Ωρ βουάρ Μαντάμ...
Είναι σαφής ένδειξη πολιτικής ρηχότητας ενός λαού, η διαρκής αναζήτηση μεσσία για την πολιτική του απολύτρωση, δηλαδή την απόσειση των πολιτικών του ευθυνών. Πάντα πριν τις εκλογές λιβανίζουμε τους πεφωτισμένους ηγέτες μας, και πάντα μετά τις εκλογές τους καθυβρίζουμε και τους ελεεινολογούμε για τις απογοητευτικές επιδόσεις τους. Ψάχνουμε κάποιον να πιαστούμε, να κρεμάσουμε σε αυτόν τις ελπίδες και τα ακατανόμαστα “θέλω” μας, που είναι συνήθως του τύπου “δώσε και σε μένα μπάρμπα”.
Αυτές τις μέρες,
τον τίτλο του μεσσία έλαβε τιμητικώς ο
Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν και κατ'
επέκταση η σύζυγός του Μπριτζίτ. Βέβαια,
πρέπει να το θέλει η κούτρα σου να
κατεβάζει ψείρες... Ο μεσιέ λε πρεζιντάντ
ντε να ρεπουμπλίκ ήθελε το ιστορικό
βήμα της Πνύκας για να κάνει σημαντικές
δηλώσεις για την Ευρώπη, που τελικά δεν
αποδείχτηκαν και τόσο σημαντικές εκτός
από το αυτονόητο “πρέπει πάση θυσία να
περισώσουμε την ένωση”. Απλά ήθελε ένα
γεωγραφικό σημείο με πολιτική σημειολογία
αλλά και αντίστιξη στην γερμανική
υπεροπλία των βορειοευρωπαϊκών φόρουμ.
Ήθελε να δείξει ότι συντάσσεται με τον
ευρωπαϊκό νότο - όχι τον μίζερο, ζητιάνικο
τον σημερινό, αλλά τις αλλοτινές δόξες.
Ήθελε αρχαιοελληνικό κάλλος στο
ντεκόρ ο άνθρωπος.
Ακολουθώντας
την συνταγή του προκατόχου του Μιτεράν,
που είχε πει ότι η πολιτική είναι
διαχείριση συμβόλων, διάλεξε ένα σύμβολο
να διαχειριστεί μια μάλλον μη-διαχειρίσιμη
κατάσταση - αλλά αυτό θα απασχολήσει
τους ιστορικούς του μέλλοντος. Τους
γραφιάδες του παρόντος απασχολεί ο
τρόπος που προβλήθηκε η επίσκεψη Μακρόν
στην Ελλάδα. Λεπτό-προς-λεπτό τηλεοπτική
κάλυψη από την ώρα της προσγείωσης ως την απογείωση
του προεδρικού αεροσκάφους. Προσφωνήσεις,
αντιφωνήσεις, λεπτομέριες μετακινήσεων,
αγήματα, ευτράπελα, τα ρούχα, τα παπούτσια,
η φινέτσα (πάντα γαλλική, ας είναι λέξη
ιταλική), ο Πάκης με φροντιστηριακά
γαλλικά (είχε και έδρα σε
γαλλικό πανεπιστήμιο – μάλλον κατά τον
ίδιο τρόπο ο Κυριάκος εισήχθη στο
Χάρβαρντ) και βέβαια οι αναφορές στην
οικονομική μας κατάσταση, τις ελπίδες
για το χρέος και την προοπτική της χώρας.
Κανείς δεν αναφέρθηκε στην κατάσταση
που αντιμετωπίζει ο ίδιος ο Μακρόν στην Γαλλία τώρα, στην
δημοσκοπική του πτώση και στις
έντονες αντιδράσεις στους εργασιακούς του νόμους. Φαίνεται ότι το ειδύλλιο του
νεοεκλεγέντος με το λαό του, έχει μετατραπεί
σε άλλη μια συγκαταβατική συμβίωση.
