Εικονολάτρες και εικονοκλάστες

Η αριστερά από τη θέση του ηττημένου του εμφυλίου και συνεπώς αποκλεισμένη από τη συγγραφή της επίσημης ιστορίας, ανέδειξε τους ήρωές της στην λαϊκή μνήμη και συνείδηση. Γλέζος (από τύχη επιβιώσας), Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Παναγούλης, λαμπρά ονόματα πεσόντων στον αγώνα κατά του μετεμφυλιακού ψυχροπολεμικού ολοκληρωτισμού. Και βέβαια ο Χρόνης Μίσσιος, που δεν έπεσε (επίσης από τύχη) στα μετεμφυλιακά κολαστήρια και παρέδωσε το καλύτερο αφήγημα των διωγμών, πριν τα αποκηρύξει όλα και εκπνεύσει πρόωρα από τις κακουχίες.

Είναι σαν θρησκεία, κι ας αποφεύγουν την ταύτιση: Χρειάζονται τους οσιομάρτυρες για να εμπνεύσουν την επόμενη γενιά που δεν έζησε και ούτε πρόκειται να ζήσει πολιτικούς διωγμούς. Οι παραπάνω μάρτυρες είναι όντως φωτεινά παραδείγματα: Αφιέρωσαν τα πάντα, στρατεύτηκαν χωρίς επιφυλάξεις, κινητοποίησαν χιλιάδες και στο τέλος έδωσαν και τη ζωή τους για τον πολιτικό τους σκοπό. Σκοτώθηκαν (πλην Γλέζου και Μίσσιου) με την ίδια συνέπεια που έζησαν, συνέχισαν το έργο της ζωής τους με το θάνατό τους, κι αυτό τους έθεσε στο πάνθεον των ηρώων.

Όμως ο πιτσιρικάς που σκοτώθηκε πηδώντας από το τρόλεϊ ενώ προσπαθούσε να αποφύγει τις συνέπειες της έλλειψης εισιτηρίου, ΔΕΝ είναι τέτοια περίπτωση, κι ας έσπευσε η αριστερά να τον εντάξει στο πάνθεον της. ΔΕΝ ήταν πολιτική πράξη να μην πληρώσει εισιτήριο, ούτε να αποφύγει τις συνέπειες. Αντιθέτως, ήταν αποφυγή ευθύνης. Μικρή, καθημερινή, αθώα, κατανοήσιμη για την ηλικία και το εισόδημα, αλλά πάντως αποφυγή ευθύνης. Και σκοτώθηκε σε ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ, όχι πολιτικά διωκόμενος. Κανείς δεν θέλει να βλέπει παιδιά να σκοτώνονται σε δυστυχήματα, κανείς δεν αντέχει ότι χιλιάδες νέοι έχουν ξεψυχήσει στην άσφαλτο λόγω μικρών, μοιραίων λαθών. Κανείς δεν θέλει να πει στην οικογένειά του, πόσο αναίτια έχασε το παιδί, από ένα ασήμαντο περιστατικό, ένα ατόπημα, μια απόφαση της στιγμής που θα μπορούσε να μην είχε απολύτως καμία συνέπεια. Επίσης δεν θέλει κανείς να παραδεχτεί πόσο ευάλωτη, πόσο κοντά στο έρεβος είναι η ζωή όλων μας, από ένα χαζό λάθος, μια απερίσκεπτη πράξη, μια στιγμιαία αλλά καθοριστική παρόρμηση.

Γιατί όμως συγκινήθηκε ολόκληρη η κοινωνία από μια καταφανή πράξη αποφυγής ευθύνης, έστω και με τραγικό αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι ότι ταυτιζόμαστε με τον άτυχο νέο. Εδώ και χρόνια, από τότε που ξέσπασε η κρίση και όσο χειροτερεύει, ζούμε μια διαρκή άρνηση. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην χρεωκοπία και την ανέχεια ήταν κυρίως δικό μας δημιούργημα. Προτιμάμε να πηδήξουμε από το τρόλεϊ με άδηλα αποτελέσματα, παρά να υποστούμε τις συνέπειες για τις απαράδεκτες επιλογές μας. Μοιάζουμε με την μεταπολεμική Γερμανία ή τη μετα-γιουγκοσλαβική Σερβία που αρνούνταν να δεχτούν ότι οι ηγέτες που τις έσυραν σε αιματηρές περιπέτειες ήταν εκλεκτοί τους και ότι τους παρέδωσαν με ενθουσιασμό την τύχη τους, σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές. 

