Όχι αρεστούς, εκτός αν είναι από καλές οικογένειες...

Σαν γνήσιοι βεδουϊνοι της ερήμου που δημιουργούμε γύρω μας, ψηφίζουμε τους απογόνους των προηγούμενων αρχηγών που ξέρουν το δρόμο από παλιά, να οδηγήσουν το αξιολύπητο ελληνικό καραβάνι στην επόμενη όαση. Κάποτε επιλέγαμε Σόλωνα και Περικλή, τώρα ορίζουμε τις επιλογές μας μεταξύ του Γιωργάκη και του Κωστάκη. Αυτή η καταβαράθρωση δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη συνδρομή της αριστεράς, που κατέφερε με την αφοσίωσή της στην ταξική υπερφι(α)λολογία και το βάλτωμα σε περιφερειακά θέματα ολοκληρωτικής αυτομφαλοσκόπησης να καταστεί άσχετη με τα κύρια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Τα ιδεολογικώς βαριά κόμματα της αριστεράς αντί να προτείνουν ουσιαστικές κοινωνικές αλλαγές, στήνουν επεισόδια στο λιμάνι υπέρ εργαζομένων με εξαψήφιες αποδοχές. Στο δε ΠΑΣΟΚ, εκτός από ρετσίνα κι άσματα επινίκεια, οι "απλοί στρατιώτες" σπρώχνονται σαν ξαναμέννα κριάρια στην πόρτα της στάνης να ορμίσουν στις μπαμπού πολυθρόνες της πράσινης ανάπτυξης που φέρουν και οικολογικά αυτοκίνητα, ενώ ο Γιωργάκης από το μπαλκόνι προκυρήσσει αξιοκρατία διαδικτυακώς, προς άτομα με εμπνευσμένα ιστολόγια (πρόεδρε, πληζ...).

Γιωργάκης και Κωστάκης, δύο συνέλληνες που έχουν πιο πολλά κοινά μεταξύ τους από οποιονδήποτε άλλον. Δύο άνθρωποι με δεδηλωμένες ιδεολογίες λάιτ. Παλιότερα περιγραφόταν σε μανιφέστα και τώρα σε "σχέδια", προς προεκλογική κατανάλωση του αναποφάσιστου, μετριοπαθούς και νεφελώδους κέντρου, λίγο πιο δεξιά ο ένας, λίγο πιο αριστερά ο άλλος αλλά και οι δύο με χαμηλά λιπαρά και προκάτ όραμα που απαγγέλεται σαν ποίημα στα ντιμπέιτ και τελικά με κοινές προοπτικές: να κρατήσουν εαυτούς και ημετέρους στις πολυθρόνες μπαμπού όσο το δυνατόν περισσότερο "για το καλό του τόπου" ενώ προετοιμάζουν εαυτούς (σόλο) για ύπατα πολιτειακά αξιώματα και τα αντίστοιχα κόμματα τους για την αντιπολίτευση, όπως καλή ώρα τώρα του Κωστάκη. Και στη μέση σαν κερασάκι στη τούρτα καρπώνεται ανέξοδα την αναμπουμπούλα ο Καρατζαφέρης, που σε λίγο θα ακούγεται ως ο πιο σώφρων και ευθύς Έλληνας πολιτικός. Αναμασώντας τις ίδιες τετριμμένες εξαγγελίες και αναπαράγοντας τα λογής αδιέξοδα, παραδίδεται η πολιτική ατζέντα σε αυτούς που μιλάνε μεν με τη φωνή της λογικής, αλλά σε νηπιακό επίπεδο. Είπαμε λάιτ θέλει ο κόσμος, αρκεί να διαφοροποιείται κάπως από το παραδοσιακό κομματικό μπίρι μπίρι.

Η προηγούμενη κυβέρνηση είναι η πρώτη στην ελληνική ιστορία, της οποίας η θητεία καθορίστηκε από δημοσκόπους. Ρίξαν τα νούμερα του Κωστάκη, του έριξε ο Γιωργάκης τη φόλα με την εκλογή προέδρου, τον έσπρωξε και ο Σουφλιάς, πήδηξε με την ελπίδα ότι υπήρχε ένα ελάχιστο δίχτυ αντανακλαστικής συσπείρωσης, αλλά έσκασε σαν καρπούζι στην άσφαλτο. Μπορεί τώρα να μοιάζει μακρινό αλλά είναι εξαιρετικά πιθανόν να συμβεί το ίδιο και στη νέα κυβέρνηση τεχνοκρατο-ιδεολόγων που βγήκαν υποσχόμενοι ορμητικά ποτάμια στη μέση της Σαχάρας, παίρνοντας αναπάντεχα τους εύπιστους βεδουϊνους με το μέρος τους. Το πρόβλημα με τους βεδουϊνους είναι ότι αν δεν κάνεις ότι τους τάξεις σε εγκαταλείπουν στην έρημο. Αν μεθαύριο οι δημοσκόποι ανεβάσουν τα νούμερα του επιζήσαντα του μακελειού στη ΝΔ αρχηγού, έτσι για ανεβάσουν το σασπένς μες τον κρύο χειμώνα και να τους δίνουν δουλίτσες, θα αρχίσει πάλι το εκλογολογικό γαϊτανάκι. Όσο για την διεθνή κρίση, αυτή μετά. Έχουμε να πουλήσουμε ακόμη κάτι λίγες καμήλες, ΟΣΕ, λιμάνια κλπ. και θα τη βγάλουμε μέχρι την επόμενη εμπρηστική περίοδο.