Ανασχηματισμός, όπως ανακύκλωση

Η νέα φουρνιά υπουργών που διορίστηκε μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και την ανασύνθεση της κυβέρνησης, αποτελεί  παλιά, καθιερωμένη και οικτρά αποτυχημένη συνταγή του πολιτικού συστήματος. Η έννοια του "προβεβλημένου στελέχους", του πολιτικού που διαθέτει μηχανισμό προσλήψεων και "τακτοποιήσεων", θριαμβεύει και πάλι όσον αφορά την διαδικασία επιλογής. Τα τζάκια διαιωνίζονται και οι παρατρεχάμενοι τρίβουν για μια ακόμη φορά τις παλάμες τους για το επερχόμενο τσιμπούσι, ίσως πιο λιτό αυτή τη φορά λόγω κρίσης, αλλά πάντως τσιμπούσι. Η ομάδα του ΠΑΣΟΚ που υπουργοποίηθηκε έχει πίσω της από ένα προσωπικό κομματικό ασκέρι έτοιμο να υπερασπιστεί προνόμια και θεσούλες, να διεκδικήσει πόρους και να ορίσει τις μοίρες μας. Κενοί οιουδήποτε ιδεολογικού περιεχομένου, γι' αυτούς η εξουσία είναι μοίρασμα κρατικών λάφυρων και ανέξοδη αερολογία περί "ανάπτυξης" για τους "πολίτες". Μια γενιά αποτυχημένων υπερ-επικοινωνιακών ανθρωπάκων, έχουν ανάγει σε τέχνη την ικανότητα να χαϊδεύουν αυτιά, να υπόσχονται, να υποδύονται τους απλούς και προσβάσιμους, τα δήθεν παιδιά του λαού που έτυχε να σκαρφαλώσουν στα ανώτατα κλιμάκια. Ενσωματώνουν τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μας, όσων τους ψήφισαν και όσων τους πίστεψαν σαν ηγέτες. Πρέπει να είναι κανείς αυτιστικός ή κομματικά ταγμένος για να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοιο εξευτελισμό. Παλιά έταζαν άρρωστα παιδιά σε αγίους, τώρα τάζουν άνεργα παιδιά στα κόμματα για να επιβιώσουν και εφόσον αυτό συντελεστεί, είναι εφ' όρου ζωής ταγμένα εκεί. Το ΠΑΣΟΚ, ένας κατά κυριολεξία χρεοκοπημένος οργανισμός, ένα συνονθύλευμα καιροσκόπων που επιβιώνει δια του μπουρ μπουρ, είναι το κόμμα που έθεσε τη χώρα στο καθεστώς των υπανάπτυκτων χωρών ενώ υποσχόταν τη "Δανία του Νότου", και που προήδρευσε ατάραχο μιας αργά επερχόμενης οικονομικής καταστροφής ανάλογης με ήττας σε πόλεμο, ενώ μιλούσε για "πιστόλι στο τραπέζι". Αυτός ο ιδιοτελής συφερτός, που θα έπρεπε να λογοδοτεί στη δικαιοσύνη για την κατάληξη των "πολιτικών" τους, σήμερα επανακάμπτει σε μια ακόμη κυβέρνηση με απαξιωμένα στελέχη όπως ο Χρυσοχοϊδης και η Φώφη (τουλάχιστον γλιτώσαμε τον Μπάρι τον Νκουνκουλλόμπουλλο...) και στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης τον πολύ Ευάγγελο. Ο τελευταίος, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι ο άνθρωπος πίσω από το νόμο περί ανευθυνότητας υπουργών και το χαράτσι, δηλαδή αυτός που θεσμοθέτησε την ασυδοσία της εξουσίας αλλά και τον ωμό εκβιασμό των πολλών (ότι θα μας κόψει το ρεύμα) υπέρ των λίγων (μεγαλοφοροφυγάδων της λίστας Λαγκάρντ), που έκρυβε στο συρτάρι του. 