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας: Δεν ήταν ο ελεγκτής ούτε ο οδηγός, ούτε το σύστημα που απαιτεί να έχει κάποιος εισιτήριο για να ανέβει στο τρόλεϊ. Δεν ήταν πολιτικό θύμα του μνημονίου επειδή έφτασε στα άκρα για ένα-είκοσι. Δεν έχουμε δικτατορία που διαγράφει ανθρώπινες ζωές επειδή τολμούν να μιλήσουν, δεν θα βρουν ενόχους εκτός από αυτούς που σκυλεύουν την ανθρώπινη μετά θάνατο αξιοπρέπεια για πολιτικούς πόντους. Ας σεβαστεί η αριστερά την ιστορία της και να μη δίνει πολιτικό περιεχόμενο σε ένα καταφανές δυστύχημα, γιατί έτσι διαγράφει το λαμπρό της πάνθεον με επικοινωνιακά κόλπα και  τσαμπουκάδες στα νεκροταφεία. Το παιδί που σκοτώθηκε προσπαθώντας να αποφύγει τη τιμωρία δεν ήταν ήρωας, ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος που έχασε τη ζωή του άδικα και πρόωρα. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από μας, όλοι, ζωντανοί και πρόωρα χαμένοι που έχουμε υποστεί τις βάρβαρες επιπτώσεις του μνημονίου, αλλά αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη μας γι αυτό. Δεν είμαστε ήρωες της αριστεράς, αλαφιασμένοι πιτσιρικάδες που τρέχουμε να ξεφύγουμε από το μπαμπούλα είμαστε. Αν στο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν αίτια για εξέγερση, να τη βρουν αλλού και να μην τρελαίνουν περισσότερο την οικογένεια του νεκρού παιδιού.

Καλό Δεκαπενταύγουστο αγαπητοί Χριστιανοί, πάντα υπό της σκέπη της Μεγαλόχαρης...

Αθήνα, χαράματα Δεκαπενταύγουστου.

Χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες γιορτάζουν σήμερα, μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης και της χώρας. Γλέντια, γονυκλησίες, πανυγήρια, κατάνυξη, ντουφεκιές στο αέρα, εικονίτσες και κομποσκοίνια στο πεζοδρόμιο, συνωστισμός. Στις εκκλήσίες τάματα, κεράκια, πλανώδιοι - οι περισσότεροι πλέον έγχρωμοι αλλοδαποί, χάος στους χώρους στάθμευσης, σκόνη σύννεφο από τα τζιπ, καλοντυμένοι μικροαστοί, ακριβά αρώματα, γόβες στιλέτο στα πλακάκια της εκκλησίας, πατημένα τσιγάρα παντού. Ακόμη μυρίζουν τα αποκαϊδια από την πυρκαγιά στο απέναντι βουνό, πριν λίγη ώρα έτρεχε με τη σειρήνα το τελευταίο πυροσβεστικό. Ζέστη, αφόρητη ζέστη παρά το κατά περιόδους μελτέμι, ένα πνιγηρό αίσθημα ότι βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με χίλια κεριά και χιλιάδες πνευμόνια να ανταγωνίζονται για το λιγοστό οξυγόνο και στο τέλος να μην έχουν αρκετό και να σβήνουν ένα-ένα.

