Πολιτική πτωμαϊνη...

Η συζήτηση περί ανασχηματισμού και η δημιουργία θέσεων αναπληρωτών υπουργών που την προϊονίζει, έφερε στο φως σενάρια για υπουργοποίηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ που προκαλούν εύλογα ερωτήματα: Γιατί η Φώφη και ο Κουκουλόπουλος, και όχι ο Κουλούρης ή ο Πάχτας; Γιατί ο Βενιζέλος (πάλι!) και όχι ο Γιωργάκης (πάλι!!!); Παπαντωνίου, Πάγκαλος, Βάσω, Σκανδαλίδης, Ρέππας; Όλα αυτά τα στελέχη κάθησαν στα ίδια κομματικά όργανα με τους παραπάνω επανυπουργοποιήσιμους σήμερα - προς τι ο αποκλεισμός τους; Είναι φανερό: Φώφη και Πάρις προέρχονται από την τοπική αυτοδιοίκηση και όχι την κυβέρνηση, αυτό είναι το άλλοθι της επιλογής και συνάμα το ξόρκι της αποτυχίας...

Και στο κάτω κάτω, αν θεωρηθεί ότι χρειάζεται μια παλαιοπασοκική ένεση στην τρικομματική, γιατί να μην ταριχεύσουμε μερικούς εκλιπόντες: Τρίτση, Μόραλη, Χαραλαμπόπουλο, ακόμη και τον ίδιο τον Ανδρέα για μια παγκόσμια σοσιαλιστική πρωτοτυπία! Δηλαδή οι σοβιετικοί που ταρίχευσαν τον Λένιν ήταν καλύτεροι; Άλλωστε την εποχή που είναι σχεδόν όλα προαποφασισμένα και προϋπογεγραμμένα στα μνημόνια και υπαγορεύονται από την τροϊκα, θα είναι εξ' ίσου αποτελεσματικοί ως υπουργοί με ταριχευμένα πτώματα, ενώ τα πτώματα θα έκαναν μικρότερη ζημιά αφού δεν θα μπορούσαν να χώσουν κι άλλους "φίλους" και "υποστηρικτές" στο δημόσιο προς επανεκλογή...

Απανωτές κτηνωδίες στη Μανωλάδα

Μετά τα επεισόδια στην Νέα Μανωλάδα Ηλείας, όταν φραουλοπαραγωγοί πυροβόλησαν κατά ξένων εργατών που απαιτούσαν απλήρωτα ημερομίσθια, νέα κτηνωδία καταγράφεται στην περιοχή, περισσότερο εκτεταμένη και απάνθρωπη, οδηγώντας τους αλλοδαπούς εργάτες σε απόγνωση.

Συγκεκριμένα μετά το παραπάνω επεισόδιο, ορδές τηλεοπτικών ρεπόρτερ κατέκλυσαν την περιοχή για να καταγράψουν τις "άθλιες" συνθήκες διαβίωσης των αλλοδαπών εργατών. Οι ρεπόρτερ δεν χάνουν ευκαιρία να υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια τους εργάτες, βάζοντας μικρόφωνα στο πρόσωπό τους και εξαναγκάζοντάς τους με κάθε μέσο σε κάποια "δήλωση". Οι εργάτες αναγκάζονται επίσης να επιδείξουν τους άθλιους χώρους διαμονής τους σε κάμερες και "δαιμόνιους" και να διηγούνται πάλι και πάλι σε κάθε κανάλι που τους κάνει την τιμή να τους προβάλει, την ιστορία με τα απλήρωτα μεροκάματα που διεκδικούν και την αδιαφορία εργοδοτών και κράτους. Το πιο κτηνώδες όμως, που σίγουρα θα απασχολήσει τις αρμόδιες αρχές της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των προσφύγων, είναι το λυπημένο και καταστεναχωρημένο ύφος των ρεπόρτερ, καθώς ανοίγουν τα νάυλον και σηκώνουν τα κιλίμια στα καταλύματα των αλλοδαπών εργατών. Προσπαθούν πολύ οι άνθρωποι για εκφράσεις συμπόνοιας και οργής αλλά τους βγαίνει αηδία και σιχασιά και τα πρόσωπά τους φωνάζουν "παιδιά να φύγουμε γρήγορα".

Η νέα κτηνωδία στην Μανωλάδα ολοκληρώνεται με το ξεχειλίζων ενδιαφέρον και τις μεγαλειώδεις εκφάνσεις ανθρωπισμού στα αθηναϊκά στούντιο, απ' όπου γίνονται οι ζωντανές συνδέσεις με τους τόπους των μηντιακών μαρτυρίων στην Ηλεία. Η οργή και η απέχθεια για τις απάνθρωπες συμπεριφορές κατά των μεταναστών, όπως αποτυπώνονται στα πρόσωπα των μεγαλοδημοσιογράφων των Αθηνών μπορούν να περιγραφούν ως εγκλήματα, αν όχι κατά της ανθρωπότητας σίγουρα κατά της νοημοσύνης τηλεθεατών και πολιτών που βλέπουν πάλι απροσμέτρητη υποκρισία να βασιλεύει για λίγες μονάδες τηλεθέασης και για την απόσειση ευθυνών. Ευτυχώς οι κακοποιημένοι μετανάστες στη Μανωλάδα μπορούν να ελπίζουν ότι η μηντιακός κουρνιαχτός θα κατακαθήσει γρήγορα: Κράτος και κανάλια εξαφανίζονται μόλις χαλαρώσει το ενδιαφέρον της "επικαιρότητας" και παρουσιαστεί το επόμενο "καυτό" θέμα και τους αφήνουν (όπως έγινε μετά από παρόμοια επεισόδια το 2008) ήσυχους στη δυστυχία τους.