Είναι σαφές ότι δεν χρειαζόμαστε άλλες εκλογές γιατί δεν έχει υπάρξει ακόμη εκείνη η σύμπτυξη του πολιτικού σκηνικού για ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και έκφραση υπαρχόντων με νέους τρόπους, δυστυχώς με μόνη εξαίρεση τους φασίστες. Είναι ένα από τα γνωστά ελληνικά παράδοξα ότι όλα αυτά αργούν, περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα. Ένα άλλο ελληνικό παράδοξο και μια βαθιά συντηρητική λογική είναι η ευρεία αντίληψη ότι αν κάποιος πολιτικός αναδειχθεί στην εποχή του ως ικανός, το ίδιο θα συμβεί αργότερα και με τους απογόνους του, δηλαδή εκλέγουμε σόγια, όχι ανθρώπους. Με αυτή τη λογική εκλέξαμε δύο διαδοχικούς πρωθυπουργούς, λες και η χώρα ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση, δεδομένης της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού να τη διαχειριστεί, φέρουν οι "νοικοκυραίοι", οι συντηρητικοί άνθρωποι για τους οποίους η κοινωνική ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει εντός της οικογένειας, ευρύτερης και ευρύτατης. Όλους τους υπόλοιπους τους κατατάσσουν από αδιάφορους ως εχθρούς, όπως ακριβώς κάνουν και οι μαφιόζοι.

Όμως ακόμη και γι αυτή την κυβέρνηση των αποδεδειγμένα αποτυχημένων, των υπουργών του "λεφτά υπάρχουν" και της "νέας διακυβέρνησης", υπάρχει διακύβευμα. Δεν είναι όπως παλιά η διαιώνισή της στην εξουσία, είναι δεδομένο ότι αυτό έχει ήδη απαλειφθεί σαν πιθανότητα: Είναι βέβαιη η αποπομπή της όποιας κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές, κανένας πολιτικός σχηματισμός όσο ευρεία βάση και να διαθέτει, δεν μπορεί να επιβιώσει έχοντας επιφέρει τόσο πόνο στο εκλογικό σώμα. Στο εξωτερικό ήδη αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα σαν πρωθυπουργό εν αναμονή, αν και με τις μεγαλύτερες επιφυλάξεις όσον αφορά τη δική του πολιτική αθυροστομία. Το διακύβευμα γι αυτή την κυβέρνηση είναι η δυνατότητα αυτών των υπουργών να ζήσουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα στην χώρα, όταν τελειώσει η θητεία τους και η καριέρα τους στην πολιτική. Ας μην το σκεφτούν αυτό σαν απειλή από αυτό τον ταπεινό ιστότοπο, που ποτέ δεν διακήρυξε βία. Νομίζουμε ότι είναι μια αυτονόητη έκβαση, μια σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια όσων έχουν συμβεί αλλά κι αυτών που πρόκειται να συμβούν. Τέτοια κολοσσιαίου μεγέθους αποτυχία και ανικανότητα δεν μπορούν να καλύπτονται εσαεί με επικοινωνιακά κόλπα τύπου "success story". Δεν μπορείς να πει κανείς στο μακροχρόνια άνεργο, στον πνιγμένο στα χρέη, στον γονιό του οποίου τα παιδιά υποσιτίζονται ότι πετύχαμε. Δεν πετύχαμε παρά να διατηρήσουμε ανέπαφο το κατά κανόνα (υπάρχουν εξαιρέσεις) άχρηστο δημόσιο που κτίστηκε πάνω σε πελατειακές σχέσεις. Ακόμη δεν έχει γίνει καμία σοβαρή τομή, ακόμη δεν έχει αποκρατικοποιηθεί καμία από τις σπάταλες κρατικές επιχειρήσεις, ακόμη δεν έχουν ξηλωθεί τα θεσμικά πλαίσια και οι "λειτουργοί" που επέτρεψαν την απαξιώσή τους, ακόμη δεν έχουν απελευθερωθεί επαγγέλματα-κλειδιά όπως του δικηγόρου, ακόμη δεν έχουμε έγκαιρη απόδοση δικαιοσύνης, ακόμη οι υποδομές υγείας παραπαίουν και το πιο βδελυρό όλα, ακόμη απολογούνται οι υπουργοί στην τρόικα σαν αδιάβαστα σχολιαρόπαιδια. Τέλος, το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο, ακόμη δεν έχει αποδοθεί απολύτως καμία ευθύνη γι αυτό το χάλι!

