Χθες ένας συμπολίτης, ο συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας έδωσε τέλος στη ζωή του απελπισμένος από την οικονομική του δυσχέρεια. Αφησε ένα σημείωμα-καταπέλτη για το πολιτικό σύστημα που τον οδήγησε στην ανέχεια, στο οποίο ζητούσε αίμα πολιτικών. Για να σηματοδοτήσει την αρχή του κύκλου του αίματος, έχυσε το δικό του λίγα μέτρα από την Βουλή. Είναι απίθανο ότι άλλος ένας κύκλος αίματος (δεν είναι λίγοι στην πρόσφατη ελληνική ιστορία) θα έφερνε πολιτική ευθιξία και χρηστή διοίκηση στη χώρα, αλλά μπορεί να ταρακουνούσε την όζουσα κατάσταση μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζομένων και να ξετίναζε τις αχρείες σιωπηλές συμβάσεις ανάμεσα μας. Ίσως να είναι μια απαραίτητη περιοδική διαδικασία το αίμα στην αυλή μας ώστε να παρατήσουμε το κομπολόι (παλιά) ή το τηλεκοντρόλ (τώρα) και να αποφασίσουμε αν θα είμαστε θύτες/θύματα ή πολίτες.
Λίγο νωρίτερα είχε ακουστεί κάτι που αφορούσε όχι ακριβώς αυτοκτονία, αλλά δήλωση περί αυτής: Όταν βγήκαν στη φόρα τα άπλυτα της ΓΕΝΟΠ με τις παράνομες πληρωμές της ΔΕΗ σε ημετέρους κομματικούς παρατρεχάμενους, ο αρχισυνδικαλιστής Νίκος Φωτόπουλος προσφέρθηκε να αυτοκτονήσει αν βρεθεί συνδικαλιστής με αδικαιολόγητα ποσά στην κατοχή του. Κανείς σώφρων άνθρωπος δεν επιθυμεί την αυτοκτονία άλλου, αλλά επειδή η ΓΕΝΟΠ αποτελεί πλέον έμβλημα διαφθοράς και γενικότερης κομματικής ξεφτίλας, καλούμε το συμπολίτη Φωτόπουλο να βρει την ευθιξία να αυτοκτονήσει πολιτικά απαντώντας στο παρακάτω απλό ερώτημα: Γιατί και πως συναίνεσε η ΓΕΝΟΠ στην ενσωμάτωση του συνταξιοδοτικού ταμείου των υπαλληλων της ΔΕΗ στην επιχείρηση; Αν το τολμούσε θα τον διέγραφαν αυτοστιγμεί από κόμμα και συνδικάτο και θα τον περιθωριοποιούσαν για πάντα. Βέβαια μετά θα μπορούσε να περπατήσει εκεί που περπατάει τώρα ο Δημήτρης Χριστούλας, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα την εποχή των παχυδέρμων που είναι αποφασισμένα να επιβιώσουν πολιτικά με κάθε κόστος και κάτω από οποιαδήποτε σημαία.
Το εθελούσιο τέλος της ζωής κάποιου είναι ένα από τα λίγα πράγματα που ακυρώνει την πολιτική σάτιρα. Δεν χωράνε γλαφυρές κουβέντες, ούτε καν εκείνες οι αποδομητικές που μας προστατεύουν από την ισοπέδωση του συστήματος. Η αυτοκτονία του ενός δεν προσφέρεται παρά μόνο για περισυλλογή για την κατάσταση όλων μας. Όμως τα κόμματα δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να χρησιμοποιοήσουν την αυτοχειρία του Δ. Χριστούλα για ίδιον όφελος. Να κατηγορήσουν μια ακόμη φορά αλλήλους για την πολιτική τους και να τονίσουν την ανάγκη για την αλλαγή που αυτά πρεσβεύουν. Πρόκειται για την μέγιστη επικοινωνιακή ύβρη, η χρήση της προσωπικής του τραγωδίας που ο ίδιος θέλησε να αναδείξει σε πράξη συσπείρωσης όλων μας σε ιδανικά που έχουμε ξεχάσει εδώ και γενιές. Μέχρι να τα ξαναθυμηθούμε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τους Χριστούλες στο περιθώριο ή στο χώμα και τους Φωτόπουλους μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα...
Λίγο νωρίτερα είχε ακουστεί κάτι που αφορούσε όχι ακριβώς αυτοκτονία, αλλά δήλωση περί αυτής: Όταν βγήκαν στη φόρα τα άπλυτα της ΓΕΝΟΠ με τις παράνομες πληρωμές της ΔΕΗ σε ημετέρους κομματικούς παρατρεχάμενους, ο αρχισυνδικαλιστής Νίκος Φωτόπουλος προσφέρθηκε να αυτοκτονήσει αν βρεθεί συνδικαλιστής με αδικαιολόγητα ποσά στην κατοχή του. Κανείς σώφρων άνθρωπος δεν επιθυμεί την αυτοκτονία άλλου, αλλά επειδή η ΓΕΝΟΠ αποτελεί πλέον έμβλημα διαφθοράς και γενικότερης κομματικής ξεφτίλας, καλούμε το συμπολίτη Φωτόπουλο να βρει την ευθιξία να αυτοκτονήσει πολιτικά απαντώντας στο παρακάτω απλό ερώτημα: Γιατί και πως συναίνεσε η ΓΕΝΟΠ στην ενσωμάτωση του συνταξιοδοτικού ταμείου των υπαλληλων της ΔΕΗ στην επιχείρηση; Αν το τολμούσε θα τον διέγραφαν αυτοστιγμεί από κόμμα και συνδικάτο και θα τον περιθωριοποιούσαν για πάντα. Βέβαια μετά θα μπορούσε να περπατήσει εκεί που περπατάει τώρα ο Δημήτρης Χριστούλας, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα την εποχή των παχυδέρμων που είναι αποφασισμένα να επιβιώσουν πολιτικά με κάθε κόστος και κάτω από οποιαδήποτε σημαία.
Το εθελούσιο τέλος της ζωής κάποιου είναι ένα από τα λίγα πράγματα που ακυρώνει την πολιτική σάτιρα. Δεν χωράνε γλαφυρές κουβέντες, ούτε καν εκείνες οι αποδομητικές που μας προστατεύουν από την ισοπέδωση του συστήματος. Η αυτοκτονία του ενός δεν προσφέρεται παρά μόνο για περισυλλογή για την κατάσταση όλων μας. Όμως τα κόμματα δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να χρησιμοποιοήσουν την αυτοχειρία του Δ. Χριστούλα για ίδιον όφελος. Να κατηγορήσουν μια ακόμη φορά αλλήλους για την πολιτική τους και να τονίσουν την ανάγκη για την αλλαγή που αυτά πρεσβεύουν. Πρόκειται για την μέγιστη επικοινωνιακή ύβρη, η χρήση της προσωπικής του τραγωδίας που ο ίδιος θέλησε να αναδείξει σε πράξη συσπείρωσης όλων μας σε ιδανικά που έχουμε ξεχάσει εδώ και γενιές. Μέχρι να τα ξαναθυμηθούμε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με τους Χριστούλες στο περιθώριο ή στο χώμα και τους Φωτόπουλους μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα...
No comments:
Post a Comment