Επίορκε!

Μαζεύεται πλήθος
περίεργες φάτσες
ψάχνουν επίορκο λέει
 
Αυτός είν' κρυμμένος 
νομικά κατοχυρωμένος
κι ο κόσμος γελάει ή κλαίει
 
Υπηρεσία, δουλειά
αξιολόγηση, παρουσία
γι’ αυτόν είναι άγνωστες λέξεις
 
Δεν ξέρει να γράφει
δεν έχει προσόντα, αλλά δίνει
στον κόσμο διαλέξεις
 
Επίορκε, επίορκε
κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι
 
Τα χρόνια περάσαν
τον είδανε όλοι
ήταν καλά βολεμένος
 
Οι νέοι γεράσαν
και φύγαν οι γέροι, 
αυτός γερά γαντζωμένος
 
Ψάχνει το πλήθος
να τον ξετρυπώσει
κανένας πια δε γελάει

Άφαντος ο επίορκος 
έχει ριζώσει
και μισθό τραβάει

Επίορκε, επίορκε
κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι

(προφητικό το τραγούδι "Γαρύφαλε" του Γ. Κιουρτσόγλου και των "Πελόμα Μποκιού", που γράφτηκε το 1970. Ταπεινές συγγνώμες παιδιά...)

Τα μικρομέγαλα της Ευρώπης...

Είμαστε μια μικρή χώρα με μεγάλες τράπεζες που όμως έχουν καταντήσει να έχουν πλέον μικρή αξία, των οποίων οι μεγάλες επιχειρηματικές κινήσεις αν και έχουν μκρό αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά, αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στα μεγάλα σαλόνια, όπου γίνονται μικροί συμβιβασμοί ("βρείτε τουλάχιστον 10%") ώστε να στηριχθούν από τα μεγάλα ταμεία της μικρής σε αλληλεγγύη Ευρώπης. Δηλαδή, μικροί βάτραχοι σε μεγάλους βάλτους, που με μικρές φωνές προσπαθούν να αποτρέψουν τα μεγάλα βουβάλια να τους τσαλαπατήσουν...

"Μπορούμε να πάμε να συγχωνευτούμε τώρα κύριε Τόμσεν;"

Προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ: σιγά τα ωά!

  
Χαλαρώστε λίγο, πώς κάνετε έτσι; Πρώτη φορά βλέπετε μαϊμουδιές πολιτικών;

Φυλακές ώρα μηδέν

Οι φυλακές βρίσκονται στο σημείο έκρηξης. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι είτε φοβισμένοι είτε διαφθερμένοι, οι ιθύνοντες αδιαφορούν και οι θησαυροφύλακες μετράνε τα λεφτά, αγνοώντας τις ψυχές. Στο μεταξύ οι έγκλειστοι δημιουργούν μέσα στις φυλακές το μόνο που ξέρουν: έναν υπόκοσμο εντός των τειχών, αντίστοιχο σε δομή και ιεραρχία και συχνά συνεργαζόμενο με τον έξω, που όμως ασφυκτιά και είναι έτοιμος να ξεχυθεί.

Και τι μας νοιάζει εμάς για τους φυλακισμένους, μέσα στην φτώχεια και τη μιζέρια μας; Όμως να που επικίνδυνοι δραπέτες ήδη κόβουν βόλτες έξω από τα σπίτια μας και οι σφαίρες πέφτουν επί δικαίων (με θύματα αθώους πολίτες που βρίσκονται σε λάθος μέρος λάθος στιγμή) και αδίκων, σε άλλη μια θεαματική αποτυχία του κράτους. Για ολόκληρη πτέρυγα τριακοσίων φυλακισμένων στον Κορυδαλό αντιστοιχεί ένας και μόνον σωφρονιστικός, ενώ αλλού στο δημόσιο υπάρχουν εκατοντάδες "διευθύνσεις" με ένα μόνο υπάλληλο (κατά κανόνα διευθυντή) και χωρίς αντικείμενο, με άλλα λόγια κλασσικές πελατειακές αργομισθίες.

Είναι εμφανές ότι όλοι, ελεύθεροι και έγκλειστοι, πληρώνουμε την ίδια θεσμική κατάρρευση, μόνο που γι' αυτούς είναι πιο επώδυνη. Εκτός του ότι είναι συνάνθρωποι που υποθετικά θα μπορούσαν να προσφέρουν αντί να καταστρέφουν και να υπονομεύουν, είναι και θέμα ασφάλειας. Οι συμπεριφορές των κρατουμένων γίνονται κάθε μέρα και πιο απελπισμένες, οι αποδράσεις πιο συχνές και μέθοδοι όλο και πιο επικίνδυνες με αποκορύφωμα την στρατιωτικού τύπου επιχείρηση κατά των φυλακών Τρικάλων και τη μαζική απόδραση έντεκα σκληροτράχηλων κακοποιών. 

Ο Ιρλανδός πολιτικός του 16ου αιώνα Έντμουντ Μπέρκ που  είπε ότι "το μόνο που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει, είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι" είπε επίσης για τους παρανομούντες "αν οι νόμοι είναι εχθροί τους, γίνονται εχθροί των νόμων. Όσοι έχουν πολλά να ελπίζουν και τίποτα να χάσουν θα είναι πάντα επικίνδυνοι". Αν οι επικίνδυνοι είναι μέσα ή έξω από τα κάγκελα, δυστυχώς αυτό δεν το διευκρίνησε ο κύριος Μπερκ...