Δημοκρατία δια βοής

Τις θαυμαστές αυτές μέρες που ακροβατούμε εντός και εκτός ευρώ, είδαμε, εκτός από κάποια λαμόγια να πληρώνουν τη νύφη της ακυβερνησίας στα ανώτατα κλιμάκια, περισσότερη δημοκρατία από ότι έχουμε δει εδώ και καιρό. Ο Παπαδήμος είχε απορριφθεί από Γιωργάκη-Αντωνάκη, αλλά τον επανέφερε στον θώκο η κατακραυγή υπουργών και βουλευτών από τα δύο κόμματα. Επιτέλους, λίγη δημοκρατία, ακούστηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας η φωνή του βουλευτή (50 ΠΑΣΟΚοι, ανυπόγραφοι οι λεβέντες!) αλλά και η αστική δεξιά, που έφριξε πλέον με την κομματική συναλλαγή και θεατρική αδιαλλαξία.

Αναλογιζόμενοι τα υπέρ και κατά ενός ευρωπαϊκού και ενός ασιατικού μέλλοντος, ακούστηκε και έσβησε σαν ηχώ το κάλεσμα σε δημοψήφισμα και τελικά ΓΑΠ και Αντωνάκης έβαλαν στην ηλεκτρική καρέκλα της πρωθυπουργίας τον εκλεκτό των κοινοβουλευτικών τους ομάδων. Αλλά στη ΝΔ έχουν ήδη νίψει τας χείρας τους μην συμμετέχοντας με κοινοβουλευτικούς, για να μπορούν να ψηφίσουν άλλα μετά τις εκλογές, με τη θεσμική δικαιολογία ότι δεν μπορούσαν να αφήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση στο ΚΚΕ. Οι δε ΠΑΣΟΚοι του υπ. συμβουλίου είναι ουσιαστικά η κυβέρνηση ΓΑΠ με ελάχιστες μεταβολές. Αν στις εκλογές του Φλεβάρη οι διαθέσιμες επιλογές είναι πάλι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, καρακιτς εθνικόφρονες ή Ταλιμπάν αριστερά, τότε θα έχουμε λιγότερη δημοκρατία από ότι χθες, όταν οι βουλευτές των δυο μεγάλων κομμάτων (γνωρίζοντας ότι οι καρριέρες τους μάλλον τελείωσαν έτσι κι αλλιώς), κράξανε επιτέλους τους αρχηγούς τους για ανεπάρκεια και έδωσαν μια προσωρινή λύση, έστω και στο πρόσωπο ενός τραπεζίτη.