώρα γινόμαστε μάρτυρες και της ανεπάρκειας του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς παρακολουθούμε ασύνταχτες κινητοποιήσεις που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, καθώς βασίζονται σε αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος.
Ο συνδικαλισμός του τσαμπουκά και των ανερμάτιστων μειοψηφιών μπορεί να απέδωσε κάποια πράγματα στο παρελθόν (τα πρώτα που εξανεμίστηκαν από τα μνημόνια), αλλά έχει προκαλέσει τον κατακερματισμό του κόσμου της εργασίας και έχει οδηγήσει σε ωχαδερφισμό και λογική περιχαρακωμένων και αυτόνομων συντεχνιών. Το συνδικαλιστικώς μεγαλειώδες ΠΑΣΟΚ του Πολυζωγόπουλου και του Φωτόπουλου (κι αυτή η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο...) ανέδειξε ως αποτελεσματικότερη πρακτική την υποβολή των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων στην μεγαλύτερη δυνατή, μηντιακώς κορεσμένη, ταλαιπωρία, ενώ τα μεγαλοστελέχη που προϊσταντο αυτών των μορφών εγωκεντρικού "αγώνα", προαλείφονταν για βουλευτικά έδρανα και υπουργικές πολυθρόνες. Η εικόνα των τρακτέρ στην εθνική οδό, παρά τα καυτά για τους αγρότες προβλήματα, μοιάζει με χιλιοειπωμένο ανέκδοτο σε μπουχτισμένο ακροατήριο. Αν κλείσουν οι δρόμοι είναι πιθανό να έχουμε ανοιχτές συγκρούσεις, καθώς δεν υπάρχει πια ανοχή για την επιβολή μιας κοινωνικής ομάδας επί των άλλων, όσο θεμιτά κι αν είναι τα αιτήματα.
Αυτό το σαθρό και ενοχοποιημένο συνδικαλιστικό οικοδόμημα προσπαθεί, ανακυκλώνοντας επικοινωνιακές στρατηγικές αυτοδιάψευσης, να ξορκίσει τον έξωθεν επιβεβλημένο οικονομικό ζόφο. Αντιμάχεται μια κυβέρνηση που δεν έχει επιλογη παρά να επιβάλει μείωση εισοδημάτων σε όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Η συνδικαλιστική περιχαράκωση προσφέρεται σαν όπλο στην κυβέρνηση, να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης ως "προνομιούχους" και "ταραχοποιούς".
Το μέτρο της απόλυτης χρεωκοπίας του συνδικαλισμού στην Ελλάδα είναι ότι μετά από πέντε χρόνια ύφεσης, τρία μνημόνια και το ευρωπαϊκό ρεκόρ ανεργίας, δεν κατάφερε να υψώσει αποτελεσματικό ανάστημα ενάντια στις υφεσιακές πολιτικές. Δεν έχει να επιδείξει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στην πιο δυσβάσταχτη οικονομική πολιτική που έχουν βιώσει δύο γενιές! Συνδικαλισταράδες άλλοτε πανίσχυρων κομματικών μηχανισμών, με προσβάσεις και επιρροή σε κράτος και κοινωνία, δεν κατάφεραν μια πάνδημη κινητοποίηση, να στείλουν σαφές μήνυμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι οι εργαζόμενοι έχουν θέση στο τραπέζι, ακόμη και για την αποπληρωμή του χρέους. Ο συνδικαλισμός δεν είναι μόνο για να μοιράζει την πίτα ή μάλλον, τα ξένα κόλλυβα - αλλά για να προάγει πραγματοποιήσιμες λύσεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Επίσης δεν κατάφεραν, και αυτό είναι αποτυχία και των άλλων εμπλεκομένων, να διεθνοποιήσουν τα ζητήματα που δεν είναι αποκλειστικά ελληνικές ιδιαιτερότητες (υφεσιακές συνταγές, διαφθορά, στρεβλώσεις της αγοράς κλπ.). Η λιτότητα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αν κι εδώ φαίνεται να έχει γίνει η μεγαλύτερη ζημιά. Δεν επιχειρήθηκε ουσιαστικός συντονισμός με συνδικαλιστικά κινήματα άλλων χωρών με την ίδια παθογένεια. Αν οι πολιτικοί θώκοι πανευρωπαϊκά διακατέχονται από νεοφιλελευθερισμό, τότε θα περίμενε κανείς ότι θα σχηματιζόταν αυθόρμητα ένα αντίπαλο δέος από τους χώρους εργασίας, κάτι που δεν συνέβει, ή άν συνέβει δεν εδραιώθηκε.
Αντί αυτών, έχουμε άναρθρες κραυγές της αυτιστικής αριστεράς και της "πατριωτικής" δεξιάς, με κύριο σύνθημα την ΜΗ αποπληρωμή του χρέους, δηλαδή την απομόνωση της χώρας. Μικροί Χότζες μιας αξιολύπητης περιχαρακωμένης Αλβανίας της φαντασίας τους, γραφικοί και ξεπερασμένοι, τώρα αξιολογούνται από άχρηστοι μέχρι επικίνδυνοι. Το βεβαρημένο παρελθόν του συνδικαλισμού και η ανικανότητα του να κινητοποιήσει ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες και γιατί όχι και τους ευρωπαίους εργαζόμενους σε ένα θεμιτό αγώνα κατά της οικονομικής καταδυνάστευσης, εσωτερικής και εξωτερικής, στοιχίζει πολύ σε όλους μας και θα αποτυπωθεί σαν μια από της μεγαλύτερες αποτυχίες της εποχής μας.
No comments:
Post a Comment