Είναι βέβαιο ότι η νοοτροπία του "διορίζειν προς εκλέγεσθαι" (και επανεκλέγεσθαι κοκ.) δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν λογοδοτήσουν για την άθλια αυτή πρακτική τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς που έχουν διορίσει χιλιάδες άχρηστους στις καρέκλες της δημόσιας διοίκησης. Αν δεν τιμωρηθεί κάποιος για τη χρήση κρατικών πόρων προς εξαγορά ψήφων, δεν πρόκειται να γίνει καμία αποτελεσματική μεταρρύθμιση. Δεν είναι κυβερνήσιμο ένα έθνος που εκλαμβάνει την δημόσια διοίκηση ως πάροχο απασχόλησης, αντί για εργαλείο ποιοτικής διαβίωσης και ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια στο δημόσιο, είναι γεμάτο από διευθυντές της πλάκας που στην αγορά δεν θα τους έπαιρναν ούτε για κλητήρες. Το χειρότερο όμως είναι ότι η πολιτική προσέγγιση "business as usual", η άρνηση του μεγέθους της αποτυχίας και η αποφυγή ανάληψης των πολιτικών ευθυνών με την ανακύκλωση αερολόγων στους υπουργικούς θώκους, απαξιώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική διαδικασία και βέβαια δεν φέρνει κοντύτερα καμία λύση. Τι σκεφτόταν ο Σαμαράς όταν διόριζε (ξανά!) τον άκρατο παρλαπίπα Παναγιωτόπουλο, τον μουράτο ποζέρ Αβραμόπουλο, την κληρονομικώ δικαιώματι υπερσοσιαλίστρια Φώφη; Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι στην ρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας από τους ίδιους, που επιτάσσει ότι αυτή τη φορά η έλλειψη τομών στη δημόσια διοίκηση και η διαιώνιση του τέλματος θα καταστρέψει εντελώς την υστεροφημία τους, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους.

Πονάει ΕΡΤ, κλείσει ΕΡΤ...

Δεν έμελε να είναι οι εκατομμύρια άνεργοι, η πεντάχρονη ύφεση, οι τιμές βασικών προϊόντων που πάνε από το χωράφι στο ράφι μέσω Ελβετίας. Δεν έμελε να είναι η απαξίωση της δικαιοσύνης, η υποβάθμιση των παροχών υγείας ή ο διεθνής εξευτελισμός. Όχι, η διάλυση της τρικομματικής κυβέρνησης που  παρά λίγο να οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση (στο χρηματιστήριο όχι "παρά λίγο", κανονικότατα), ήταν η χιλιοτραγουδισμένη, η τσαχπίνα και σκανταλιάρα, η εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, για τους φίλους, εραστές και βιαστές - ΕΡΤ. Είναι ακριβές αυτό που αναφέρετο συνεχώς στα μήντια, ότι επρόκειτο για στρεβλό όργιο: η ΕΡΤ εξεδίδετο συστηματικά αλλά όχι εις τους πελάτας που επλήρωναν και εσυγκροτούσαν ολόκληρη την ηλεκτροδοτούμενη ελληνική οικονομία με το ανταποδοτικό τέλος (η ανταπόδοση ήταν το σερβίρισμα των Παπαρίζου, Ρουβά και Παπαδόπουλου ως ελληνικό πολιτισμό). Άλλοι επλήρωναν και άλλοι εσυνουσιάζοντο! Η ΝΔ ως πρώτο κόμμα ανέκραξε πολλάκις "ρε παιδιά, να οργανωθούμε" και εκεί που ήταν στα τέσσερα και "παθητική" (μονοψήφια ποσοστά στις συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες), βρέθηκε με το χέρι στον διακόπτη, κυρίαρχη του σήματος, έστω και αν αυτό είναι το "μαύρο" της οθόνης...