Θυμίζουμε την
ελπίδα και την ευφορία που συνόδευσαν
την νίκη του Ολάντ στις προηγούμενες
εκλογές. Η τότε σχέση του σοσιαλιστικού
κόμματος με την γαλλική κοινωνία αποτελεί
την απόλυτη αντίφαση με την σημερινή
του εικόνα, όπου οι σοσιαλιστές βρίσκονται στα πρόθυρα διάλυσης. Ο δε Μακρόν μάλλον έχει αφήσει το πιο λαμπρό μέρος
της καριέρας του πίσω του, αλλά οι ιθαγενείς
του νότου βλέπουν σε αυτόν τον μεσσία
που αποδείχτηκαν ότι δεν ήταν οι Σαμαράς, Στουρνάρας, Βαρουφάκης και Τσίπρας.
Μας είπε για επενδύσεις και αναπηδήσαμε.
Μας μίλησε για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη
και αναθαρρήσαμε. Μας κοίταξε βαθιά και
μας είπε ότι η Γαλλία είναι εδώ για μας
και αναγαλιάσαμε. Κάθε φορά που η
ευγενική αλλά ελαφρώς ξεθωριασμένη Μπριτζίτ
έλεγε κάτι κολακευτικό για τους χώρους
που ξεναγήθηκε, επιτόπια ρεπορτάζ
εκθείαζαν “το βάθος της γνώσης της”.
Παρεπιμπτόντως, τελευταία έχει γίνει
παράδοση οι ένοικοι του Ελυζέ
να αλλάζουν τις συζύγους τους κατά τη
διάρκεια της θητείας τους. Λέτε να κάνει
και ο Μακρόν την ανανέωση που αποτελεί πλέον καθιερωμένη πρακτική; Πάντως η μαντάμ Μπριτζίτ
δήλωσε ότι της άρεσε τόσο πολύ η Αθήνα
που δεν ήθελε να φύγει - με το ζόρι ανέβηκε
τη σκάλα του προεδρικού αεροσκάφους,
η αναχώρηση του οποίου καλύφθηκε σε εθνικό τηλεοπτικό
δίκτυο μέχρι αποκολλήσεως των τροχών από τον διάδρομο του ¨Ελ. Βενιζέλος".
Για ένα 24ωρο
λοιπόν βρήκαμε κάποιον να πιαστούμε,
το λεβέντη το Μανουέλ, που ανέβηκε στην
Πνύκα για να τρίξει τα δόντια στους
Γερμανούς δυνάστες μας. Αφού
δεν μπόρεσε ο Στρατούλης, ο Λαφαζάνης
και η Ζωή (ποιά Ζωή; ντροπή σας ανίδεοι!)
ας είναι το μορτάκι από το Παρί. Μόνο
που φοβάμαι ότι μόλις προσγειωθεί το
προεδρικό αεροσκάφος στο "Ορλί", όλα θα
ξαναγίνουν όπως πριν, εμείς θα εξακολουθούμε
να χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλα μας και θα συνεχίσουν
να μας φορολογούν μέχρι αποστράγγισης,
ενώ τα εισοδήματα μας θα αποκλίνουν όλο
και περισσότερο από την “Ευρώπη της
αλληλεγγύης” που διακυρήχθηκε περιλάμπρως στον ιερό βράχο. Όμως θα έχουν μείνει
για πάντα στην καρδιά μας οι καλές
προθέσεις του ανδρός (που βέβαια θα επικαλεστεί γερμανικό δάκτυλο
για τη μη-υλοποίησή τους) και οι γλυκές
κουβέντες της συζύγου του, να μας
απάλυναν τον πόνο. Δεν ξέρεις, αν ο Μανωλάκης
τελικά την κάνει σκάντζα για κάποια πιο νωπή (όχι εντολή, σύζυγο λέμε) μπορεί να μας ξανάρθει η ευγενική Μπριτζίτ και να
μείνει, να μας θυμίζει για πάντα το κουράγιο που κάποτε μας κόμισε εκ Παρισίων. Κελ τριστές...