Μαρία, πάνσεπτο όνομα, Κυρά της Χριστιανοσύνης, Μητέρα του θεϊκού και του ανθρώπινου πόνου, γλυκύτητα της Γης και λιμάνι της καταλαγής, συγχωρητική, δακρύζουσα, ανθρώπινη περισσότερο παρά θεϊκή στην όψη και όμως, πιο θεϊκή από ότι ανθρώπινη γιατί πονάει περισσότερο από τη χοντρόπετση ανθρωπιά μας. Δεν βγάζει άχνα, μας κυτάζει αμίλητη και συνεχίζει να απεικονίζει το μεγαλείο που θέλαμε κάποτε να φθάσουμε αλλά τώρα ξέρουμε ότι δεν έχουμε καμία ελπίδα.

Σε αυτή τη χώρα της κατάνυξης, της αφόρητης σκόνης και του περιορισμένου οξυγόνου, χιλιάδες ξένοι, κάποτε δυναμικοί, στόχευαν κι αυτοί στο μεγαλείο, σήμερα καταντήματα της τυφλής παγκοσμιοποίησης, τυφλοί κι αυτοί, χωρίς αίσθηση που πάνε και τι ζητούν, τους οδηγεί είναι η ίδια πνιγηρή αίσθηση να φύγουν αμέσως από εκεί που στοιβάχτηκαν  Τελειώνει κι εκεί το οξυγόνο, σβήνουν ένα-ένα τα κεριά και μαραζώνουν οι ζωές των ανθρώπων που πόθησαν να ζήσουν σαν αυτό που ήταν: σαν άνθρωποι.

Χιλιάδες πιστοί θα συρρεύσουν σε λίγο στις εκκλησίες για να τιμήσουν την Μεγαλόχαρη, να προσευχηθούν υπέρ υγείας και μακροημέρευσης, για να ζητήσουν χάρες και να κάνουν τάματα στο όνομά Της. Αλλοι τόσοι μετά στα τραπεζώματα και στις πίστες, στα κεράσματα και στα γλέντια, στις παραλίες και στις βουνοκορφές. Ομως κανείς δεν θα κάνει τάμα ούτε σπονδή, δεν θα προσφέρει καμία γιορτινή μέριμνα στους χιλιάδες εγκλωβισμένους στη ζώνη της σκόνης και της αλα καρτ κατάνυξης. Αυτοί έχουν σκούρο δέρμα, μιλούν άλλη γλώσσα, είναι μιαροί στα ρούχα και παράξενοι στους τρόπους και στην θρησκεία. Ας το ομολογήσουμε πια: δεν μας μοιάζουν ακριβώς σαν άνθρωποι αλλά κάτι, λίγο, πάντως κάτι λιγότερο. Δεν απασχολούν κανένα εκτός από κάτι ελαφρώς ψωνισμένους αλλά καλόψυχους πιτσιρικάδες εθελοντές αριστερών οργανώσεων - που δεν ανάβουν ποτέ κερί στο αφιόνι των λαών. Κανείς δεν ενδιαφέρεται που θα καταλήξουν μετά από ένα χρόνο στα κοντέινερ της Αμυγδαλέζας. Το κράτος, ο φιλόδοξος υπουργός, έπρεπε να δείξει έργο και τους στοίβαξε και έδειξε στα κανάλια πως καθάρισε ο τόπος στο κέντρο της Αθήνας (λες και μπορεί να καθαρίσει η οικιστική μιζέρια δεκαετιών με επιχειρήσεις-σκούπα). Τους αποθήκευσαν εκεί και τους παράτησαν, σαν αντικείμενα σε ράφι, σαν αχρείαστα συμπράγκαλα σε αποθήκη.

"Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια..." ηρωικά άσματα, θέλουμε πολέμους και εχθρούς για να βρούμε ευκαιρία να υψώσουμε τα περήφανα λάβαρα της φυλής, συγκρούσεις και τσαμπουκά για να δώσουμε νόημα στον ύμνο μας. Η ταπεινότατη Παναγιά που σκύβει πάνω από κάθε ανθρώπινο πόνο έχει δώσει τη θέση της στην πολεμίστρια της ρομφαίας και την καταναλώτρια των επάργυρων, θέλει διωγμούς για να σηκωθεί από τις εικόνες και ακριβά τάματα για να ευχαριστηθεί. Η Παναγία των παιδικών μας χρόνων, της ιερής συγκατάβασης και της θείας γλυκύτητας, δεν υπάρχει πια. Είμαστε όλοι έγκλειστοι στην Αμυγδαλέζα, σε ένα πνιγηρό παρόν με άδηλο μέλλον γιατί σαν τους έγχρωμους, ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε. Ξεχάσαμε ποιους και γιατί πολεμήσαμε, ξεχάσαμε ότι νικήσαμε μαζί με τους άλλους ελεύθερους λαούς, ξεχάσαμε ακόμη και να αναγνωρίζουμε την Παναγία στις εικόνες των εκκλησιών. Βλέπουμε γκισέ για ρουσφέτια και καθρέφτη ανωτερότητας, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάζουμε τον ανομολόγητο και ξεχασμένο πόνο μας, την πληγή που δεν έκλεισε, το δόγμα που δεν κατανοήθηκε, την αγάπη που αποτρέψαμε, το σκοτάδι που φοβηθήκαμε να αναμετρηθούμε. Η κατάσταση στην Αμυγδαλέζα, τα πτώματα που ξεβράζει κάθε τόσο το Αιγαίο και η αθλιότητα που αφήνουμε να διαιωνίζεται με τους ξένους, παρά το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα βαρύ το φορτίο λόγω της γεωγραφικής μας θέση και αποικιοκρατικών αμαρτιών των ισχυρών, μας κάνει λιγότερο Έλληνες και λιγότερο Χριστιανούς. Γινόμαστε ένας ετερόκλητος συφερτός αυτοεξυπηρετούμενων συμφερόντων, ένα μπουλούκι παραζαλισμένων ψηφο/θεατών που ξέρουν να κρίνουν άριστα μια πιρουέτα ή μια κορώνα αλλά αδυνατούν να εσωτερικεύσουν τα βασικά της ανθρώπινης ιδιότητας και φυσικά δεν έχουν καμία ελπίδα να κατανοήσουν την θεϊκή.

Τη Χάρη Σου, επειγόντως.

Πρόστιμο στα θύματα!

Εξάντλησε την αυστηρότητά της η Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα με το πρόστιμο των εκατόν πενήντα χιλιάδων ευρώ (το υψηλότερο προβλεπόμενο) που επέβαλε στην Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του ΥΠΟΙΚ, για την διαρροή οικονομικών στοιχείων των φορολογουμένων, που εντοπίστηκαν στην αγορά δεδομένων. Συγκεκριμένα βρέθηκε ψηφιακός δίσκος με οικονομικά δεδομένα ΟΛΩΝ των Ελλήνων φορολογούμενων σε βάθος χρόνου μέχρι και χρήσεων του 2000, στα χέρια "επιχειρηματία" του κλάδου της εμπορίας καταλόγων πελατείας, που ισχυρίστηκε ότι τα αγόρασε από υπάλληλο της Γραμματείας.

Πληροφορίες όπως ονόματα, διευθύνσεις, ονόματα συγγενών, ΑΦΜ, εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία, ακόμη και πληροφορίες για τέλη κυκλοφορίας οχημάτων που έχουν δηλωθεί στην εφορία, πουλήθηκαν από "επίορκο" σε αετονύχηδες που τώρα έχουν στην διάθεσή τους εκατομμύρια θύματα για να κλέψουν και να εξαπατήσουν. Πρόσφατη περίπτωση, γυναίκα στη Βούλα που εμφανίστηκε με πλαστή ταυτότητα, πούλησε γη που δεν της ανήκε με χρήση των φορολογικών στοιχείων του πραγματικού ιδιοκτήτη, εισέπραξε σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ και εξαφανίστηκε - ένα παράδειγμα πόσο ευάλωτοι είμαστε τώρα που τα οικονομικά δεδομένα μας είναι πλέον στη μαύρη αγορά.