Ο πρωθυπουργός Αντώνης μπορεί να έχει ένα μειλήχιο ύφος, να ρέπει προς τη λογοτεχνία και το λυρισμό, να είναι συγκαταβατικός με τους Ευρωπαίους και προσγειωμένος στις δημόσιες εμφανίσεις, αλλά έχει μαθητέψει τον νεοελληνικό πολιτικό αρχηγισμό σε άλλα χρόνια, δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Το ότι ο ίδιος δεν φέρει πλήρες και αναλλοίωτο το βαφτιστικό του όνομα ("Αντώνιος") είναι παραχώρηση στη νεωτερικότητα και το προσγειωμένο δημόσιο στυλ που καλλιεργεί. Στην πραγματικότητα έχει γαλουχηθεί από το ηγετικό ύφος του Ανδρέα και τον "δικαιώματι" προεδρικό αέρα του φίλου του, του Κώστα. Δεν είναι νιού έιτζ τύπος, ακούει κάποιους, πιστεύει λίγους και εφαρμόζει αυτά που ξέρει, ότι για να κυβερνήσεις πρέπει να δείχνεις πυγμή. Ένα χρόνο τώρα, έχοντας βγει πρώτο κόμμα σε δύο διαδοχικές αναμετρήσεις (έστω και με ποσοστά αβαρίας), ανέχτηκε τον Μανιτάκη να τον κοροϊδεύει δια της διοικητικής μεταρρύθμισεως. Ώσπου ένα πρωϊ του Ιούνη ανεφώνησε "σώνει!" και απόσωσε η ΕΡΤ...

Είναι δύσκολο να υιοθετήσει κανείς τη θέση του κύριου πυρήνα της δεξιάς (και του ΣτΕ) ότι η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ ήταν σωστή. Οτι και να πεις, επιφέρει ανεργία σε χιλιάδες εργαζόμενους. Είναι όμως εξίσου δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ της διαιώνισης του μοντέλου της ΕΡΤ, που ήταν ένας δημόσιος οργανισμός κομματικής ιδιοκτησίας και χρήσης. Όπως κι η Ολυμπιακή, η δημόσια ραδιοτηλεόραση ήταν από τη παλαιοπασοκική περίοδο και χωρίς ουσιαστική αλλαγή κατά την Νεο-Δημοκρατική διακυβέρνηση, ένα ζουμερό βιλαέτι ημετέρων. Η ψευδο-αριστερή πλειοδοσία με τα λεφτά άλλων και η διάχυτη αντίληψη ότι το κρατικό χρήμα είναι ιδεολογικώς αμόλυντο και ποσοτικώς αστείρευτο, γιγάντωσαν την κομματική κυριαρχία. Η κουλτούρα έγινε "λαϊκή", η ενημέρωση ρηχή και η τηλεθέαση έπεσε στα τάρταρα. Όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα, δεν βοήθησε και η προκλητική ιδιαιτερότητα του ανταποδοτικού τέλους μέσω της ΔΕΗ. Το κομματικό αλισβερίσι χρεωνόταν κατ'ευθείαν στον κόσμο και συνέχισε να το χρεώνεται σε μια εποχή που αυτός ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει ούτε το ρεύμα που καταναλώνει. Και παρά το φόρο που επέβαλε το κράτος στους απανταχού καταναλωτές ρεύματος -ήταν δεν ήταν καταναλωτές του προϊόντος της ΕΡΤ- η επιδοτούμενη δημόσια ραδιοτηλεόραση πουλούσε ΚΑΙ διαφημίσεις, με άλλα λόγια εισέπραττε από παντού - και ήταν και στον πάτο της τηλεθέασης.

Όμως αυτό που καθόρισε την μοίρα της ΕΡΤ, και είναι τραγική αυτή η μοίρα γιατί η δημόσια ραδιοτηλεόραση περιείχε θύλακες αριστείας (όπως την ΕΡΤ3, τα μουσικά σύνολα και το ψηφιακό αρχείο), είναι η ανεπάρκεια της ενημέρωσης που παρείχε (και πάλι με λαμπρές εξαιρέσεις όπως "Εξάντας", "Μηχανή του Χρόνου", "Σαν σήμερα", "Εκατολογία", "Στα Άκρα" κλπ). Ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος αλλά κυρίως οι μεγαλοδημοσιογράφοι της ΕΡΤ, προνομιούχοι ως προς την πρόσβαση στην εξουσία, οφείλουν να απαντήσουν στους πολίτες που τόσα χρόνια πλήρωναν το μισθό τους από την τσέπη τους, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΗ ΕΓΚΑΙΡΩΣ Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, η οποία πρώτα συντελέστηκε και μετά μαθεύτηκε;

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η ελληνική κοινωνία πλην κομματικών παρατρεχάμενων και άμεσα ενδιαφερόμενων δεν κόπτεται για το κλείσιμο της ΕΡΤ και τους εργαζόμενους της. Κυρίες και κύριοι της ΕΡΤ, και σεις κύριε Λιάτσο, εμετρηθήκατε, εζυγισθήκατε και ευρεθήκατε ελλειπείς, ομολογουμένως όχι με απόλυτα δική σας ευθύνη, αλλά σίγουρα με δική σας ανοχή. Το μαύρο στην οθόνη είναι απότοκο της κομματικής υποβάθμισης που έγινε και με ευθύνη του προσωπικού της, αυτών που επωφελούνταν κι ακόμη και αυτών που έκαναν τη φασίνα, έπαιρναν ένα μισθούλη (συμβασιούχοι κλπ.) και έκαναν μόκο. Αλλά περισσότερο από όλους, υπεύθυνοι για τον αφανισμό της ΕΡΤ είναι η δημοσιογραφική ελίτ της, που έγινε ένα με την εξουσία, αντί να στέκεται μόνιμα και σταθερά απέναντί της με την αυτονόητη αποστασιοποίηση που προσέφερε η κατ'ευθείαν από τους φορολογούμενους χρηματοδότηση. Αντίστοιχα στην Βρετανία που ισχύουν λίγο-πολύ τα ίδια, είναι βέβαιο ότι αν προσπαθούσε οποιαδήποτε -οσοδήποτε λαοφιλής- κυβέρνηση να κλείσει το BBC, θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους ίδιους ακροατές/τηλεθεατές, που νιώθουν συνιδιοκτήτες του δημόσιου μέσου. Οι λαοί εξεγείρονται για τα ασημικά, όχι τα μπιχλιμπίδια.

Τελικά χορέψανε στο Ζάλογγο ή όχι;