Ανεξάρτητη αρχή λοιπόν, ιδρυθείσα και θεσμοθετημένη από το κράτος, επιβάλει υψηλότατο πρόστιμο σε κρατική υπηρεσία για πλημμελή άσκηση καθηκόντων εις βάρος των φορολογουμένων, που τελικά θα πληρώσουν οι ΙΔΙΟΙ οι φορολογούμενοι. Οχι μόνο αφήνονται οι υπαλλήλοι να εμπορεύονται κρατικές πληροφορίες κατά βούληση, αλλά επιβάλεται και το υψηλότερο δυνατό πρόστιμο το οποίο τελικά θα βαρύνει αναπόφευκτα τους θιγόμενους. Πως θα εδραιωθεί η ρημάδα η "φορολογική συνείδηση" όταν η φορολογική πολιτική έτσι όπως εφαρμόζεται και η όλη αντιμετώπιση των φορολογουμένων, επιβραβεύει όσους κρύβουν τα πραγματικά τους στοιχεία και διώκει τους ειλικρινείς;

Δεν πιστεύει κανείς ότι θα περικοπούν μισθοί σαν αποτέλεσμα του προστίμου, ούτε ότι θα μειωθεί το μέγεθος ή η αποστολή της ΓΓΠΣ, η οποία χειρίζεται το TAXIS-NET και όλη τη μηχανοργάνωση του φορολογικού μηχανισμού και είναι κομβική στη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αν οι κυνηγοί των φοροφυγάδων είναι ανίκανοι να περιφρουρήσουν αντικείμενο της εργασίας τους τότε σίγουρα δεν είναι ικανοί να διεκπαιρεώσουν το περίπλοκο έργο που έχουν αναλάβει και συνεπώς η απόκρυψη οικονομικών στοιχείων από το κράτος δεν είναι μόνο η οικονομικότερη στρατηγική αλλά και η ασφαλέστερη. Πρόκειται για κολοσσιαία αποτυχία, που απειλεί να τινάξει στον αέρα βασικές λειτουργίες του κράτους και της αγοράς όπως τις αγοροπωλησίες περουσιακών στοιχείων. Το δε υψηλό πρόστιμο χωρίς άλλο θα το πληρώσουν τα γνωστά υποζύγια. 

Τώρα, αν τα κρατικά έξοδα ξεφύγουν πάλι, προτείνουμε την συνεχή και διαρκή επιβολή προστίμων σε κάθε οικονομικά διάτρητη κρατική υπηρεσία: Τα συνταξιοδοτικά ταμεία, το ΙΚΑ, τον ΕΟΠΥΥ, το ΕΣΥ, τα ΚΤΕΛ, τα ΚΕΠ κλπ. να τιμωρηθούν, έτσι, για να μάθουμε...

Φοροκυνήγι και υπαλληλοφιλία

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε προχθές απολύσεις "επίορκων" του δημοσίου, όπου "επίορκος" βλέπε υπάλληλος που δεν δουλεύει ή/και κλέβει ΚΑΙ πληρώνεται. Πρόκειται για άλλη μια κακοστημένη αβάντα να μας πείσει πόσο αυστηρό έγινε το κράτος και πόσο καλά λειτουργούν οι θεσμοί για όσους καταπατούν τον όρκο καλής υπηρεσίας που έδωσαν κατά την πρόσληψή τους. Η είδηση έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο "επιταχύνονται οι πειθαρχικές διαδικασίες στο δημόσιο". Θυμίζουμε ότι πρόσφατα αποτέλεσε είδηση το γεγονός ότι "παύθηκαν" τρεις υπάλληλοι που είχαν εξαφανιστεί από τις υπηρεσίες τους, ένας μάλιστα είχε δικό του μαγαζί! Τον περασμένο μήνα, με ευθύνη του Κυριάκου (ποιού Κυριάκου; ντον'τ μπι σίλι ντίαρ...) παύθηκαν καμιά εκατοστή δημόσιοι υπάλληλοι που οι υποθέσεις τους είχαν "χρονίσει". Άλλοι τόσοι είχαν παυθεί και ολόκληρο το προηγούμενο 12μηνο, από συνόλου 617 χιλιάδων! Για να μην τρομάξουν, ακολούθησε δικαστική απόφαση γι αυτούς που έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα, ότι δικαιούνται πλήρη σύνταξη ακόμη και μέσα στη φυλακή. Κανείς δεν θέλει κι άλλες απολύσεις, αλλά ούτε και διαρκή (ανεξαρτήτως αναγκών, επιδόσεων και συμπεριφοράς) ασυλία μέσα στη γενικευμένη θύελλα της ανεργίας.

Oι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με το βούρδουλα και οι του δημοσίου με το γάντι. Έτσι ήταν ανέκαθεν, το αποδεχθήκαμε σαν ένα από τα αλαζονικά χούγια του κράτους. Όσο έρεε χρήμα, έστω αυτό το λίγο πριν την κρίση, το προσπερνούσαμε γιατί όλοι λίγο-πολύ έχουμε στην οικογένειά μας ή στον κύκλο μας κάποιον κρατικοδίαιτο. Σήμερα όμως με τη διαρκή έλλειψη ρευστού στην αγορά και το ανελέητο φοροκυνήγι, αυτή η διάκριση γίνεται προκλητικά οδυνηρή. Δύο διαδοχικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να αυξήσουν τη λογοδοσία στο δημόσιο όπως άλλωστε έχουν υπογράψει στα μνημόνια, αλλά έδεσαν τα χέρια του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, αφαιρώντας του τη δυνατότητα να εφεσιβάλλει τα κατά κανόνα απαλλακτικά ή χαϊδευτικά πορίσματα των διακομματικώς υπερβυσματωμένων πειθαρχικών συμβουλίων. 

Μέσα λοιπόν σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα η προστασία των υπαλλήλων του δημοσίου αλλά και η εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα βγάζει μάτι, ειδικά όταν η εφορία -εφαρμόζοντας την τροϊκανή επιταγή για τα έσοδα- στέλνει το ένα ραβασάκι μετά το άλλο. Όμως για να ανταποκριθούν οι φορολογούμενοι, αυτοί που μπορούν δηλαδή γιατί οι άλλοι έτσι κι αλλιώς δεν θα μας κάνουν τη χάρη, πρέπει να υπάρξουν κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις φορολογικής νομιμοποίησης, αυτονόητες αλλά ανύπαρκτες στην ταπεινή μας πατρίδα. Δεν μιλάμε για τους μεγαλο-φοροφυγάδες, οι λίστες τους είναι έγκλειστες από καιρό στα σκοτεινά συρτάρια πρώην υπουργών και εισαγγελέων. Η φορολογική νομιμοποίηση προϋποθέτει νομιμότητα στην διαχείριση των πόρων. Θα είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί, όταν είναι φανερό ότι επικρατεί δημοσιονομική ασυδοσία, που διευκολύνεται από τη σκόπιμη και μόνιμη θεσμική ανεπάρκεια. Παρά την κυβερνητική προπαγάνδα ότι επιβλήθηκε πειθαρχία, οι πολίτες βλέπουν τι γίνεται στα γκισέ και στις υπηρεσίες, τους αραχτούς στα κινητά τηλέφωνα ενώ τα υπηρεσιακά σπάνε, το αρειμάνιο κάπνισμα, τα ανοικτά παράθυρα με τα κλιματιστικά στο φουλ, τα άδεια γραφεία με τους φακέλους μέχρι το ταβάνι, την εν γένει υπεροψία των κομματικά προστατευόμενων. Και συμπληρώνουν τις φορολογικές τους δηλώσεις ανάλογα.

Επιτέλους μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση!

Η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε με πείσμα να φθηνήνουν καφετέριες, ψησταριές και εστιατόρια (ΑΝ τελικά φθηνήνουν), ενώ όλες οι μελέτες συγκλίνουν ότι έχουμε από τα ακριβότερα τρόφιμα (στο ράφι) και καύσιμα στην Ευρώπη. 

Συμπερασματικά, οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί περί ανάπτυξης στοχεύουν να τρεφόμαστε με σουβλάκια, πίτσες και καφέδες και να ζεσταινόμαστε το χειμώνα κάνοντας ποδήλατο ή τζόγκινκ προς και από τις καφετέριες και τις ψησταριές...