Την ώρα που ο μέσος Έλληνας βυθίζεται αργά στα χρέη και την ανεργία, σε μια κατάσταση όπου αρχίζουν να λείπουν τα απαραίτητα για την επιβίωση, οι πολιτικοί μας επιβεβαιώνουν ότι δεν είναι ικανοί για δύο γαϊδάρων άχυρα. Όταν η αγορά έχει ουσιαστικά κατεβάσει ρολά από την έλλειψη ρευστότητας και έμποροι και καταναλωτές κοιτάζονται αμήχανα χωρίς αντικείμενα και μέσα συναλλαγής, στην Βουλή διυλίζουν τον κώνωπα της λίστας Λαγκάρντ, λες και δεν ξέραμε ότι υπήρχε ανέκαθεν μια κάστα εφαπτόμενη στην πολιτική, που έχαιρε διαρκούς φορολογικής ασυλίας. Κόπτονται για την άρνηση του ολοκαυτώματος και τις παραδοσιακές ιστορικές εκδοχές δεξιάς και αριστεράς στις πιο αμυδρές τους λεπτομέρειες (Μπούγιο στη Σμύρνη; Χοροεσπερίδα στο Ζάλογγο;), σαν να μην υπήρχαν ανέκαθεν παράλληλες, πολιτικώς εδραιωμένες "αφηγήσεις" του τι είναι ιστορικά ο Έλληνας. Όμως σε αυτή την σπουδή τους να ξεσκονίσουν τις μύχιες λεπτομέρειες του παρελθόντος μας, αγνοούν το πιο εξόφθαλμο όσο και επώδυνο μάθημα της ιστορίας, που κατέχει ακόμη κι ο μέσος μαθητής της Β' Γυμνασίου: Οτι σε περιόδους κρίσης οι Έλληνες παραδοσιακά χωριζόμαστε σε δύο ή περισσότερα στρατόπεδα και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας ακολουθώντας τυφλά δημαγωγούς που προτιμούν να είναι αρχηγοί περιχαρακωμένων παρατάξεων/παρεών, παρά εργάτες ειρήνης και ευημερίας. Δεν βολεύει καμία παράταξη, ούτε την εθνο-λογούσα δεξιά ούτε τη ταξικο-λογούσα αριστερά, ότι μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή που επέφεραν στη χώρα οι Γερμανοί κατά την κατοχή, έκανε ο εμφύλιος που ακολούθησε. Δεν ζητάει κανείς αποζημιώσεις από τους ΕΑΜοβούλγαρους/γερμανοτσολιάδες, πολιτικοί επίγονοι των οποίων είναι τα αλλοπρόσαλλα ανθρωπάκια που σήμερα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια με σαχλαμάρες τύπου λίστας Λαγκάρντ και αντιρατσιστικής νομοθεσίας, ενώ συνεχίζουν την διαρκή προδοσία του έθνους/ξεπούλημα των εργαζομένων. Δεν πρόκειται για την θεωρία των άκρων που μοιάζουν, η αποτυχία είναι διακομματική, πολιτικά οικουμενική και λογικά αυταπόδεικτη από τη χρεωκοπία που προκάλεσαν: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να παράξουν χρήσιμη πολιτική και να στήσουν αποτελεσματική διοίκηση, ούτε να κάνουν παραγωγική αντιπολίτευση. Ειδικεύονται μόνο στις επικοινωνιακές κορώνες χωρίς αντίκρυσμα, με αποτέλεσμα να ρίχνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής. Απλό παράδειγμα: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν ψηφίσει περισσότερα από 60 νομοθετήματα τα τελευταία χρόνια που υπαγορεύουν την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης, επιβάλλοντας ασφυκτικές διορίες στους υπερφορτωμένους δικαστικούς, οι οποίοι φυσικά δεν μπορούν να τις τηρήσουν - δηλαδή εκθέτουν τους δικαστές απέναντι στο νόμο. Αντί να ενισχύσουν την δικαιοσύνη υλικοτεχνικά και οργανωτικά, αφού κατά γενική ομολογία λειτουργεί με όρους της δεκαετίας του '70, νομοθέτησαν την κατάργηση της ανεπάρκειάς της - που είναι και φθηνότερο! Όταν τα ταμεία δεν θα μπορούν πλέον να πληρώνουν φάρμακα, θα θεσπίσουν την κατάργηση της αρρώστιας και των γηρατειών! Όταν δεν θα έχουμε αρκετά να αγοράσουμε τρόφιμα, θα απαγορεύσουν την  πείνα και πάει λέγοντας...